از عنوان کتاب مشخصه که موضوعش درباره چیه . کل کتاب که خیلی مختصر و مفید و در قطع پالتویی منتشر شده ، پاسخ به همین سواله...
چرا از تاریخ درس نمیگیریم؟ یا سوال مهم تر ... اصلا چرا باید تاریخ بدونیم و به چه دردمون میخوره؟
اصلا اینکه بدونیم هیتلر چیکار کرد یا ناپلئون کی بود یا ساسانیان با سامانیان چه فرقی داشتند به چه درد امروز من میخوره؟
این کتاب تا حدودی میتونه این رو به ما پاسخ بده. اما چیزی که من فکر میکنم اینه که مخاطب اصلی این کتاب بیشتر مسئولین و زمامداران حکومتی ند تا مردم عادی. 
ای کاش کسانی که در مصدر قدرت هستند یه تورقی بکنن این کتاب رو...
          

            بین خواهران برونته، با آن برونته کمتر از همه‌شون تونستم ارتباط برقرار کنم چون به‌نظرم قلمش اصلاً به پای شارلوت و امیلی نمی‌رسه. اما به‌نظرم خیلی شجاعه که دست گذاشته روی موضوعاتی که نه‌تنها خواهرانش، بلکه هیچ نویسندهٔ زن دیگری هم در اون زمان سمتشون نرفته بودن: خیانت و اعتیاد. گرچه پرداختش به این دو مسئله چندان پخته نیست، موضوعات مهمی‌ان و داستان هم اگر یه بازنویسی می‌شد و ارجاعات فوق‌العاده زیاد مذهبی ازش حذف می‌شد یا دست‌کم به حد تعادل می‌رسید خیلی خواندنی‌تر می‌شد.
برایم عجیب است که مخصوصاً آن با وجود سن کمش و تجربهٔ زیستهٔ ناچیزش به‌ویژه در زمینهٔ رابطه با مردان، چرا از زبان گیلبرت شروع به تعریف داستانش می‌کند؟ کلاً به‌نظرم عجیب است نویسنده‌های زن قهرمان مرد یا نویسنده‌های مرد قهرمان‌های زن داشته باشند؛ گاه کمی ناپختگی و فاصله احساس می‌شود وقتی نویسنده و قهرمانش هم‌جنس نیستند. نه‌اینکه البته غیرممکن باشد ولی انگار چیزی واقعی و ملموس این وسط حذف می‌شود. در این‌جا هم کاراکتر گیلبرت اصلاً عمق ندارد، واقعی نیست، ملموس نیست و روی اعصاب بودنش فقط به‌خاطر رفتارهای نسنجیده و ناپخته‌ش نیست، بلکه بیشتر به دلیل سطحی و آبکی از کار درآمدن کاراکترش است. هلن جون‌دارتر است که خب طبیعیه ولی حتی این سطحی و آبکی بودن در هلن هم تا حدی مشهود است. وقتی به جای احساس و منطق به ایمان متصل می‌شه سخت می‌شه پختگی و قوام یافتگی کاراکتر رو توش دید. حتی ارثر هم تمام و کمال شکل‌ نگرفته انگار. هیچ نمی‌دانیم چرا این‌طوری هست که هست و رفتارش نه قابل درک است نه توجیه. درحالی‌که به‌نظرم قهرمان‌های منفی داستان به هر حال باید قابل‌درک باشند از این نظر که بفهمیم چرا این گونه‌اند و  البته منظورم این نیست که حق دارند چنین باشند اما دست‌کم منطقی باید پشت رفتار فعلی‌شان وجود داشته باشد. این منطق در کاراکتر ارثر غایب است، برای همین باز در سطح می‌ماند، از صفحات کتاب بیرون نمی‌آید و در برابر چشم بیننده جان نمی‌گیرد. درحالی‌که هیت‌کلیف گوشت و پوست و استخوان دارد و زندهٔ زنده می‌بینیمش. برای همین «بلندی‌های بادگیر» سوراخ‌مان می‌کند، اما این کتاب نه. آن برونته کم‌سن‌وساله و بیشتر تحت تأثیر ماجراهای زندگی برادرش این داستان رو نوشته درحالی‌که شارلوت از عمق تجربه‌های زیستهٔ خودش نوشته و امیلی هم خب، نابغه است! در برابر شارلوت و امیلی واقعاً کار آن سخت می‌شود. اما با تمام این‌ها من خوشحالم که این کتاب رو خوندم و قطعاً به تمام کسانی که می‌خوان با سیر ادبیات انگلیس آشنا بشن توصیه می‌کنم که از این کتاب نگذرن.
          

