معلم؛ همه‌کاره‌ی روستا

آقامعلمی وارد روستا می‌شود. این شروع رمان جلال است. رمانی که اگر خواننده با نگاه جلال آشنا باشد، خیلی زود خواهد فهمید که این آقامعلم داستان، چقدر به خود آقاجلال نزدیک است و انگاری خودش است. در کنار شخصیت معلم، قلم جلال، جمله‌نویسی به تناسب جا، کوتاه و بلند و توصیف‌های دو خطی اما کامل از اماکن و شخصیت‌ها، همه و همه نشان از جلال و قلمش داشت.
البته این رمان، به یک سفرنامه‌ی یک سال تحصیلی یک معلم هم بی‌شباهت نبود. معلمی که ابتدای سال تحصیلی وارد روستا می‌شود، پایان نُه ماه هم با همان کامیونی که آمده، می‌رود. و این وسط چه‌ اتفاق‌ها که نمی‌افتد و چه خرده‌روایت‌ها که نویسنده وارد نمی‌کند تا داستان سر و شکل بگیرد.
و شاید بشود گفت حرف حساب داستان، زندگیِ مردم روستایی بود در آستانه‌ی درآمدن از روستانشینی. و نویسنده که جلال باشد، لابه‌لای هر آنچه روایت می‌کرد، افکارش را هم می‌‌آورد روی کاغذ. که همین افکار، لو ‌می‌داد که معلم همان جلال است و جلال همان معلم. و آن وسط می‌ماندی که جلال دارد روستانشینی را ستایش می‌کند و شهرنشینی را مذمت و یا عکس آن. اما هر چه بود، جلال کاربلدتر از این حرف‌هاست که مخاطبش را آن وسط بکارد. تهِ داستان، حادثه، معلوم می‌کند که قصه‌ی این رمان سر زمین است. و زمین روستا که چه دعواها را بر خود می‌بیند.

و گرچه آقامعلم این روستا از بحث دینی، یک معلم درجه یک نبود، اما هر چه نباشد یک معلم بود و به قولی «همه کاره‌ی روستا»؛ و شاید هیچ‌کاره!
          

            جلال در قالبی طنز به سراغ دو میرزا بنویس یک شهر می‌رود و از احوال مردم در طبقات مختلف اجتنابی می‌گوید
کم کم یک دگرگونی بزرگ در شهر رخ می‌دهد که عیار کسانیکه فقط حرف می‌زدند حال مشخص می‌شود
در این داستان جذاب، جلال به خوبی اوضاع مردم یک جامعه را در نسبت با حکومت و تغییراتش بیان می‌کند و از نقش قلم و به اصطلاح روشنفکران! که فقط حرف می‌زنند می‌گوید
          

            من نوشته‌های دیگه‌ای رو هم از جلال آل احمد خوندم اما واقعا این نوشته کامله
نوشته‌ای که کاملا از بطن جامعه ایرانی و البته جامعه سیاست‌زده بیرون میاد.
جامعه‌ای که بدون هیچ چهارچوبی و با یه ولنگاری داره پیش می‌ره. می‌تونم بگم که این فقط تو کشور ما نیست و شاید مشابه این اعمال و کارها تو جوامع دیگه هم دیده بشه. اما عجیب‌ترین نکته درباره جامعه ما این هستش که بدون تغییر حتی در کوچیک‌ترین رکن‌هایی به ما منتقل شده و این ایرادات ریشه‌دار ما رو به رخ می‌کشه.
واقعا باید یک بار این کتاب رو بخونی
و یک بار برگردی و پندگیرانه بهش نگاه کنی.
          

            
*داستان نفرین زمین برای من به مانند یک سفرنامه و زندگی نامه و همچنین داستانی تاریخی به دهات آقا معلم در آن روزگاران بود.

 * معلمی را می بینم (که انگار خود جلال است!؟) که علاوه بر معلمی برای دانش آموزان ده، به فکر این هم هست که فرهنگ زندگی شان را رشد دهد.

* در داستان به خوبی روابط ارباب و رعیتی، زندگی در روستا،روابط روستاییان،عقاید و افکار مردمان آن روزگار و... به خوبی نشان داده شده است.

 * نقد هایی که در داستان در قالب گفتگو ها و یا افکار معلم شکل می‌گیرد، نقدهایی است که ما را به قضاوت و سیر در افکار خودمان وادار می کند.
مثلاً در جای جای داستان فرهنگ وارداتی از غرب نقد می شود و برای من پاسخ تعدادی از سوالاتم بود به هنگام بازدید از خانه ها و آب انبار های قدیمی.

* توضیحات بسیار زیبا و گاه ملموس در داستان وجود داشت که خواندن شان برای من بسیار زیبا و لطیف بود،به مانند:« در آن تاریکی مطلق، نم ستاره ها بود که به درون می تراوید،با هوایی از سردی گزنده و سکوتی سنگین.» صفحه ۷۷ -۷۸ کتاب

* مقایسه های زیبایی از شهر و ده داشت،انجا که فرق اصلی شهر و ده را در رابطه ی«زمین» می نویسد،
که در آن شهری در یک کف دست خاک گلدان ش را محصور می کند و... و اینگونه زمین برای او تفنن است، اما برای دهاتی که زمین را می کارد،یعنی زمین را زنده نگه می دارد و از عقیم ماندنش جلوگیری می کند،او که بوی خاکش را می شناسد،جنسش را،طاقتش را،در آخر از آن محصول برمی دارد و این است که زمین برایش شخصیت دارد. ص ۲۱۴ کتاب

* در هنگام خوانش کتاب،برای درک بعضی کلمات،جملات و اصطلاحات دچار مشکل می شدم، که ای کاش توضیحاتی بابت آنها در پاورقی و یا پایین کتاب انجام می گرفت تا ارتباط بهتر و کامل تری با فضای داستان اتفاق می افتاد.
          

            «نون والقلم»
داستانی جذاب از جلال ال احمد که به سبک قصه گویی های قدیم پدربزرگ مادربزرگ ها روایت شده و همین موجب حلاوت و شیرینی هرچه بیشتر آن گردیده است.
البته مضمون داستان بیشتر از فرم به چشم می آید که به ماجرایی می پردازد که کمی شبیه «قلعه حیوانات» است، داستان تسخیر شهری که سردمداران جدید آن با شعارهای جدید و‌ ضد حکومت قبلی کار را بدست گرفتند اما نهایتا پا جای همان دولت سابق نهادند و خود دچار تمسک به خشونت و سیاست ورزی به معنای مذمومش شدند.
تقابل دو‌شخصیت برجسته داستان یعنی «میرزا اسدالله» و «میرزا عبدالزکی» تماما نماد دو جریان فکری هستند که اولی روشنفکر و مصلحت اندیش و دومی فرصت طلب و ظاهربین.
گفتگوهای بین «طلاب»،«لوطی ها»،«روشنفکر»،«انقلابیون»،«مردم عوام»، و«حاکم قبل و خدمه اش» بن مایه ی اصلی حرف های جلال را در این کتاب دربر دارد،که نقد و بررسی هر کدام در این نوشته نمی گنجد.

در پایان مطالعه ی این اثر قابل تامل از این نویسنده ارزشمند وطنی را به دغدغه مندان عرصه سیاست،تاریخ و میهن توصیه می کنم.