چه شاهکاری...
اخرین باری که تونستم قبل از این کتاب از یه داستان سفر در زمانی لذت ببرم، تجربم از تماشای سریال دارک بود که بی نقص بود و یه داستان بدون باگ از سفر در زمان رو نشون میداد و تمام اثرات پارادوکس پدربزرگ رو نشون میداد‌. بعد از اون هر اثری رو تجربه کردم همیشه یه اشکالی داشتن و یه چیزی رو از قلم انداخته بودن که توی داستان باگ های بزرگی درست میکرد و منم انقدر به این قضایا توجه میکردم که هیچ وقت نتونستم از داستانای سفر در زمانی دیگه لذت ببرم تا رسیدم به این کتاب. روایتی از سفر در زمان که تونسته بود پارادوکس پدربزرگ رو دور بزنه. وای از مغز بلیک کراوچ. این مرد واقعا خیلی خیلی جلو تر از زمانه خودش مینویسه. 
احتمالا در آینده خیلی بیشتر قراره آثارش مورد توجه قرار بگیره. مثل آسیموف یا آرتور سی کلارک.
این کتاب شاهکار علمی تخیلیه واقعا. اگر یه داستان واقعی از سفر در زمان میخواید باید برید سراغ این کتاب. هر معمایی که توی ذهنتون شکل بگیره و هر جایی که بگید اینجای داستان ایراد داره خیلی زود بلیک کراوچ برطرفش میکنه و نشون میده هیچ حفره ای توی این داستان وجود نداره. 
خلاصه که طرفدارای این ژانر 
بخونید و لذت ببرید.
      

        احساسات خیلی متناقضی نسبت بهش دارم. بازم اون مریضی قلم ژاپنی رو خیلی خوب احساس کردم مخصوصا انتهای کتاب. بزرگترین معمای داستان دست نخورده باقی موند و فکر میکنم از اول هم قرار بود همینطور باشه. 
قرار نبود بفهمیم چرا و چطور چیزای مختلف ناپدید میشن. قرار بود ببینیم چطور ادمای این جزیره هر روز بیشتر با محدودیتای جدید سازش میکنن و فراموششون میکنن. 
قلم نویسنده زیبا و ترجمه روان و عالی بود. به زودی میرم سراغ کتابای دیگش‌. 
به هرحال امیدوارم علاقه مندای ادبیات ژاپن از دستش ندن. 
زیبا، دردناک و مریض...
      

        حالا که هر سه جلد مجموعه رو خوندم میتونم یادداشتمو براش بنویسم. 
به نظرم کتاب اول نسبت به دو کتاب بعد بهتر بود و بعدش کتاب سوم. کتاب دوم هم از دو جلد دیگه از نظرم ضعیف تر بود.
 کتاب اول داستان باگ زیادی نداشت و پایان بندی قوی و پلات توییستای خوبی داشت هر چند بازم در حد ۷ از ۱۰ بود واسم. جلد دوم رومنس بهتری از دو جلد دیگه داشت اما توی طول داستان به شدت اتفاقای غیر منطقی و مسخره ای پیش میومد و کلا اینجور بود که شخصیت اول میرفت یه جا یه بلایی سرش میومد و یکی از دوتا شخصیت اصلی پسر از ناکجا اباد سر میرسیدن و این دخترو بغل میکردن میبردن=) یعنی تو کل این کتاب بیشتر از اینکه این دختر رو پای خودش راه بره تو بغل این دوتا پسر داشت این ور اون ور میرفت. پلات توئیست خاصی هم نداشت این جلد جز اینکه بزرگترین راز داستان اروم اروم مشخص شد تو طول کتاب. و جلد سوم هم به نظرم تا هشتاد درصدش خوب و منطقی بود و داستان اشکالای کمی داشت و قشنگ پیش میرفت و ادم رو با خودش میکشوند ولی بیست درصد اخر اتفاقای غیر منطقی خیلی افتاد و از نظرم مسخره بود و سطح پایین. در کل جلد اول کشش کمتری نسبت به دو جلد بعد داشت ولی داستان بهتر و پایان بندی و اتفاقای شوکه کننده بیشتری داشت. دو جلد بعد با اینکه کشش بیشتری داشتن ولی پر بودن از اتفاقای غیر منطقی و مسخره. شخصیت پردازی کتاب هم متوسط بود (برای شخصیتای اصلی و یکی دوتا شخصیت فرعی البته. بقیه کلا تو دیوار بودن).
 نمرم به کل مجموعه ۶.۵ از ۱۰ئه. نظر کلیمم اینه که ارزش وقت گذاشتن نداره و به کسی که کتابای زیادی خونده و دنبال یه فانتزی یا حتی عاشقانه‌ی خوب و قویه پیشنهادش نمیدم.
      

