یادداشت

        احساسی که بعد از تموم کردن این کتاب دارم، شبیه تموم شدن ارتباطای نزدیک توی زندگیته. اینجور که تو یه مدت طولانی با این همه شخصیتای کتاب آشنا شدی و شناختیشون و باهاشون همراه بودی و حالا قراره با بستن کتاب ترکشون کنی. مخصوصا که خوندن این کتاب برای من خیلی زمان برد(حدود ۵ ماه) و نقدای خیلی زیادی بهش دارم اما به خاطر اون حس وابستگی‌ای که ایجاد کرد برام کمرنگ تر شدن.
شاید باید زمان بیشتری از خوندنش بگذره تا اون بخش بد کتاب رو به خودم یاداوری کنم. اما به هر حال الان اینجا هم مینویسمشون.
مشکل اصلی من با کتاب جنس طنزش بود. تقریبا ۷۰ درصد طنز کتاب با شوخیای جنسی بود. و ۳۰ درصد دیگش هم که داستان دایی جان و انگلیسا. 
و اینکه نقش کاراکترای زن عملا صفر بود توی داستان. جز همون مواقعی که برای شوخیای جنسی بهشون نیاز بود. و این اذیت کننده بود‌. 
و اینکه حس میکنم کسایی که یه خاطره‌ی نوستالژی با سریال این کتاب دارن احتمالا این کتاب براشون شیرین تر و خنده دار تر ظاهر میشه نسبت به کسایی مثل من که بدون پیش زمینه رفتن سراغش. 
خلاصه که همین
با وجود همه اینا به خاطر شخصیت پردازی خوب و شخصیتای دوست داشتنیش دوستش داشتم