            «ما درخت نیستیم، آدمیم، آدم حس دارد. ما حیوان نیستیم، آدمیم، آدم فکر می‌کند.»

یک فیلم‌فارسیِ مکتوب. ضعیف، دم دستی، سطحی و زرد.
آدم از استاد نویسندگی بزرگی مثل میرصادقی خیلی توقع دارد. خیلی.

به لطف حلقهٔ دوست‌داشتنی مبنای عزیز، در آخرین ماراتن کتاب سال ۱۴۰۱، این کتاب را تمام کردم.
          

            این کتاب تکلیف ما رو با سلسله کیانیان مشخص میکنه. به چه صورت؟ در ادامه میگم...
همونطوری که میدونیم تاریخ ایران به دو شکل تقسیم میشه... یکی تاریخ مدون که از مادها و هخامنشیان شروع میشه و با اشکانیان و ساسانیان ادامه پیدا میکنه...
یکی تاریخ اساطیری که در شاهنامه و بعضی منابع دیگه وجود داره که خبری از هخامنشیان و مادها نیست و به جاش از پیشدادیان و کیانیان اسم میبرن ...
اما کدوم حقیقته؟ اصلا حقیقت چیه؟

در تاریخ به طور متوسط هر ۷۰۰ سال ایران با یک تهاجم بنیان کن که از اصل و اساس با ریشه و فرهنگ این مملکت مشکل داشتن و قصد داشتن ریشه این مردم و فرهنگش رو از بیخ بکنن رو به رو شده... اسکندر مقدونی ، تازیان و مغول ها...هر ۳ این گروه هم دست به سوزوندن کتابخونه ها و بر انداختن زبان و فرهنگ ایرانی داشتند و همین باعث شده که ما اطلاعاتمون از سلسله های باستانی خیلی ناچیز باشه... به عنوان مثال  
دانسته های ما از هخامنشیان و مخصوصا اشکانیان برمیگرده به کاووش ها و تحقیقات خارجی ها در ۱۰۰ و ۱۵۰ سال اخیر...
اما کیانیان کی بودن؟ قصه پردازی های فردوسی بودن یا واقعا افرادی مثل کیقباد و کیکاووس وجود داشتن؟ اگر بودن کجا بودن؟
آیا کیانیان همون هخامنشیان بودن؟ چون بهمن تطابقی با اردشیر دراز دست داره و دارای سوم هم همون داریوش سومه...ویشتاسب پدر داریوش اول هخامنشی همون گشتاسب پدر اسفندیاره؟
این کتاب اول با دلیل و مدرک این ادعا و رو رد میکنه و مشخص میکنه که کیانیان سلسله ای بوده که در شرق ایران و قبل از هخامنشیان دارای حکومت بودند‌.
بعد به ردیابی کیانیان در وداها و اوستا و کتابهای ملی و مذهبی و بعد شاهنامه میپردازه.
نتیجه ای که حاصل میشه اینه که کیانیان وجود داشتند... دارای سلسله ای قدرتمند در شرق ایران بودند و بعد شکل اسطوره ای به خودشون گرفتند.
کتاب برای مطالعه عموم قطعا سخته به چند دلیل...
دلیل اول اینه که اسامی ای که میاد خیلی سخته و دوم اینکه تعداد شون هم خیلی زیاده و مطالعه کتاب برای علاقه مندان به تاریخ حماسی و شاهنامه خیلی مفیده اما برای عموم ممکنه بعد از خوندن چند صفحه یا نهایتا یکی دو فصل خسته کننده باشه.
          

