ادی در سن دوازده سالگی بالغ است. مانند مادری برای خواهرهای کوچکش است. صبر می‌کند و صبر می‌کند درواقع یاد گرفته است که صبور باشد. اما ناگهان متوجه می‌شود نمی‌تواند اینطور ادامه دهد. 
کتاب خیلی خوبی بود اما باورم نمی‌شد اشکم را درآورد اما این کار را کرد. 
همیشه سرنوشت کودکانی که اسیر والدین بی فکر و غیرمسئول می‌شوند به خوبی ادی به پایان نمی‌رسد کاش حواسمان به کودکان و انسان‌هایی که به دنیا می‌آوریم باشد. 

          

            جهان چطور پدید اومد؟
این یکی از اصلی‌ترین پرسش‌های بشر در طول تاریخ بوده و پاسخ‌های مختلفی هم داشته؛ جهان ازلی، خدا، تکامل و...
تا سال‌های اخیر بیگ‌بنگ یا انفجار بزرگ یکی از نظرات مهم برای آغاز جهان شمرده می‌شد ولی این نظریه خودش پرسش تازه‌ای رو پدید میاره. بیگ‌‌بنگ آغاز همه چیزه یا آغازی برای شکل کنونی جهان؟
پاسخ اینه که نمی‌دونیم!
در لحظه‌‌ی انفجار بزرگ ما یک تکینگی داریم؛ یعنی همه‌ی جهان در یک نقطه با چگالی بی‌نهایت جمع شدند و این تکینگی اون انفجار هستی‌ساز رو شکل داد. یکی از ویژگی‌های نقطه‌ی تکین اینه که در اون لحظه تمام قوانین فیزیک که تا این لحظه شناخته و کشف شدند بی‌معنا میشن پس ما نمی‌تونیم با دانش و تجهیزات فعلیمون فیزیک لحظه‌ی انفجار رو فرمول‌بندی کنیم. در نتیجه، نمیشه بفهمیم که قبل از این انفجار دقیقا چه خبر بوده. فقط می‌تونیم نظریاتی رو مطرح کنیم و اون‌ها رو بسنیجیم تا ببینیم منجر به چنین تکینگی‌ای میشن یا نه. 
یکی از ابزارهای ما برای این کار نظریه‌ی ریسمانه که به ما این امکان رو میده تا با ابزار ریاضی کیهان رو بازسازی کنیم؛ حتی پیش از بیگ‌بنگ!
یکی از ویژگی‌های خیلی خوب این کتاب، اینه که برای مخاطب عام نوشته شده و اگرچه موضوعی که مطرح کرده بسیار تخصصیه اما هرکسی با یک دانش حداقلی از فیزیک می‌تونه متوجه مطلب بشه. از طرفی، اگرچه محاسبات و ریاضیات بیچاره‌کننده‌ی فیزیک تو این کتاب نیست اما مخاطب تخصصی هم می‌تونه ازش استفاده کنه تا دید بهتری درباره‌ی جهان پیش از انفجار به دست بیاره و شاید ایده‌هایی به ذهنش برسه که پاسخ مناسب‌تری برای پرسش ابتدایی ماست؛ «جهان چطور پدید اومد؟»
          

            بی‌سروته محض. شصت صفحه بیش‌تر دوام نیاوردم. سرچی کردم دیدم مخاطبان انگلیسی‌زبان هم انگار چندان دل خوشی ازش ندارند. همین‌طور نشسته پای لپ‌تاپ و هر چه را به ذهنش رسیده ریخته روی صفحه‌ی سفید.
پشت جلد به نقل از منتقدی آورده‌اند: «بعد از دون‌کیشوت، هیچ جست‌وجویی برای عشق نبوده که تا این حد خنده‌دار و به طرز نیش‌داری دست‌وپاچلفتی باشد. بهترین رمانی که در این چند سال خوانده‌ام.»
بعد از «دون کیشوت»؟ 
دارند با ما شوخی می‌کنند؟
کتاب نامزد نهایی پولتزر هم هست. باز هم باید سؤال بالا را تکرار کرد.
در همین مملکت خودمان هم به چاپ سوم رسیده. همین جمله‌ها و جایز‌ه‌ها حتماً امثال من را گمراه کرده که پول پای چنین ترهاتی داده‌ایم.
چند نوشته‌ی دیگر هم از باتومان در نیویورکر خواندم. واقعاً متعجم که چنین کسی چطور ممکن است نویسنده‌ای اسمی شود و کتابش به ما هم در این سوی عالم برسد.
در مورد این کتاب شاید ممیزی هم در بی‌سروته کردنش مؤثر بوده باشد.