پر از دیالوگهای شیرین😋
بعد از این همه دیدن کارتونش، عجیب چسبید
      

        کاش انیمیشنش ساخته بشه
      

        تقریبا  بی‌وقفه خوندم و تمام. از خودم می‌پرسیدم چرا اینقدر دلم می‌خواد بخونمش و ادامه بدم؟! من که شونصد بار از بچگی کارتونش رو دیدم، اتفاقا همین الان هم داره نشون می‌ده و با بچه‌ها دوباره دارم می‌بینم🤦‍♀️😄
و فرق چندانی هم با هم ندارند و جز به جزئش رو حفظم. 
این چیه که نمی‌گذاره رهاش کنم و به شیرینی داستانی هست که برای اولین بار می‌خونی؟!!  
      

        می‌تونم بگم از جمله کتابهایی بود که می‌تونه، زاویه دید جدید برای دیدن زندگی و اتفاقاتش بسازه. 
      

        «- داداش بزرگه، ام‌سال رفته است دانش‌گاه که مهندس شود! تو می‌خواهی دکتر بشوی یا مهندس؟! هان؟! 
- فقط مهندس یا دکتر؟ 
- یا راننده، میکانیک، یا... هر چیزی که خودت دوست داری... 
پسر می‌ایستد. به در لنگر خیره می‌شود. به صفدر می‌گوید: 
- عمو صفدر! من نه دکتر می‌شوم، نه مهندس، نه راننده، نه خلبان... من می‌خواهم قیدار بشوم!» 

من تمام کتاب رو در همین جمله آخر دیدم. انسان، کسی که باید باشد. رجلی که خدا عاشقش است. نامداری بی‌‌نام، گمنام...
      

        بعد از خواندن رمان بر باد رفته، که روایتی از جنگ داخلی آمریکا از دید ایالتهای جنوبی‌ بود، دنبال رمانی بودم که از زاویه دید ایالتهای شمالی‌ باشد. یاد کارتون زنان کوچک افتادم که خانواده‌ای جنگ زده بودند؛ با سربازانی که یونیفرم آبی داشتند. همان سربازان آبی‌پوشی که اسکارلت و همه جنوبی‌ها از آنها متنفر بودند. اما زنان کوچک تنها اشارات کوچکی به مساله جنگ داشت. هرچند همان چند جمله‌ای که داشت،  چیزی که دنبالش بودم را داد. جنگ با رهبری آبراهام لینکن برای عدالت... 

      

        خدا وند رحمت کند جناب حافظ را، وقتی که سرود از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر /یادگاری که در این گنبد دوار بماند. 
خانم مارگارت واقعا لباس زیبایی از عشق دوخته و بر تن رمانش پوشانده بود تا خیلی چیزها از فراز و فرود زندگی، تاریخ و... را لابه لایش بگوید. چون تزئینات جامه؛ و چه خوش بر تنش نشسته بود. 
برباد رفته از رمانهایست که دست گرفتنش با خودت است ولی زمین گذاشتنش نه. 😄

      

        کتابی تلخ و سیاه، که بخش تاریک انسان را بی‌هیچ نور و امیدی روایت کرده بود. و البته بسیار موفق بود در این زمینه. 
حین خواندن بارها از انتخابش  پشیمان شدم. 
      

        این کتاب از اون دست کتابهایی بود که تا مدتها باهات می‌مونه. از اونهایی که رد پررنگی تو وجودت به جا می‌گذاره
      

        چقدر همه چیز ظریف به تصویر کشیده شده بود. خدا قوت به نویسنده
تمام داستان یک طرف، فصل‌های پایانی هم طرف دیگر. هنوز تلخی این سرگردانی بعد از فرار از وطن در جانم مانده و گمانم تا ابد بماند. بدترین سرنوشت در وطن شرف داشت به این سرگردانی... 
      

