سیدارتا داستان پسر جوانی در هند باستان است با همین نام، شاهزاده‌ای ثروتمند که قصر پدری‌اش را رها می‌کند و به جنگل می‌رود تا طریقه‌ی زهد و ریاضت را بیاموزد و راهب شود. داستانِ کلیشه‌ای معروفی که چه در هند و چه در سنت عرفانی و تصوف ما به وفور دیده می‌شود، در سنت ما نیز بسیارند داستان شاهان و ثروتمندانی که ترک زندگی تجملی خود کرده و راهِ معنویت و زهد و عرفان پیشه می‌کنند، داستان مولانا نیز مشابه است، البته غایت در عرفان هندی و اسلامی متفاوت است، و با این حال، این شباهت بسیاری را به فکر انداخته که شاید رویکردهای عرفانی و صوفی‌گرایانه از هند به جهان اسلام آمده و این بحث جذابی‌ست، بگذریم... در فضای هند نیز داستان همین است، خود بودا، از کاراکترهای رمان مذکور نیز همچین سرنوشتی داشت، داستانِ رهبرِ کیشِ جینیزم نیز مشابه است، خلاصه، داستان کلیشه‌ای است، شاهزاده‌ی پولدار ترک قصر و والدین و احتمالا همسر می‌کند تا به زندگی‌ای جدید و آرامش و معنویت برسد. شاید برای من و احتمالا شما این داستان کلیشه باشد و در وهله اول جذابیتی ایجاد نکند، اما برای مخاطبِ غربی هرمان هسه احتمالا این گونه نیست و شاید دلیل محبوبیتِ داستان در غرب نیز همین جدید بودن ایده‌ی آن باشد.

اما هسه برای مخاطب شرقی‌اش چه آورده‌ای دارد که داستان را از کلیشه درآورد و بدان جذابیت بخشد؟ مطلقا هیچ. سیدارتا یکی یکی و مرحله به مرحله ماجرای خود را پیش می‌برد، داستان را وارد یک فاز و اتمسفر و جدید می‌شود، و سیدهارتا به یک باره آن اتمسفر را ترک می‌کند برای فاز و اتمسفر بعدی، خواه این اتمسفر شاگردیِ بودا باشد و خواه تجارت و زندگی زناشویی‌اش. و در پایان داستان هم که دوست سیدارتا از او درباره آرامش می‌پرسد و این که آیا وی به آرامش و سعادت رسیده؟ سیدارتا بوسه‌ای بر صورتش می‌کند و جوابی می‌دهد که راهگشا نیست و مخاطب احساس رضایت نمی‌کند... خلاصه، ماجرا، ماجرای پریدنِ سیدارتا از مرحله‌ای به مرحله دیگر است، اتفاق خاصی قرار نیست بیافتد، منصفانه بگویم این روایت و داستان جذابیت‌هایی نیز دارد و خواندنش خالی از لطف نیست، اما با داستانی تاثیرگذار که تزها و اندیشه‌های عمیقِ دنیای هند را بخواهد منتقل کند نیز مواجه نیستیم. آن همه زیبایی و هوشمندی و نکات ارزنده‌ای که ادیان و عرفان‌ها و فلسفه‌های هند دارند، از آن‌ها هیچ به مخاطب منتقل نمی‌شود. تنها یک جای داستان شخصا تحت تاثیر قرار گرفتم، آن هم جایی که پسرِ سیدارتا او را ترک می‌کند، همچون خودِ او که پدر را ترک کرده بود، بدون این که بداند چه سختی و رنجی بر پدر تحمیل کرده است. این که روزگار همان درد را بدو چشاند، زیبا بود و غم‌انگیز و تاثیرگذار.

در نهایت به گمانم سیدارتا ارزش خواندن را دارد، اگر اولویت دیگری ندارید. آن را در منتهی‌الیه لیست خود بگذارید، اما در لیست‌تان باشد. من نسخه انگلیسی کتاب را خوانده‌ام و با ترجمه‌ها آشنا نیستم، و بهتر است درباره ترجمه نیز بپرسید. در هر صورت امیدوارم از خواندن کتاب لذت ببرید. 

          

