من مطالعه زیادی در مورد خودشناسی و پیدا کردن علاقه خوندم این کتاب یه کلمه کلیدی داره به اسم خودشکوفایی که میگه همه ادما باید تو مسیر خودشکوفایی گام بردارن تا یک احساس رضایتی از خودشون و زندگی داشته باشن  که اینو من خودم خیلی ساله فهمیدم ولی هنوز مسیر خودشکوفایی امو پیدا نکردم چون هنوز علاقه امو پیدا نکردم
          

            هم دوسش داشتم هم نداشتم.
خیلی خیلی دردناک بود. و برام سخت بود خوندنش:( 
خیلی آشنا بود هم موقعیت‌های اجتماعی کتاب و هم کشورشون و مذهب و... 
اگر اسم طنجه رو خط می‌زدی و می‌خوندی ایران، هیچ خللی وارد نمی‌شد،در این حد شبیه!
از این جور کتاب‌ها که چندتا راوي داره و هر فصل از دید یه نفره خیلی خوشم میاد، شاید همینش برای برخی سخت باشه و به‌نظرشون پراکنده باشه متن. اما من باهاش پیش رفتم و خوب بود.

این کتاب رو با گروه همخوانی دوست عزیزم مریم خوندیم،خیلی تجربه خوبی بود. اعضای فعالی داریم خداروشکر و اسم فیلم‌ها و آهنگ‌هایی که تو کتاب اومده بودن رو دوستان در می‌آوردن و می‌فرستادند، عکس طنجه و... رو فرستادند و این خیلی خوندن کتاب رو تکمیل و شیرین می‌کرد. 
دی 1402.
          

            میدونم برای این کتاب دوتا یاداشت گذاشتم  اما  بزارید اعتراف کنم من فکر میکردم  خوندن یه کتاب برای دوباره واقعا کار مضخرفیه چون من معتقدر بودم که هزاران هزار کتاب  وجود داره که انسان باید بخون و لزومی به تکرار دوباره یه کتاب نیست تا  قبل از باد بادک باز ... فهمید م بعضی وقتی احساساتت یه جایی می مونه بین صفحه های کتاب حبس میشه  بین واژه واژه هاش کلمه کلمه هاش  سطر به سطر هاش   من این کتاب  را به مدت یک سال به یک نفری قرض دادم و دیشب این کتاب را بعد از مدت ها بهم پس داد  خواستم بزارمش توی  کتابخونم و برم به ادامه درس شیرین جغرافیا بپردازم  اما یه چیزی توی کتاب صدام میزد یه چیزی جا موندن بود بین صفحه هاش  با خودم خیلی کلنجار رفتم الان فصل امتحاناست نه نباید کتاب بخونی ...  قرار  بود فقط و فقط یک صفحه باشه اونم برای  یاد اوری خاطرات همین ولی باز هم  در دام خالد حسینی افتادم .  همین الان کتاب را زمین گذاشتم  نمیدونم یا من خیلی احساسیم یا این کتاب که سطر  به سطر سطرش  گریه کردم  و اون تیر خلاصه برای زمانی بود که حسن و علی رفتند ...  برای  بار اول که این کتاب را خوندم من به عنوان یک شنونده بودم ولی الان من داشتم داستان را تعریف میکردم   مثل یه خاطره  به معنای واقعی کلمه من با این کتاب زندگی کردم ...
          

            روایت با خاک‌های گوناگون و فصلافصل، از بیست و هشت مرداد سی و دو شروع می‌شود تا فتح خرم‌شهر... داستان مدور و غیرخطی. شخصیت‌ها پراکنده. مبارزه و انقلاب و جنگ... هر نویسنده‌ای آرزوی نوشتن هم‌چه اثری را دارد، با این سه پدیده‌ی بزرگ... راوی قصه‌گو است و فضلِ علمی‌ش را هیچ‌جا به رخ نکشیده است. از من اگر بپرسی، مهم‌ترین شخصیت رمان، ابرام لوچ‌ست که پس از انقلاب با ریشِ بلند و نامِ خانواده‌گیِ اسلام‌دوست دوباره به انزلی برمی‌گردد... رمان سفره‌ای است رنگارنگ، مثل همه‌ی سفره‌های گیلانی... ترش و شیرین... اگر به من بود، آن را یکی از به‌ترین داستان‌های انقلاب می‌دانستم؛ درک نویسنده از انقلاب کاملا فراگیر است. از آن سو، نویسنده هرگز گیلان را فدای پای‌تخت نکرده است... نه بیست و هشت مردادش بوی بهارستان می‌دهد و نه حتا خرم‌شهرش بوی خوزستان. انزلی‌چی از دروازه‌ی انزلی پنداری خارج نشده است و همین مهم‌ترین نقطه‌ی تمرکز رمان است.
و البته هر رمانی مثل هر جهان برساخته‌ی دیگری، «کاش» و «ای‌کاش‌»های فراوانی را در کیسه‌ی ذهن مخاطب می‌اندازد... و همین یعنی ته‌نشینی در ذهن مخاطب...