            شاید در شروع به نظر نمی‌آمد کتاب مورد توجه م باشه و دوست ش داشته باشم ولی الان که  کتاب رو خوندم ، باید بگم واقعا  ازش لذت بردم از تک تک لحظه ها و روابط بین ماگدا _نویسنده_و امرنس. 
یه جاهایی باهاش خندیدم و یه جاهایی غصه خوردم .
کتاب روانیه و حس آرامش بهم میده .
به نظر من قلم سابو شبیه نویسنده ی دیگه ای نیست ،
و برام جالبه که سابو _ مثل سخنران ها که برای جلوگیری از خسته کنندگی و حس کسالت با صدای بالا و پایین صحبت می‌کنند _ جایی که فکر میکنی داستان داره خسته کننده و کش دار میشه یه فراز هایی رو وارد داستان میکنه مثل یک راز یک حادثه یک ارتباط جدید که هوشیارت میکنه و دوباره جذب داستان میشی .
.
عجایب امرنس تمام شدنی نیست و همینطور که پیش میری بیشتر از سرگذشت ، رفتار و افکارش شگفت زده میشی ، گاهی کاملا عشق ورزی میکنه گاهی غر میزنه گاهی به طرز باورنکردنی یه بمبه متحرکه ، ولی در عمق وجودش که نگاه میکنی یه پیرزن مهربون میبینی که علیرغم پیشرفت جامعه هنوز با تفکرات قدیمی و منحصربه‌فرد خودش داره زندگی میکنه .
و از همه مهم تر اینکه امرنس در دنیای خودش زندگی میکنه نه به سیاست کار داره نه جامعه و تغییرات ش 
نه اخبار میبینه نه روزنامه میخونه و از تمام اتفاقات سیاسی و اجتماعی اطراف ش فرقه و انگار داره تو یه دنیای دیگه زندگی میکنه .
.
و پایان ش خیلی غمگین اما شکوهمند بود .
          

            باسمه تعالی
من خودم از همین دسته مهاجران هستم. اول دهه هشتاد بعد از پایان مهندسی، تصمیم داشتم در مقطع ارشد وارد رشته فلسفه شوم، اما به دلایلی در نهایت تصمیم گرفتم وارد حوزه علمیه شوم. این کتاب روی مسأله مهمی انگشت نهاده است. ده ها نفر را می شناسم که از مهندسی به علوم انسانی یا حوزه علمیه مهاجرت کرده اند، حتی در قم مدرسه علمیه ای به این افراد اختصاص دادند و در تهران هم سال‌های بعدش تاسیس شد. بیشتر این افراد را رشته مهندسی راضی نمی کرد و ناآگاهی خود و خانواده هاشان و فرهنگ نادرست حاکم بر نظام اولویت گذاری در جامعه و مدارس شاید موجب شده است برخی از آنها انتخاب رشته مناسبی نکنند. بعضی هم در دانشگاه به علوم انسانی علاقمند می شوند و به اهمیتش پی می برند.
البته طبق مشاهده من، از رشته های پزشکی مهاجرت کمتر اتفاق می افتد، هرچند هست. شاید دلیلش این باشد که پزشکی به خدمت به انسانها و مسائل انسانی نزدیکتر است. البته بعضی ها، شاید به طنز، معتقد بودند دانشجویان پزشکی آنقدر مشغولند و درس هاشان زیاد است که فرصت فکر کردن به مسائل اجتماعی را نمی یابند. به هر حال، هرقدر علوم انسانی در دانشگاه جذاب می نماید، در دبیرستان ها بی رمق و مشمئز کننده عرضه می شود و این هم از نقاط ضعف جدی برنامه آموزشی ما در مقطع دبیرستان است. کتاب‌های درسی خیلی بد و نارسا، معلم های گاه بی انگیزه و کم مطالعه و کم دغدغه و آینده شغلی فارغ التحصیلان علوم انسانی هم نامعلوم و...

این کتاب درباره تغییر رشته دانشجویان مهندسی و علوم پایه به علوم انسانی در مقطع تحصیلات تکمیلی سخن  می گوید و تحلیل‌ها و پیشنهادات را بر مشاهدات میدانی و مصاحبه با تعدادی از این مهاجران استوار کرده است.
مطالعه این کتاب را به تصمیم گیران آموزش عالی، مدیران آموزش و پرورش و دبیرستان ها، دانشجویانی که قصد مهاجرت به علوم انسانی دارند، والدین و خانواده های کسانی که چنان قصدی دارند، و در آخر دانش آموزان دبیرستانی که انتخاب رشته دبیرستان یا انتخاب رشته کنکور دارند، توصیه می کنم. همه مطالب کتاب برای همه این گروه ها لازم نیست، اما برای همه مطالبی مهم دارد.

