جزئیات پست

درود و خداقوت؛   
روزگاری نه چندان دور حدود سال ۱۳۸۹ در بلاگفا،  پرشین بلاگ، بلاگ اسکای و چند سایت دیگر که اسمشان را یادم نیست؛ وبلاگ هایی داشتیم و با دوستانی سرگرم تمرین و مطالعه بودیم و از بزرگان نوشتن می آموختیم و تجربه می اندوختیم.
اما آن روزهای خوب خیلی زود رنگ باخت و به سر آمد و همه پراکنده شدند و تنها نقشی از آن خاطرات و گفت و شنودها باقی مانده است. یادش به خیر!
سرعت و شتاب بیش از حد و اندازه، حوصله ای برای مردم نگذاشته تا به علاقه های خود بپردازند و کمتر کسی را می توان یافت که یک متن بیش از ۵ سطر را با دقت بخواند و نظر بدهد.
ما با این سرعت سرسام آور کجا می رویم؟!... خدا می داند!
بابت این پست تامل برانگیزتان سپاس گزارم. 🌺🙏

چه خوب که نیروی جریان‌ساز نوشتن را در همین روزگاری که توصیف کردید، جدی می‌گیرید. اندیشه و قلمتان، مانا!

یه زمانی توی یه سایت می‌نوشتم.سایت تعطیل شد و نوشته هام از دستم رفت،بعضی هاش را جایی ثبت نکرده بودم‌.یادش افتادم و کلی حسرت موند رو دلم....
اما اره دنیا داره خیلی سریع جلو میره،نه فقط اینترنت ، خیلی چیز های دیگه،که توقف ناپذیره ،فکر میکنم به آینده ی خیالی که ناگهان از هم بپاشه 
برعکس شما نوستالژی بازم و تو تاریخ موندم،توی دنیای سنتی مجله و جست و جوی کتابخانه ای و اینترنت دایال اپ، این پست شما بدجوری پرتم‌کرد تو گذشته ای حسرتش رو‌دلم موندن...
حال خوب و خرابی داشت...

مثل همیشه عالی🙏 

هعی. واقعا دنیا ناپایداره. نه فقط سایت ها، حتی کتابهای الکترونیکی هم دارن از دست میرن. قبلا کلی کتاب رو بی نهایت خونده بودم که الان ناشرش با طاقچه کات کرده و دست من از کتاب و هایلایت هایی که براش گذاشته بودم، کوتاه شده.

هوم... خیلی متن جالبی بود، تا به حال از این جنبه بهش فکر نکرده بودم. اینکه یه چیزی رو وقتی کاغذی و فیزیکی دم دست خودت داری دیگه کسی نمی‌تونه حذف و اضافه‌ش کنه :) دقیقا همون چیزی که کار با مطالب الکترونیکی رو راحت می‌کنه می‌تونه عامل ناپایداریش هم باشه...
خودم اصولا همیشه اهل پشتیبان‌گیری از داده‌ها و مطالبم هستم، تا اگه یه جا پوکونده شد کلا از دست نرن 😄

خیلی خوب بود و محض حقیقت. وبلاگ‌ها چه نسلی  تربیت کردند. اینستاگرام و یوتیوب چه می‌کنند.

چرا راه دور برویم ، همین بهخوان ...
دلم برای برخی از یادداشت ها  و حتی عکس های صفحه های اینستاگرامی که‌پی در پی بسته شده اند تنگ می شود. آخرش هم من از رو رفتم و هرگز پیج برنگشت! با اینکه نسل جدید و مانوس با اینترنت و فناوری به حساب میایم ، یادگرفتم اگه میخواهم یه عکسی برام بمونه چاپش کنم... اگه شعری رو دوست دارم یا اگه نوشته ای هست که قشنگه کلمه به کلمه رو کاغذ بنویسم. تا آینده برامون چه داستان ها و درگیری های جدیدی با فناوری داشته باشه 

یه قصه فانتزی به ذهنم اومد که ایندگان چیزی براشون نمونده چون همه چیز الکترونیکی از بین رفته و باید از صفر شروع کنن😅.
ولی جدی دردناک بود...

داریم تبدیل میشیم به انسانهای مجهول الهویه ای که پیشرفت تکنولوژی درعوض پیشرفتِ پی درپی ،هویت وگذشتمون رومیگیره ودیگه نمیتونیم به تنهایی فکرکنیم،تصمیم بگیریم ویاعمل کنیم....

به نظرم فضای مجازی بازتابی از دنیای واقعی هست. وقتی نشریات و روزنامه ها از نظر تنوع و تعداد این قدر کم شدند و بعضا محو شدند، فضای مجازی هم همین رو دنبال می کنه.