        قلم بکمن دوست داشتنیه. 
من عاشق فوتبالم برای همینم این کتاب رو دوست داشتم. بریت ماری شخصیتش با اُوِه فرق داشت. نتونستم اونقدی که با اون همذات پنداری میکردم با بریت ماری ارتباط بگیرم، اما همچنان خارج از مقایسه، داستان این کتابم دوست داشتنی و شیرین بود. دوستش داشتم.

      

        قلبمو تسخیر کرد این داستان
چقد دوستش داشتم... و چقد خوشحالم دو جلد دیگه هم در پیش دارم 
      

        کتاب شیرینی بود. دوستش داشتم. ایده متفاوت و دنیای جالبی داشت. برای سرگرمی و استراحت بین مطالعه های سنگین گزینه مناسبیه.
      

        احساسی که بعد از تموم کردن این کتاب دارم، شبیه تموم شدن ارتباطای نزدیک توی زندگیته. اینجور که تو یه مدت طولانی با این همه شخصیتای کتاب آشنا شدی و شناختیشون و باهاشون همراه بودی و حالا قراره با بستن کتاب ترکشون کنی. مخصوصا که خوندن این کتاب برای من خیلی زمان برد(حدود ۵ ماه) و نقدای خیلی زیادی بهش دارم اما به خاطر اون حس وابستگی‌ای که ایجاد کرد برام کمرنگ تر شدن.
شاید باید زمان بیشتری از خوندنش بگذره تا اون بخش بد کتاب رو به خودم یاداوری کنم. اما به هر حال الان اینجا هم مینویسمشون.
مشکل اصلی من با کتاب جنس طنزش بود. تقریبا ۷۰ درصد طنز کتاب با شوخیای جنسی بود. و ۳۰ درصد دیگش هم که داستان دایی جان و انگلیسا. 
و اینکه نقش کاراکترای زن عملا صفر بود توی داستان. جز همون مواقعی که برای شوخیای جنسی بهشون نیاز بود. و این اذیت کننده بود‌. 
و اینکه حس میکنم کسایی که یه خاطره‌ی نوستالژی با سریال این کتاب دارن احتمالا این کتاب براشون شیرین تر و خنده دار تر ظاهر میشه نسبت به کسایی مثل من که بدون پیش زمینه رفتن سراغش. 
خلاصه که همین
با وجود همه اینا به خاطر شخصیت پردازی خوب و شخصیتای دوست داشتنیش دوستش داشتم 
      

        نازنین اولین مواجهم با این غول روس تاریخ ادبیات بود و این قلم محسورم کرد...
یک قدم به درک این جمله معروف نزدیک تر شدم که میگن "هیچ نویسنده ای در طول تاریخ نمی‌تواند به قلمرو داستایفسکی نزدیک شود..."
میخوام آروم آروم سفر توی این قلمرو رو پیش ببرم مطمئنم هربار مثل بار اول قلبم رو مجذوب خودش میکنه. 

      

        اولین کتابی بود که از این نویسنده خوندم و حقیقتا نسبت بهش گارد داشتم‌.(به خاطر ترند بودن)
و اما نظرم اینه که پلات کتاب خیلی باگ داشت. 
اونجور که همه میگن هم هیجان نداشت و به نظرم بیشتر از نصف اول کتاب یک نواخت بود. 
پلات توییست اصلی داستان هم برام چیز خاصی نبود و نتونست شوکم کنه‌. تنها جایی از کتاب که تونست شوکم کنه و حس هیجان رو بهم منتقل کنه دو صفحه اخر بود. جایی که فکر میکنی همه چی تموم شده و یهو یه سیلی محکم میخوره توی صورتت...
در کل نمرم به کتاب ۲.۵ از ۵ هست و ۱ نمره به خاطر اون دو صفحه اخر اضافه کردم.
اها راستی شخصیت اصلی کتابم زیادی رو مخ بود.
همین دیگه


      

        اولین بار بود یه کتاب توی این سبک میخوندم.
متن کتاب با بقیه کتاب های عادی فرق داره و داستان به صورت جمله های کوتاه مثل یه شعر نو نوشته شده. 
داستان زیبا و متاثر کننده ای بود. به نظرم هر کس بخونه ازش لذت میبره.
      

