کتاب خوبی بود،
اما من خیلی جذبش نشدم.
این کتاب سعی کرده بود خیلی زیر پوستی راجب تاثیرات حاکمان یک کشور روی جامعه‌ش صحبت کنه.
بنظرم بعد از خوندن این کتاب، حتما باید نقدش رو هم بخونیم،
چون بدون اون، پیام کتاب تا حدی گنگ هست.
به شخصه، قبل از خوندن نقد، فکر میکردم هدف نویسنده، صحبت راجب ارزش خاطرات و حافظه انسان‌ هست...
        

          احساسات خیلی متناقضی نسبت بهش دارم. بازم اون مریضی قلم ژاپنی رو خیلی خوب احساس کردم مخصوصا انتهای کتاب. بزرگترین معمای داستان دست نخورده باقی موند و فکر میکنم از اول هم قرار بود همینطور باشه. 
قرار نبود بفهمیم چرا و چطور چیزای مختلف ناپدید میشن. قرار بود ببینیم چطور ادمای این جزیره هر روز بیشتر با محدودیتای جدید سازش میکنن و فراموششون میکنن. 
قلم نویسنده زیبا و ترجمه روان و عالی بود. به زودی میرم سراغ کتابای دیگش‌. 
به هرحال امیدوارم علاقه مندای ادبیات ژاپن از دستش ندن. 
زیبا، دردناک و مریض...
        

          《من مطمئن نیستم اونقدر که این ناپدید شدن ها به چشم تو میان،برای ما مهم باشن. ما بی تفاوت از کنارشون می گذریم و سعی میکنیم با چیزهای باقی مونده یه طوری سر کنیم.》
و اما این چه داستان آشنایی است برای ما.


در مورد کتاب باید بگم:کتابی پر مفهوم و پرکشش،پرداخت خوب به جزئیات به صورتی که داستان الکی پیچیده نشه و در نهایت باید بگم که دست مترجم این کتاب آقای کیهان بهمنی درد نکنه که واقعا ترجمه رو خوب از آب درآورده بودن.
        

          داستان جذابی داشت و پایان به شدت واسم غیر قابل باور بود.با اینکه از کتاب قبلی که تو ژانر پادآرمانشهری و علمی_تخیلی خونده بودم خوشم اومده بود،ولی واسه شروع این کتاب تردید داشتم که البته ناامیدم نکرد.
        

          اگر از ۱۹۸۴ جورج اورول، فارنهایت۴۵۱ ری بردبری یا هر رمانی در ژانر پادآرمان‌شهری لذت بردید خوندن پلیس حافظه رو بهتون پیشنهاد می‌کنم، در غیر این صورت بهتره که سراغش نرید.
داستان در جزیره‌ای که اسمش رو نمی‌دونیم اتفاق می‌افته. جایی که مردم با ناپدید شدن چیزهای مختلف در زندگیشون کنار اومدند.
با ناپدید شدن عطر، زمرّد، تقویم یا حتی گل‌ها و پرنده‌ها می‌شه کنار اومد اما با ناپدید شدن رمان‌ها باید چه‌کار کرد؟ از اون بدتر وقتی اعضای بدن انسان ناپدید شدند چه باید کرد؟
پلیس حافظه رو بخونید و در انتها به این فکر کنید که همین الان هم گونه‌های زیادی از جانوران، کوه‌های یخ و تعداد زیادی از فرهنگ‌ها،زبان‌ها و رسم‌الخط‌ها عملا ناپدید شدند و ما هم نه تنها با این ناپدید شدن‌ها کنار اومدیم بلکه مسببین اصلیش هستیم. چقدر طول می‌کشه تا نوبت به خودمون برسه؟
        

          اولین کتاب ضد آرمانشهری بود که خوندم و همینطور اولین کتاب ازاین نویسنده
فکر نمیکردم اینقدر جذبش بشم 
چطور بگم؟!
گیرایی خاصی داشت و قلم نویسنده جوری بود که تصویر کردن صحنه ها تو ذهنم آسون تر بود
و البته نباید از مترجم غافل بود...
قبل از این ترجمه های دیگری از آقای بهمنی رو خونده بودم و مثل همیشه عالی!