اولین رمان داستایفسکی که به شکل مکاتبه ای و در سن ۲۰ سالگی نوشته و با خوندن همین رمان میتونیم بفهمیم که چه استعداد بزرگی در حال ظهور بوده در روسیه.
رمانی یه که واقعا حس میشه و راحت میشه باهاش ارتباط برقرار کرد. ترجمه اثر هرچند از زبان انگلیسی یه اما به شدت ترجمه و نثر روونی داره و فرم رمان ( مکاتبه ) میتونه خوندن این رمان رو آسون و سهل کنه.
          

            ‎«بیچارگان»
‎اثری از داستایوفسکی در عنفوان جوانی
‎وقتی دوستان داستایوفسکی نوشته ی او را در طول شب خواندند و فردا صبح به او تبریک گفتند از او به عنوان گوگول جدید ادبیات روسیه نام بردند.
‎بیچارگان اثری است شبیه به «ازبه» رضا امیر خوانی، یعنی کتاب از نامه نگاری های مردی میانسال با دختری است که در نزدیکی خانه ی او زندگی می کند اما از ترس اینکه مبادا دیگران از ارتباط آنها با یکدیگر مطلع شوند به هم نامه می نویسند.
‎محتوای نامه ها شرایط دشوار کار پیرمرد در اداره اش و تمسخر همکارانش نسبت به  سرو وضع اوست. پیرمرد بیشتر پول دریافتی خودش را برای دختر که از قضا بیوه هم هست می فرستد تا مشکلات زندگی کمتر لطافت جسم و جانش  بیازارد، اما کسی از این نکته خبر ندارد و همین مستمسکی برای آغاز تهمت ها و نگاه ها بدبینانه به وی می شود.
‎هرچند که داستان در برخی فصول دچار از هم گسیختگی روایی می شود اما وقتی جمله ای که پشت جلد کتاب نوشته شده را می خوانید از قضاوت زود هنگام خود خجل می شوید!
‎آنجایی که دوستش به وی نهیب می زند:«جوان، هیچ می دانی چه نوشته ای؟... تو با بیست سال سن ممکن نیست خودت بدانی.»
‎داستا سی سال بعد این صحنه را «شعف انگیز ترین لحظه ی حیاتش» خواند.
‎سید علی مرعشی
          

            بهترین توصیف در مورد این کتاب شاید همان حرف گِرتسن که در مقدمه کتاب (با ترجمه کاظم انصاری) آمده مناسب باشد که: (غم‌خواری نویسنده به مردم فقیر و ستم‌دیده ممکن است بسیار شدید باشد ولی جز توصیف رنجِ آنان و گریستن کار دیگری انجام نمی‌دهد)

به عنوان اولین تجربه از آثار کلاسیک و کتاب‌های داستایوفسکی به نظرم کتابی کاملا معمولی بود و شاید پیش‌زمینه‌ای که از سال‌ها پیش نسبت به کتاب‌های معروف و نویسنده‌های بزرگ در ذهنم بود باعث شده بود توقع کتابی جذاب‌تر از این داشته باشم ولی بعد از خواندش به این نتیجه رسیدم که گاهی در مورد بعضی از آثار معروف اغراق می‌شود. 
مثلا همین کتاب جز به تصویر کشیدن دو شخصیت فقیر و توصیف زندگی فقیرانه‌شان کار دیگری نمی‌کند 
البته پای‌بندی به اخلاق در اوجِ فقر و متوسل‌شدن به امید در بدترین‌ شرایط و زمان‌ها نسبتا خوب روایت شده ولی مهم‌ترین نکته از این کتاب که البته می‌تواند نظر و برداشت کلی‌ام از کتاب هم باشد این است که: فقر یعنی نداشتنِ هویت و ارزش در یک جامعه!
و حتی اگر نویسنده موافقِ این نکته نبوده، خواه‌ناخواه تسلیمِ چنین تفکری‌ست و این در طول داستان حس می‌شود.
البته شاید بخشی از آن باتوجه به نوعِ نگاه و طرز برخورد افراد یک جامعه به فقر و انسان‌هایی از طبقه پایین، مخصوصا جامعه‌ای که نویسنده در آن زندگی می‌کرده درست باشد ولی به نظرم نویسنده‌ها مثل خبرنگاران یک جامعه نباید صرفا منعکس‌کننده تفکرات آن جامعه باشند، چه اینکه رسالت یک نویسنده مبارزه با تفکراتی‌ست که مانع پیشرفت اخلاق و ارزش در آن جامعه می‌شود که در واقع اینجاست که هنر نویسندگی و قصه‌پردازی بهترین گزینه برای این منظور است.
          