        چه پایانی داشت،! درست آن چیزی که یک نوجوان نیاز دارد. 
جدا از بعضی تفاوت‌های که با مبدا کتاب داریم و آن را برای نوجوانان ما کمی ناامن می‌کند، ولی به نظرم در نوع خود، کتاب جذاب و قابل اعتنایی از منظر یک نوجوان می‌تواند باشد. برای من که سالهاست این زمان را سپری کردم، کنار گذاشتن کتاب سخت بود. ولی جدا از تمام جاذبه‌هایش، پایان مسحور کننده آن بیش از هر چیزی مرا مجذوب کرد. اینکه، چطور یک اشتباه و سرپیچی از توصیه والدین می‌تواند مسیر زندگی نوجوان را تغییر دهد و سر از کجاها و ناکجا‌آبادها در بیاورد... 
به عنوان یک والد خیلی پسندیدم. بخصوص وقتی فرزندم گفت، احساس می‌کنم شاید حالا که دارن توانست، برگردد و گذشته را تغییر دهد، فردی که ممکن است جایگزینش باشد من باشم... 
پایان داستان پویاست، مثل دریچه‌ای که به دنیای اسرار آمیز  کوهستان اشباح، باز مانده و با آهنگ مخوف خود، نفر جدیدی را می‌طلبد. نوجوانی که سرکشانه و بی‌محابا، دنبال خواسته‌هایش باشد... 
      

        اگر دنبال کتابی برای هدیه دادن به نوجوانان علاقه‌مند به مطالعه هستید، کتاب خاطرات سفیر می‌تواند گزینه خوبی باشد. 
      

        همین‌طوری اتفاقی رفتم سراغش. با وجود اینکه قبلا خونده بودم و چندان راغب به خواندن کتاب تکراری نیستم-نه اینکه دوست نداشته باشم تکراری بخوانم، کتابهای در لیست انتظار خواندن زیاد است-ولی دست گرفتن همان و سه روز پشت سر هم و بی‌وقفه تا پایان رفتن همان. عجیب آنکه، نقطه به نقطه کتاب را هنوز به یاد داشتم، با وجودی که زمان زیادی از خواندن بار اولش، می‌گذشت؛ و حالا این سوال مدام در ذهنم تکرار می‌شود؛ چرا اینقدر جذاب؟! چرا اینقدر به یاد ماندنی؟! 
      

        هستی، دختری با رفتار پسرانه و مشکلاتی که با پدر دارد؛ و شروع جنگی که همه دلخوشی‌های  کوچک هستی را می‌گیرد... 
 گذشته از بعضی نکات ریز که به عنوان زن و مادر نپسندیدم، ولی به عنوان خواننده، رمانی بود که از خواندن آن لذت می‌بردم  تا اینکه به صفحات پایانی آن رسیدم، جایی که سرو کله پدر پیدا شد و برخلاف شخصیتی که تا لحظه آخر از او دیده بودیم، یک گوشه نشست و از «پقی» گفت که دختر همسایه وقتی او کوچک بوده کرده و از این ترس او اینی شده که حالا هست. چیزی که در زندگی هر کودکی شاید بارها اتفاق می‌افتد، ولی... 
      

        
چند وقتی بود که دنبال رویای نیمه شب می‌گشتم. بعد از روی آوردن رویایی نطلبیده به زیبایی رویاهای نیمه شب. اما در واقعیت. خردادماه بود. فرصتی دست داد و توانستم نویسنده بزرگوار و خونگرمش را از نزدیک ببینم؛ و بیشتر از آن، دو روزی از محضر درسش استفاده ببرم. کلام گرم و دلنشین و صبر و حوصله‌شان برای زبان به لکنت افتاده من، هنگام ارائه طرح رمانم، قوت قلبی شد، تا این اولین تجربه‌ام در خلال ترسهایی که داشتم، شیرین باشد. هر چند به سرانجامی که قصدش بود نرسد. 
چند روز پیش که بلاخره کتاب را یافتم، اولین چیزی که توجه‌ام را جلب کرد، نثر رمان بود که به گرمی و روانی زبان نویسنده بود. اما در مورد گیرایی داستان، من اگر از دید یک خواننده بخواهم حرف بزنم، کاری به ملاکها و ضابطه‌هایی که وضع کردند ندارم. برای خودم معیاری دارم. اگر داستان مرا تا شهر و خانه و دل شخصیت‌ها برد داستان خوبی است وگرنه، نه. در مورد رویای نیمه‌شب با وجود اینکه به شدت غافلگیر شدم از دیالوگهای مستقیمی که بود و کثرت عاشق و معشوق‌ها، ولی هنوز، نسیم حله را روی صورتم حس می‌کنم و صدای فرات را در گوش دارم و از پنجره قصر مرجان صغیر گاهی به حیاط دارالعماره نظری می‌اندازم. هنوز نوری که از چهره ابوراجح ساطع می‌شود چشمم را می‌زند و هنوز...