یکی از بهترین کتاب های که تا حالا مطالعه کردم از هر جهت که به این کتاب نگاه میکنم امید به زندگی و ا ادامه زندگی را به من نشان میدهد..
داستان این کتاب بیان کننده سفر یک صوفی (هاکان منگوچ)با همسفر خود (دنیز)را بیان میکند که این صوفی به این سفر حج میگوید تسلیم شدن در تقدیر الهی و این دو شخص در این سفر خود را به خدا تسلیم می‌کنند.
 و بدون پول ،غذا ،لباس،ماشین  سفر خود را آغاز می‌کنند..
و در این سفر اتفاق های بسیار زیبا می افتد که دید انسان را نسبت به زندگی و تقدیر تغیر میدهد..
در بخشی از این کتاب اومده ...
ممکن است همه به کسی که تو به او نگاه می‌کنی ،نگاه کنند ؛اما نمی توانند چیزی را که تو در او می بینی ببینند. همه می‌توانند عاشق شوند ؛اما کسی نمی تواند همچو تو دوست داشته باشد ، تنها تفاوت «تو» هستی و چیزی که تو را خاص میکند آنکه دوستش داری نیست ؛ علاقه توست..» 
و این متن یکی از گفته های شمس تبریزی است👆

 برای دوست داران مولانا هم پیشنهاد میکنم این کتاب را..
و بر مبنای روانشناسی  و خود شناسی نوشته شده است...

          

            تقدیر انسان را رها نمی‌کند، لحظه به لحظه از نو نوشته می‌شود. لحظاتی می‌رسد که کاری را که گفته بودی انجام نمی‌دهم، انجام می‌دهی، چیزی را که گفته بودی تحمل نمیکنم، تحمل میکنی، چیزی را که دوست نداشتی، دوست میداری، وقتی خيال میکنی نمیتونی بروی، در لحظه ای تصمیم به رفتن میگیری و می‌روی. میگویی مردم اما باز زندگی میکنی.....(( تقدیر انسان را رها نمی‌کند، لحظه به لحظه از نو نوشته می‌شود))
          

            شاید توو دسته روانشناسی زرد قرار بگیره🤷🏻

چون ترکیبی از روانشناسی زردِ آمریکا با فرهنگ خاورمیانه است
من کتاب رو دوست داشتم
اگه به مولانا علاقه دارید این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم😊