            سلام
رمان بیچارگان اولین رمان داستایفسکی همچون آثار دیگرش مانند مهد زندگیش بوده؛ سرزمینی خشن در توندرا و همیشه سپید.
آثار داستایوفسکی همچون بورانی از برف غم می‌مانند که بر سر خواننده می‌بارد باران برفی که از اشک‌های خود نویسنده و کاراکترهای داخل رمان ایجاد شده.
خواننده باید به طرز طبیعی پوتینی از دستانش، دست‌کشانی از جنس روحش و کتی از جنس قلبش را به تن کند و با عینک ایستادگی و درک وارد آثارش شود، دردی که خود رمان نویس درک کرده و به تحریر درمی‌آورد را نمی‌توان تنها با چشمان و کاغذ فهمید، زمانی که با پوتین‌هایتان بر برف‌های تجربه های غمناک قدم می‌گذارید آثاری از خود به جا می‌نهید، به آنان بی اعتنایید اما داستایوفسکی  این اجازه را به شما نمی‌دهد.
هر لحظه که پیش می‌روید عشق بین دو شخص اصلی رمان که از درد حاصل نشدن وصال خود می‌غلتند و می‌رنجد آثار زندگی افراد اطرافشان را به رخ می‌کشند و تلاش می‌کنند، همانند حرف ریش سفیدان که می‌گویند همه بیچارگان درد یکدیگر را می‌فهمند، زمانی که دیگر انتهای ردپاهای خود را نمی‌یابید و در کولاک فیودور داستایوفسکی غرق شده‌اید رنج‌های خود را باری دیگر به حالت چهره‌ای زیبا می‌بینید؛ این چهره‌ی زیبا،  تجربه است که داستایوفسکی شما را وادار می‌کند به اون خیره شوید، لبخند بزنید، اشک بریزید و راه برگشت را گم کنید چون دردتان را در آغوش گرفته‌اید در حالی که او ازآن شما نیست.  به همین خاطر است که با وجود بغض هم نمی‌توانید او را انکار کنید عقلتان اجازه نمی‌دهد.
          

            وقتی مردم فقیر یا بیچارگان را خواندم و آن واکنش دوستان داستایفسکی در مورد این کتاب را، با خودم گفتم اگر قصه گفتن، کتاب نوشتن، داستان سرایی اینه، پس چرا چیزی نمی نویسی؟ یعنی تو کمتر از بیچارگان نویسی؟ یعنی اینقدر مایه نداری که کتابی قد و اندازه اش بنویسی؟ با خودم عهد کردم که کتابی بنویسم و دوستانم سراسیمه بیاند سراغم و بگویند:

پسر! چه نوشته ای! چه رنجی کشیدی!


          

            نوشته‌ی پشتِ جلد گویای شاهکار بودن این کتاب هست، پس در این‌باره سکوت می‌کنم.
برای استنباط رویداد‌های داستان باید آنچنان غرق در واج‌ به واجِ نامه‌ها بشوید تا  درک شرایطی خاصی که نویسنده با استفاده از قلم کاراکتر توصیف می‌کند برایتان آسان شود.
با اینکه در انتها، امتداد روزها چون چراغی روشن شد، مخاطب همچنان قادر به پیش‌بینی روزهای آتیه هست که قرار است چه سرنوشتی برای شخصیت‌هایی که مدتی با آنان زندگی کردیم رقم بخورد.
          