پدرها و مادرها، خود را از  افکار کلیشه ای و قدیمی رها کنید  و تصور نکنید سعادتمندی و موفقیت تنها در دکتر و مهندس شدن خلاصه می شود. هم جامعه نیازهای متنوعی دارد و هم جوانان دختر و پسر استعدادها و علایق گوناگونی دارند و هم کسب درآمد خوب در رشته های مختلفی ممکن است. زمانه عوض شده است.

دختران و پسرانی که انتخاب رشته می کنید: درست تحقیق و مشورت کنید، نیازها و علایق خود را بشناسید، جوزده و تقلید گر نباشید، والدینتان را با منطق و مهربانی با خود همراه کنید، و برای هدف درست خود بکوشید.

معلم ها و مشاوران، نوجوانان و جوانان را به انتخاب بهترین رشته با توجه به علاقه و استعدادشان راهنمایی کنید. 

مدیران و تصمیم گیران آموزش و پرورش و آموزش عالی، نیروی انسانی جوان بزرگترین سرمایه کشور است، کاری کنید که نه تنها هرز نرود و فراری نشود، که بهترین بهره برداری از آنها برای اهداف کشور صورت گیرد.

به فرموده پیامبر اکرم، مردم چون معادن طلا و نقره اند.

باز هم پدرها و مادرها، هرچند نظام آموزش و پرورش مشکلاتی دارد، شما به خاطر نمره و رتبه کلاسی و... به فرزندانتان فشار نیاورید و با این ملاک کم ارزش آنها را نسنجید و مقایسه با دیگران نکنید. نمره ای که بر مبنای حافظه یا نوع خاصی از هوش و توانایی فقط می تواند به دست آید، ارزش زیادی ندارد.
اینکه دانش آموز شما در درس ریاضی یا تاریخ نمره کمی می آورد اصلا مهم نیست، او استعدادهای زیاد دیگری دارد که نظام ناکارآمد آموزش و پرورش فعلی نمی تواند  شناسایی کند. بگذارید بچه ها در آرامش درس بخوانند و با کمک مشاوران تحصیلی متعهد، مسیر رشد و شکوفایی آینده شان را هموارتر کنید.
          

            کتاب پیش‌رو در راستای شناخت آثار و نقاشی‌های ویلیام بلیک شاعر، نویسنده و نقاش است. او متفکر عرفان مسیحی است با دیدی نقادانه و نو است. صلاحی‌مقدم نویسنده کتاب برخی از نوشته‌های این هنرمند پیشارمانتیک را ترجمه کرده و درباره برخی یادداشت‌هایی نوشته است. علاوه بر آن شرح‌هایی بر اشعار و نقاشی‌های ایشان را ارائه داده است. بیوگرافی مختصری نیز از او و زندگی شخصی‌اش در مقدمه کتاب موجود است. همچنین به دیگر هنرمندان هم مکتب با بلیک در مقدمه اشاره شده.
رمانتیسم در برابر انقلاب صنعتی موضع می‌گیرد و بلیک جز نخستین کسانی است که اعتراضش را به صنعتی شدن جوامع بشری و سلطه ماتریالیسم نشان می‌دهد.
بلیک هیچگاه به مدرسه نمی‌رود و در منزل توسط مادرش آموزش می‌بیند. او از همان کودکی به مطالعه می‌پرداخت. خصوصا مطالعه انجیل و تورات که بر زندگی و آثارش تاثیر زیادی گذاشت. تخیل او در کودکی به قدری قوی بود که بارها فرشتگان را روی درختان یا در مزارع می‌دید. او در ده سالگی به مدرسه طراحی فرستاده می‌شود. هدف او نقاش شدن بود اما به دلیل آنکه پدرش او را به سمت حکاکی تشویق کرد مدتی را نزد ویلیام ریلاند و سپس بزایر به این حرفه پرداخت.