بسم الله الرحمن الرحیم
حیفِ درخت!
حیفِ عمر انسان!
وسلام علیکم و رحمه الله 
        

          این کتاب اینجوریه که اوایلش هی میخوای بزاریش کنار، اما گهگاهی یه تک جملاتی قشنگی داره که حیفت میاد تمومش نکنی، در نهایت هم چیز خاصی بهت اضافه نمیکنه، ولی از هر کتابی باید به اندازه خودش توقع داشته باشیم، و از این کتاب نباید توقع فوق العاده بودن داشت.
        

          کتاب به شدت سلیقه ایه. از روی بررسی ها هم میتونید تشخیص بدید خیلی ها اصلا خوششون نیومده. در واقع پیشنهاد می کنم این کتاب رو بخونید. یا به شدت ازش بدتون میاد یا عاشقش می شید. از لحاظ رمز و رازی بودن قوی بود اما نویسنده جواب دقیق بهتون نمیده. شخصیت آرمان واقعا خوب طراحی شده بود و حس یه نویسنده رو کامل منتقل می کرد. البته باز هم میگم که از روی بررسی های دیگران قضاوت نکنید و خودتون امتحان کنید. قطعا ارزش یه بار خوندن رو داره.
        

          بعنوان یه کتابخون،
دارم وقت میذارم و کتابو می‌خونم،
قطعا دلم می‌خواد یه‌چیزی برام داشته‌باشه
و وقتم الکی هدر نره.
این کتاب هیچی برام نداشت...
محتوایی سبک،
فقط یه‌سری جملات مناسب فضای مجازی داشت،
پریدن از این شاخه ب اون شاخه،
و آخرشم ک...

واقعا چرا انقدر بُلد شد این کتاب؟🤔
        

          چرت و بی‌سروته.
حیف کاغذ و هزینه‌ها و منابعی که صرف شده تا این کتاب برسه به چاپ هفتاد و چندم و بشه جزو پرفروش های دهه‌ی نود شمسی...!!
        

          بااختلاف بهترین کتابیه که خوندم تا صفحه های آخر هم نمیتونید تشخیص بدید اصل داستان چی بوده و پر از تشبیهات فوق العادس
        

          بهم گفت: «تا حالا شکار رفتی؟» گفتم «نه.» گفت: «من قبلا می‌رفتم، ولی دیگه نمی‌رم، آخرین باری که شکار رفتم، شکار گوزن بود، خیلی گشتم تا یه گوزن پیدا کردم. من بهش شلیک کردم، درست زدم به پاش، وقتی رسیدم بالای سرش هنوز جون داشت، نفس می‌کشید و با چشم‌هاش التماس می‌کرد، زیباییش مسخم کرده بود، حس کردم که می‌تونه دوست خوبی واسه‌م باشه، می‌تونستم نزدیک خونه یه جای دنج واسه‌ش درست کنم. اما خوب که فکر کردم فهمیدم که این‌جوری اون گوزن واسه همیشه لنگ می‌زنه و هروقت من رو ببینه یاد بلایی می‌افته که سرش آوردم، از نگاهش فهمیدم بزرگ‌ترین لطفی که می‌تونم در حقش بکنم اینه که یه گلوله صاف تو قلبش شلیک کنم.» بعدش گفت: «تو هیچ‌وقت نمی‌تونی با کسی که بدجور زخمیش کردی دوست باشی.»

             ((بریده ای از متن کتاب))

کتاب یه خط داستانی واحد رو دنبال نمی کنه و این می تونه گاهی گیج کننده باشه و داستانی که  نویسنده موجود در کتاب در حال نوشتنش هست و زندگی واقعی او به طرز عجیبی بهم درآمیخته و باید بادقت خوانده بشه تا فهم بشه. در کل میشه گفت نویسنده  توانسته به خوبی از پس ماجرا بر بیاد و بیانش کنه.
        

          به عنوان یه داستان بلند و رمز آلود جذاب بود. برای یه بار خوندن باحال بود.
        

          نکات مثبت:
_ خلاقیت و ابتکار رو بیدار می‌کنه.
_ آدمو به فکر فرو می‌بره درباره داستان زندگی دیگران.
_ فضای داستان قابل درک و قابل فهمه.
اما نکات منفی:
_ هیچ پیام و مفهومی نداره.
_ پایان خوبی نداشت و میتونست از منظر ادبی نیز پایان زیباتری داشته باشه.
_ از اونجایی که آقای روزبه معین در تئاتر فعالیت داشتن و نویسنده ی تئاتر هستن، داستانی همانند فیلم ها و سریال های ایرانی توی این کتاب بیان کرده. پس انتظار اثر متفاوتی نداشته باشید.
_ استفاده ی زیاد از جملات و عبارات فضای مجازی که مخاطبین خاص خودش را دارد اما مورد پسند من نبود.
و در کل:
کتابی هست که ارزش یک بار مطالعه رو داره. به هیچ وجه نثر قوی و پیام محکمی نداره این کتاب اما خواندنش خالی از لطف نیست.
        

