کتاب روند خیلی خسته کننده ای داشت و این تا آخرین صفحات کتاب ادامه داشت و چیز خاصی اتفاق نمی افتاد
فقط ۱۰ صفحه آخر کمی جالب شد 
        

          به نظرم کتاب قشنگی بود. قبول دارم بعضی جاها کمی خسته کننده بود ولی دوسش داشتم. 
به این فکر کردم که دوست داشتم منم به جایی مثل کتاب برم یا نه. حقیقتا نه‌. چون اونجا بیش از حد تنهایی. فقط گذروندن با مجسمه اونم کل روز زیاد برای من جالب نیست. شاید اونجا یه جور سفر جالب چندروزه برام باشه.
مهمترین چیز این کتاب که من رو جذب خودش کرد ایده متفاوت و جدیدش بود
        

          داستان عجیب غریبی بود.روند داستان اونقدری ک گفته بودن کند نبود هیجان هم داشت.
        

          من این کتاب رو دوست داشتم. 
داستان راجع به یه دنیای دیگست. یه دنیای موازی که تشکیل شده از تالار های بزرگی که پر از مجسمه های مختلف هستن.این تالار ها تا بی نهایت و از هر طرف ادامه دارن و داستان راجع به شخصیتی به نام پیرانزی و یه نفر دیگست که پیرانزی "دیگری" صداش میکنه.طبق چیزی که پیرانزی میدونه، توی کل این دنیا فقط این دو نفر هستن. ولی چرا؟

 روند آرومی داشت و انگار میخواست قدم به قدم با شخصیت اصلی خودت رو توی تالار ها و بین مجسمه های داستان تصور کنی و اون فضا و آرامشش رو احساس کنی. 
پایان خوبی هم داشت. در کل اگه با کتابایی که روندشون آرومه ارتباط برقرار میکنید، مثل من میتونید از حضور توی تالار های این کتاب لذت ببرید.