            سیذارتا با مواعظ و تعالیم گوتامای است که به اتفاق دوست برهمنش برای جستجوی «حقیقت» و دانستن «وظیفه‌ی انسان در زمین»،‌خانه‌ی پدر و مادر را ترک گفت و به مرتاضان جنگل پیوست. در جنگل، به فن ریاضت و تفکر به شیوه‌ی مرتاضان پرداخت و سخت کوشید تا نفس یا مانعِ راهِ نیل به «حقیقت» را از بین ببرد. ولی هرچه بیش‌تر در این مرحله پیشرفت و هرچه بیش‌تر نفس را تحت انقیاد درآورد، ‌دید که به همان اندازه‌ی اول از حقیقت به دور است و ریاضت راه وصول به مطلوب نیست. او و دوستش به دنبال شایعه‌ای که دربارۀ گوتاما یا بودا شنیده بودند برای دیدن او گروه مرتاضان را ترک کردند. او از دیدن بودا شگفت‌زده شد و روز دیگر به مواعظ او گوش فردا داد. بودا در آن روز از درد و رنج صحبت کرد و جهان را جز رنج ندید، ولی راه رهایی از آن را نیز دریافته بود. گوویندای جوان در همان مجلس سوگند وفاداری و بیعت را یاد نمود و در زمره‌ی پیروان وی داخل گردید. ولی سیذارتا روز دیگر بودا را از افکار خود مطلع ساخت و در طلب خود شد و دیگر در صدد نفی نفس برنیامد.


کتاب ماه ادبیات، سال یکم، شماره‌ی یکم.

          

            متن کتاب یا بهتر بگم ترجمه کتاب ادبی و به شکل ادبیات گذشته‌ست. همین یکم از جذابیت داستان کم کرده و باعث میشه بیشتر مطالب کتاب نامفهوم باشن یا به سختی قابل درک باشن. خود کلیات داستانشم زیاد چیز فوق‌العاده‌ای نبود.
جای تعجبه چاپ هشتمشه.

          

            
سیدارتها پسری است که از نوجوانی دغدغه ی رهایی دارد. پسری برهمن زاده که به تعالیم دینی خانواده پایبند است و روزی از پدرش اجازه می گیرد تا خانه را در جست و جوی حقیقت ترک کند. جست و جویی که در هر برحه از زندگی او به یک شکل است، سالهای نوجوانی را به ریاضت و روزه داری می پردازد و سال های جوانی را به مال اندوزی و شهوترانی. سیدارتها یک سفر عرفانی است. سفری برای جدا شدن از من درون و رسیدن به معانی واقعی. سفری که به تو نشان می دهد هیچ راه از پیش تعیین شده ای به این منظور نیست و هرکس باید راه خود را پیدا کند. 

 


          

            خوب بود 
خواندنی 
جذاب 
پر از تعلیق های پرکشش 
ولی ساختار معرفتی نوشتار رو باید چیزهایی ازش بدونی تا بفهمی کتاب رو و با این کتاب بعدش تصمیمی نگیری 
در آینده براش می نویسم ...
          

            کتابی به شدت عالی 
سیر از اطلاعات به تجربه 
از دانش به آگاهی 
اگر این کتاب رو بفهمید زندگیتون پهن نمیشه بلکه عمیق میشه
بجای اینکه در زمان پیش برید در زمان غرق میشید و این گمشده جهان امروزه
          

            همیشه نظرم این بوده که کتاب خوب کتابی هست که قادر باشه طرز فکر و شیوه ی نگاه کردن آدم به زندگی رو تغییر بده.حالا مهم نیست این تغییر چقدر بزرگ یا کوچیک باشه، مهم اینه که وقتی به پایان کتاب رسیدی احساس کنی چیزهای جدید و ارزشمندی به دست آوردی که قبلا" به کلی ازشون بی بهره بودی ،احساس کنی یک گام به جلو برداشتی و دیگه آدمی که دیروز بودی نیستی و تغییر کردی
سیذارتا برای من یکی از همین کتاب های با ارزش و آموزنده بود."هرمان هسه" به زیبایی در این کتاب به شما می آموزد که چگونه به زندگی نگاه کنید، چگونه به صداهای اطراف با دقت گوش فرا دهید و در این هستی بی کران در جستجوی چه باشید
داستان سیذارتا داستان پسرک برهمنی است که خانه و خانواده ی خود را در جستجوی حقیقت زندگی ترک می کند و در این راه چیزهای بسیاری به دست می آورد و میبازد اما هرگز دست از جستجو بر نمی دارد تا زمانی که به مقصود خود برسد
          

            این کتاب هدیه گرفتم و استثناعن از تک تک مباحثش لذت بردم، هرچند از اول سلیقه غالب من نبود اما لحاظ موضوع میشه تا حدی این کتاب به لبه تیغ سامرست موآم تشبیه کرد با این تفاوت که هرمان هسه خیلی قشنگ تر و لطیف تر گذر شخصیت اصلی نشون داد یک جور واقعی تری که آدم میتونست باورش کنه و بخواد باهاش همراه بشه و حتی در نهایت بهش ایمان بیاره
هرچند من این کتاب از ترجمه امیر فریدون گرگانی خوندم :)
          

            .