            شیوه بیان داستان بسیار خاص و منحصربه‌فرد است. تمام داستان به جز بخش کوچکی از آن در قالب مکاتبات دوستانه‌ای میان مردی میانسال و دختری جوان بیان شده و جالب اینکه همین مکاتبات حاوی خرده روایات و شخصیت‌های جانبی جذابی است که گاها گوی سبقت را در زیبایی و انسجام از اصل روایت می‌دزدد. برخلاف اکثر آثار داستایوفسکی در این داستان چندان خبری از شخصیت‌های مالیخولیایی نیست و بدبختی و نکبتِ منجلابی که هر دو شخصیت اصلی را دربرگرفته بار تاریکی اثر را به دوش می‌کشد. نکته قابل تامل دیگر در مورد داستان این است که این اثر اولین نگاشته جدی داستایوفسکی در سن بيست سالگی است و سبک روایت آن حکایت از عمق نبوغ او حتی در اوج جوانی و خامی دارد. با وجود اینکه در میانه کار ریتم داستان کمی کند و کشدار به نظر می‌رسد، اما با این حال در پایان خواننده حال و هوای نسبتا مثبتی از کتابی که خوانده در دل احساس می‌کند.
          

            نوع رمان که مکاتبه‌ای و به صورت نامه نویسی بود 
شروعی جالب و به وجد آورنده داشت 
ولی پایان غیرقابل انتظارش رو بیشتر از همه چیز 
بهش علاقه‌مند شدم
این کتاب رو میشه یک شاهکار تلقی کرد 
          

            اینکه این کتاب رو داستایفسکی بزرگوار در سن بیست سالگی نوشته برام عجیب و باورنکردنی بود.
همیشه شیفته قلمش هستم، شیفته دقت و وسواسی که در توصیف حالات روحی شخصیت های داستان داره.  این کتاب  در قالب مکاتبه است و خوندنش برام جالب و لذت بخش بود ؛ مثل  بقیه آثارش📚


شروع ۱/۱۰/۱۵
پایان ۱/۱۰/۲۰
          

            در غم و غصه نداری
چجوری در اوج دارایی که به اون واقف نیست بر زمین زده میشه
تراژدی پشت تراژدی و غم پشت غم
و زندگی که با کورسوی امید ادامه پیدا می کنه
آیا به جایی میرسه؟

بعضی از تراژدی های که در زندگی سپری می کنیم بخاطر خودمان نیستن بلکه بخاطر تصمیمات عزیزانی که بیش از همه دوستشان داریم رخ می دهند

و این تصمیمات غلط هم عزیز را بد مزاج و  گوشت تلخ می کنند و هم زندگی را

و این عزیزان با آن همه اشتباه و گوشت تلخی باز هم عزیزند و گرامی
حال چه می شود اگر دانه دانه شروع به ترک ما کنند
ترک کردنی که این انسان اجتماعی را مجبور به انتخاب جایگزینی می کند
و چه خواهد شد اگر در این چاه غم و نداری که با پرتویی از امید و جوهر محبت هنوز آب دارد مجبور شوی که زندگی به عزیز و بی محبت را فدای زنده ماندن کنی 
          

            بیچارگان یا مردمان فرودست یکی از اولین (شاید هم اولین مطمئن نیستم) رمان های داستایوفسکی هست. کتاب تشکیل شده از نامه‌های رد و بدل شده بین یک مرد و دختری که عاشقش شده هرچند جای دخترشه از نظر سنی. نامه ها شامل شرح زندگی گذشته (نه کامل) و حال و اتفاقاتی که می‌افته هست و فقر و بیچارگی که دو طرف درگیرش هستند و حتی بیچارگی همسایه ها و اطرافیان. اگه کتاب رو به چهار قسمت تقسیم کنیم قسمت اول کمی کسالت بار و خسته کننده هست، بعد کمی بهتر میشه و در نهایت با تلخی تمام میشه.ه
به نظر من یک کتاب معمولی هست برای زمان حاضر‌.ه
          

            بیچارگان؛ 
بهترین انتخاب برای نام کتاب. 
این اولین رمان داستایوسکی است که در سن ۲۰ سالگی آن را نوشت. توصیفی است از فقر و بدبختی روسیه‌ی معاصرِ داستایوسکی. توصیفی که پیش‌تر آن را در داستان‌های گوگول (و به خصوص شنل) می‌بینیم. مشخص است که بیچارگان وامدار گوگول است. 
با وجود سن کم داستایوسکی هنگام نگارش اثر و با توجه به اینکه شاهکارهای او بعد از برگشتش از سیبری نوشته شده، این رمان هم حائز اهمیت است. رمان به سبک نامه‌نگاری نوشته شده. این سبک هرچند بی‌نظیر نیست اما کم نظیر است و شجاعت خاصی می‌طلبد.