کتاب روایتی ست از سفر یک صوفی( هاکان منگوچ )  با یک همراه ، سفری خاص که به قول خود هاکان ، سفر حج است ، سفر سرسپردگی ست، گرچه تفکرات صوفیسم موجود در کتاب رو نمیپسندم اما کتاب نکات بسیار خوبی درباره ی زندگی ، پذیرش پستیها و بلندیهای آن ، پرورش روح و رسیدن به آرامش دارد .
        

          شاید توو دسته روانشناسی زرد قرار بگیره🤷🏻

چون ترکیبی از روانشناسی زردِ آمریکا با فرهنگ خاورمیانه است
من کتاب رو دوست داشتم
اگه به مولانا علاقه دارید این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم😊
        

          (چیزهایی که به دنبالش هستی در کتاب ها نیست ،چیزی که دنبالش هستی با خواندن بدست نمی آید نهایتا می توانی با قلبت به آن برسی . کل کتاب ها بازی بیش نیست . بازی های ذهن آدمی است  شاید با کتاب خواندن آموزش ببینی اما با عشق آن را درک میکنی )
من با خواندن این کتاب عاشق مولانا و شمس شدم 
مفهوم پذیرش درک کردم 
و خیلی به خودم نزدیک شدم
حتما این کتاب بخونید ارزش چند بار خوندن داره
        

          یکی از بهترین کتاب های که تا حالا مطالعه کردم از هر جهت که به این کتاب نگاه میکنم امید به زندگی و ا ادامه زندگی را به من نشان میدهد..
داستان این کتاب بیان کننده سفر یک صوفی (هاکان منگوچ)با همسفر خود (دنیز)را بیان میکند که این صوفی به این سفر حج میگوید تسلیم شدن در تقدیر الهی و این دو شخص در این سفر خود را به خدا تسلیم می‌کنند.
 و بدون پول ،غذا ،لباس،ماشین  سفر خود را آغاز می‌کنند..
و در این سفر اتفاق های بسیار زیبا می افتد که دید انسان را نسبت به زندگی و تقدیر تغیر میدهد..
در بخشی از این کتاب اومده ...
ممکن است همه به کسی که تو به او نگاه می‌کنی ،نگاه کنند ؛اما نمی توانند چیزی را که تو در او می بینی ببینند. همه می‌توانند عاشق شوند ؛اما کسی نمی تواند همچو تو دوست داشته باشد ، تنها تفاوت «تو» هستی و چیزی که تو را خاص میکند آنکه دوستش داری نیست ؛ علاقه توست..» 
و این متن یکی از گفته های شمس تبریزی است👆

 برای دوست داران مولانا هم پیشنهاد میکنم این کتاب را..
و بر مبنای روانشناسی  و خود شناسی نوشته شده است...

        

          تقدیر انسان را رها نمی‌کند، لحظه به لحظه از نو نوشته می‌شود. لحظاتی می‌رسد که کاری را که گفته بودی انجام نمی‌دهم، انجام می‌دهی، چیزی را که گفته بودی تحمل نمیکنم، تحمل میکنی، چیزی را که دوست نداشتی، دوست میداری، وقتی خيال میکنی نمیتونی بروی، در لحظه ای تصمیم به رفتن میگیری و می‌روی. میگویی مردم اما باز زندگی میکنی.....(( تقدیر انسان را رها نمی‌کند، لحظه به لحظه از نو نوشته می‌شود))
        

          خیلی معمولی بود
        

          کتاب هیچ ملاقاتی تصادفی نیست به نویسندگی آن هاکان منگوچ ، مخاطب را به رهایی سرنوشت وادار می‌کند.
انسان همیشه درگیر مشکلات روزمرگی خود است و هیچگاه از فکر کردن به تقدیر و سرنوشت دست برنمی‌دارد اما چگونه می‌توانیم راه درست زیستن در زمان حال را بیاموزیم؟
این کتاب ما را به سفر هفت روزه ای می‌برد که در آن به آزادی روح و ذهن پرداخته و در عین حال که به گرفتاری ها می‌نگریم کمی از حس رهایی را تجربه کنیم.
داستان از آنجایی شروع می‌شود که یک صوفی جوان و دوستش به سفری طولانی برای یافتن اهداف زندگی می‌روند. آنها روزها در سفر بدون آنکه چیزی به همراه داشته باشند و بدون مقصد به راه خود ادامه می‌دادند. می‌دانستند که در هر حال توشه ای هر چند کوچک نصیبشان می‌شود. جز ایمان و خدا آنها کسی را نداشتند و می‌دانستند فقط خودشان می‌توانند مسیر خود را تعیین کنند..