وقتی کسی چیزی را می‌جوید، بسیار پیش می‌آید که چشمش جز به مطلوب خود باز نیست و به این سبب نمی‌تواند چیزی بیابد و به دل راه دهد، زیرا جز به آنچه می‌جوید فکر نمی‌کند. مقصودی پیش نظر دارد و در بند افسون آن است.جویندگی همان داشتن مقصود است. حال آنکه یافتن زمانی محقق می‌شود که از هدف آزاد باشی و دل را گشوده بداری. تو ای راهب ارجمند، شاید به راستی جوینده باشی زیرا در تلاش برای دست یافتن به مقصود، بسیاری از چیزهای پیش چشمانت را نمی‌بینی.