سلام خیلی حس تلخیه من هم یک بار بعد از تعویض موبایل این اتفاق برام افتاد و بهم خطای پسورد نادرست میداد ، اما با روزی چندین بار امتحان کردن حسابم برگشت خداروشکر
اما بک اپ رو هنوز نگرفتم و  نصفه و نیمه اومدم اینجا . 
پیشنهادم هم اینه که اگه دوست دارین یک دفتر مخصوص لیست کتاب داشته باشین (حتی با ریویو) به این مجازی آباد هیچ اعتباری نیست ... اومدیم و فردا اینجا هم ترکید . اونجوری دلتون به دفتر و‌خودکارتون گرمه (حتی به فایل ورد)
من این کارو از اول نوجوانی کردم و خیلی راضی ام

درود بانو بهشتی زخم خورده
کاملا درک می کنم این احساستان را. البته من نه گودریدز داشتم نه هیچ شبکهٔ اجتماعی مشابه آن.
اما سالها پیش و در پایان نوجوانی خلاصه ای از کتاب هایی که می خواندم را به همراه نظرم در دفتری می نوشتم و وقتی کامپیوتر خریدم، با ذوق و شوق تمام، همه را کلمه به کلمه به سختی تایپ کردم و به حافظهٔ کامپیوترم سپردم تا برایم نگاه دارد.
دفترم را خانم در خانه تکانی عید با دورریزها به فنا داده بود و بماند که چقدر برایش شیون کردم.
اما مصیبتم روزی بود که یک کامیون با تیر برق برخورد کرد و اتصالی فاز برق ما را قوی کرد و هارد سیستم سوخت و همزمان دل و جانم را سوزاند.
من هم دو سه ماهی عزا گرفتم و بالاخره به توصیهٔ دوستی آنچه در حافظه داشتم، هر چند اندک بود تایپ کردم و پرینت گرفتم.
آنکه تکنولوژی را ساخته، پشتیبان گرفتن را هم توصیه کرده که ما آن را هنوز هم به فردا و فرداها حواله می دهیم و ناگهان آن می شود که نباید بشود و ...!
ببخشید طولانی شد. مانا و نویسا باشید.

امنیت مطلق نیست، اما داشتن بک‌آپ رمز موفقیت است.
درکت می‌کنم اما  خودت مقصری. از سالی که در گودریدز شروع به نوشتن کردم، ریویوهای خودم رو در کانال تلگرام و وب‌سایت خودم همزمان منتشر می کردم، تازه هر هفته از اطلاعات گودریدز، وب سایت و کانال یک بک‌آپ می‌گرفتم و به تازگی بهخوان هم به این جمع پیوسته یعنی در چهارجا اطلاعات من کپی میشه. گودریدز و بهخوانو تلگرام و وب سایت نداره، هر کدام ممکنه الان باشن و نیم ساعت دیگه نباشند، ما باید خودمان برای داده‌های خودمان ارزش قائل شویم تا به مشکل بر نخوریم.

چه نثر قشنگی دارید،چراداستان نمی نویسید ،نثر صمیمی که همه احساستان درآن جاری است،جاهای مثل من شدید فراموشکار وپرازاسترس ،واین نزدیکی حسی درنظر کاملا مشهود است ،بنویسید حتما🌹

تجربه شما رو وقتی ۱۹ سالم بود با گم کردن دفتر سبز رنگی که بعد از اثاث کشی و مستقل شدن از خونه پدری، زندگی کردم! دقیقا حس از دست دادن حافظه رو داره!
غربت... تنهایی... گنگی... دست پاچگی...
خوشبختانه کاغذ وفادار تر از مجازیه...
خاک خورده زیر کمد قدیمی به دست مادرم پیدا شد 
میدونم آشتی با کاغذ آشتی با نابودی طبیعته ولی شده حتی روی کاغذ باطله هم بهتره از هرجای این مجازی!