          جدا از داستانش ک گاهی یکم گیج کننده میشد اما قلم نویسنده خیلی خوب بود و جملات قشنگی تو کتاب بود
کتاب جوریه یا ازش خیلی خوشت میاد یا اصلا خوشت نمیاد
        

          کتاب رو خوندم ولی آخرش نفهمیدم منظور نویسنده چی بود و چه هدفی داشت. متاسفانه خوندن و نخوندش فرقی نداره
        

          بعد از خواندنش دقایقی نگاهت به دیوار میخ‌کوب می‌شود!
نمی‌دانی چه بلایی برسر مغزت آورده‌اند!
انگار به عاقل یا دیوانه بودن خودت شک کرده‌ای‌.
هرلحظه احتمال می‌دهی شاید هنوز چیزی در میان 
کتاب هست که تو از آن بیخبری!
فکرت مشغول می‌شود؛ به تک‌تک کلماتی که خوانده‌ای.
یک جور آچمزشدگی!
پیشنهاد می‌شود همراه با خواندنش
 یک فنجان قهوه بنوشید؛ سرد باشد بهتر است!

اما...
جدای از محتوای کتاب
دوست دارم به قلم آقای معین هم اشاره کنم.
قلم روان و قابل فهمی دارند منتها چیزی که نوشتشون رو از باقی نوشته‌ها متمایز می‌کنه خلاقیتی هست که وقتی با کتاب همراه 
شوید به خوبی حسش خواهید کرد.
به نظرم مغز آقای معین پرش‌های ذهنی زیاد و خلاقانه‌ای داره که با یک هنر خیلی ظریف، ایده‌های تیکه‌تیکه و پراکنده توی ذهنشون رو بهم مرتبط می‌کنند و بعد کمی چاشنی نویسندگی، که مهارت قابل توجهی هم در اون دارند رو به نوشته‌هاشون اضافه می‌کنند!
من که لذت بردم.
و در ذهنم ماندگار خواهد ماند!
        

          در دوران نوجوانی که اطلاعات زیادی در رابطه با روانشناسی نداشتم کتاب جالبی به نظر میومد اما الان که با دید باز تری می‌بینم به نظرم می‌شه به عنوان یک کتاب داستان ، نه آنچنان آموزنده و نه آنچنان ادبی در نظر گرفت شاید بشه به عنوان یک فیلمنامه خوب بهش نگاه کرد.
        

          داستان قوی شروع شد، قوی ادامه داده شد، جوری که اصلا نمی‌تونی حدس بزنی قراره پایانش چی بشه و صحفه بعد چه اتفاقی منتظر تو هست.
اما اما اما پایان کتاب، پایان کتاب به شدتتتت افتضاح یعتی قشنگ تو ذوقت می‌زنه چرا اینطوری شد چرا فلان شد، اصلا پایان خوبی نداشت از نظر من‌کل محتوای کتابو زیر سوال برد.
و اینکه توی کتاب جملات قشنگی ام بود که شاید شما دوست داشته باشید بخونیدش من که پیشنهادش نمی‌کنم برای خوندن.
        

          کتاب انگار که داستان کودکانه باشه هستش ولی در عین حال سرگرم کننده هستش ولی برای من زیاد هیجان انگیز نبود.
        

          خورشید آروم آروم ناپدید می‌شد و به آسمون رنگ سرخ می‌پاشید،درست مثل یه خودکشی،هنگام غروب انگار خورشید شاهرگش رو می‌زنه و ما با دیدن جون دادنش غمگین می‌شیم.
        

          روند داستانی اروم و گاهی خسته کننده و گاهی جذاب داشت
حین خوندن گاهی خسته میشدم و نمیخوندم
ولی ارزش خوندن رو داره
        

          وقتی که خوندن کتاب رو تموم کردین، بعدش این عبارت رو توی گوگل سرچ کنین:
"قهوه‌ی سرد آقای نویسنده راز لکنت سام"
        

          اصلا پسندم نبود...
        

          اخرش میرسیدم و میدیدیم ای بابا حرف های اول یک شخصیت داستان که فکر کنم احسان بود رو لازم داشتیم
بعد میدادیم نفر بعدی بخونه که حواسش باشه
باز اونم خسته میشد یا فراموش میکرد و این چرخه خوندن ادامه داشت😁😂