بریده‌ای از کتاب من سرگذشت یأسم و امید اثر واسلاو هاول

من اصولا خوش بینم. نمی‌دانم این ویژگی ذاتی‌ام است یا حاصل تربیت. بخشی از خوش بین بودن در این است که سرت را به سوی خورشید بگیری و پیش‌ بروی. در لحظات تیره و تار فراوانی ایمانم به انسانیت به شدت آزموده شد،‌ اما نمی‌توانستم تسلیم ناامیدی شوم و ناامید هم نشدم. راه ناامیدی راه شکست و مرگ بود.