داستانی روان و راحت بدون پیچیدگی های روایی و فکری. چونان حکمت شرقی کوتاه‌بیان و نوبه‌نوشونده. ترجمه کمی اذیت می‌کند که بیشتر برای انتقال احساس کهن نوشته به ماست. داستان ازلی-ابدی است و کهن روایت می شود. طبیعتا زبان نیز باید در خدمت چنین روایتی باشد تا سیر و سلوک بودیستی به مخاطب منتقل نشود. (نه این که صرفا گزارشی از سلوک یک شخص داده شود.) هستی شناسی نقطه آغاز و غایت چنین سبکی از نوشتار است و نویسنده مدام خطاهای معرفتی ما (به عنوان شهروندان دنیای جدید) را در مسیر هستی شناسی تصحیح می کند. در عین حال پندارهای تثبیت شده از دنیاگریزی شرقی را هم کنار می زند و نوعی مسالمت بین حکمت بودیستی و زندگی و مردم به وجود می آورد. 

در طول مدت خوانش این متن، مدام به این فکر می کردم که اگر نویسنده ای ایرانی چنین متنی می نوشت، چه بلایی سرش می آمد؟ از یک طرف کهنه پرست و گذشته گرایش می خواندند که نمی تواند از زبان و ذهنیت کهن دل بکند و «به روز» نمی نویسد. از طرف دیگر متهم می شد که دشمنی با بازار و نشناختن اقتضائات آن، و محفلی نوشتن، و بی توجهی به مخاطب عام. از بابی دشنامش می دادند که این متن سراسر شعار است و مدام در پی نصیحت کردن است. از آن طرف نویسنده را بی سواد می خواندند که نباید حرف پشت حرف در کتاب آورد و باید نشان داد. حداقل چهل صفحه از کتاب باید حذف شود و از این ژست های بی خود. بالاخره منتقد و ناشر و مخاطب می ریختند سرش که از این متن های نخواندنی ننویس وگرنه تنبیه می شوی. ولی وقتی چنین متنی را هسه بنویسد و ترجمه شود، منتقد و از آن مهمتر مخاطب بارها می خواند و در رثایش حرف ها زده می شود و تبحرش در نوشتن چنین داستان مشکلی ستوده می شود و الی آخر. اگر هیچ موضعی نگیرم، می گویم این دوگانگی نشانه بیماری بزرگی است. باید به فکر درمان بود.
          

            سیدارتها یا سیذارتا پسری که از کودکی به آیین پدر خودش برهمن هست ولی اون حقیقتی که دنبالش هست رو در این آیین پیدا نمیکنه و پدر و مادر رو ترک میکنه و همراه دوستش به مرتاضان میپیونده. بعد از چندین سال در اونجا هم راه و هدف رو اصلی و نهایی و در یک کلام درست و صحیح نمیبینه و میره تا به حرفهای بودا گوش کنه. در دیدار بودا هم اون چیزی رو که دنبالش هست پیدا نمیکنه و اینجا از دوستش هم جدا میشه و .... خلاصه تا آخر کتاب هی دنبال حقیقت وجود و خودشناسی هست. اینقدر امتیاز کتاب بالاست آدم میترسه چیزی بگه :))) ولی به نظرم نگاه خیلی سطحی و کلیشه ای داره  و کتابی نیست که من دوباره بخونمش
          

            خب همراه شدن با فرهنگ بودایی و تجربه ی گرسنگی و قناعت و شهوت‌رانی و خودنگری به صورت توامان لذت‌بخش بود، اما چیزی که این نوشتار در من بیدار می‌کرد چرخیدن بود. در بحبوحه ی تعین‌‌پذیری و چارچوب‌مداری به هر طریق زدن برای آزادگی، تجربه کردن بی ‌واسطه، ننشستن به پای تدریس و تن ندادن به استاد و منش و سلوکش، برای من راه هوایی بود که سخت و گاهی بدستش می‌آورم.
          

            دیگر بار خواندن این کتاب برای چون منی که در دهه‌ی چهارم زندگی می‌دوم و دورانِ بهشتِ زورکیِ سال‌هایِ پس از انقلاب  را از سر گذراندم؛ مثل سیدارتها و سجاده‌نشین باوقاری بودم و به مرور پس ِسال‌های اصلاحات و شب‌های کوره‌وار و آتشین هشتادوهشت یکی دیگر شده بودم این بار هم مثل سیدارتها  ! جالب بود ... انگار روزهای عمرت را دوباره تماشا می‌کنی گفته‌آمده در حدیث دیگران ... حالا این‌که باز جوییم روزگار وصل خویش مثل سیدارتها یا نه را نمی‌دانم ... اما برای بسیاری از هم‌نسلانم که روزگار جوانی زمانی هر چند اندک، سرسپرده‌ی باورهای باطنی و توحیدی به اصطلاحِ بازاری‌اش عرفانی بودند و بعد دل‌زده، سیروسلوک را کنار گذاشتند تا مثل آدمیزاد زندگی کنند و روزگار بگذارنند؛ خواندن  یا بازخواندن سیدارتها با ترجمه‌ی ذوق‌ورزانه‌ی آقای حبیبی  تامل برانگیز و خواستنی خواهد بود