        هنوز نمیتونم برای این کتابایی که شاهکار ادبی حساب میشن یادداشت بنویسم... واقعا موقع توضیح دادن زبونم بند میاد‌. یک خلاصه کوتاه بخوام بگم، این کتاب راجع به یه مجروح جنگیه که یکی از پاهاشو توی جنگ از دست داده و بهش مدال افتخار دادن و اون با تمام وجود سپاس گزاره و سعی میکنه یه زندگی پرهیزکارانه در پیش بگیره و تحت هیچ شرایطی ایمانشو به خدا و حکومت کشورش از دست نده. 
حالا ما تو این کتاب میخونیم که چی به سر ایمان این ادم میاد؟ چطور ممکنه یه اتفاق زندگی و کل اعتقادات یه شخص رو زیر و رو کنه؟
اگر احساسات شخصیت اصلی رو توی زندگی تجربه کرده باشید، چند صفحه آخر وجودتونو میلرزونه. 
قلم نویسنده منو به سمت کتابای دیگش فرا میخونه و برای خوندن بقیه کتاباش ذوق زدم. ترجمه هم زیبایی ادبیات رو به رخ میکشه. 
توصیف آخر یه کتاب مختصر و مفید...
      

        اولین تجربم از خوندن یه مجموعه داستان کوتاه بود و دوستش داشتم. 
ژانر داستانا جنایی بود و نویسنده ژاپنی! فکر نکنم چیزی بهتر از این دو مورد بتونه شدت مریضی ایده های پشت داستانای این کتاب رو توصیف کنه.
کتاب ۶ تا داستان داشت و  پایان چند تا از داستانا شبیه هم بود که این یکم تو ذوق میزد. اما ایده ها جذاب بود. 
داستان دوم و سوم رو از بقیه داستانا بیشتر دوست داشتم.
در آخر هم اگر بین خوندن داستانا فاصله بندازید احتمالا بیشتر از پایانشون شوکه میشید و از کتاب لذت بیشتری خواهید برد. 


      

        من این کتاب رو دوست داشتم. 
داستان راجع به یه دنیای دیگست. یه دنیای موازی که تشکیل شده از تالار های بزرگی که پر از مجسمه های مختلف هستن.این تالار ها تا بی نهایت و از هر طرف ادامه دارن و داستان راجع به شخصیتی به نام پیرانزی و یه نفر دیگست که پیرانزی "دیگری" صداش میکنه.طبق چیزی که پیرانزی میدونه، توی کل این دنیا فقط این دو نفر هستن. ولی چرا؟

 روند آرومی داشت و انگار میخواست قدم به قدم با شخصیت اصلی خودت رو توی تالار ها و بین مجسمه های داستان تصور کنی و اون فضا و آرامشش رو احساس کنی. 
پایان خوبی هم داشت. در کل اگه با کتابایی که روندشون آرومه ارتباط برقرار میکنید، مثل من میتونید از حضور توی تالار های این کتاب لذت ببرید.
      

        هر چقدر از زیبایی این کتاب بگم کم گفتم.
دوست باهوش من جلد اول از رمان های ناپل اثر خانم النا فرانته از آثار زیبای ایتالیا.
داستان راجع به خاطرات نوجوانی النا و  رابطش با دوستش لینا و بقیه افراد محلشونه. که النا توی ۶۰ سالگی برای اینکه یاد دوستش رو نگه داره شروع میکنه به نوشتن این خاطرات و ما وارد داستانشون میشیم.
 جوری که میشد با شخصیتای این کتاب همذات پنداری کرد تجربه بی نظیری بود. مخصوصا اگر دختر باشید.
به زودی میرم سراغ جلد دوم.
این مجموعه ۴ جلده و جلد اول خاطرات کودکی و نوجوانی شخصیت اصلی رو بازگو میکنه. 
      

        یه تجربه بد دیگه از کتابای ترند بود واسم. شخصیت پردازی کتاب اصلا خوب نبود و شخصیتا صرفا وجود داشتن تا داستان رو پیش ببرن. داستان هم تا وسطای کتاب خوب بود ولی بعدش یهو خیلی سطحی و مسخره شد. انگار که نویسنده فقط میخواست داستان رو جمع کنه. در کل اگه واسه وقتتون ارزش قائلید نخونیدش.