سیدارتا داستان پسر جوانی در هند باستان است با همین نام، شاهزاده‌ای ثروتمند که قصر پدری‌اش را رها می‌کند و به جنگل می‌رود تا طریقه‌ی زهد و ریاضت را بیاموزد و راهب شود. داستانِ کلیشه‌ای معروفی که چه در هند و چه در سنت عرفانی و تصوف ما به وفور دیده می‌شود، در سنت ما نیز بسیارند داستان شاهان و ثروتمندانی که ترک زندگی تجملی خود کرده و راهِ معنویت و زهد و عرفان پیشه می‌کنند، داستان مولانا نیز مشابه است، البته غایت در عرفان هندی و اسلامی متفاوت است، و با این حال، این شباهت بسیاری را به فکر انداخته که شاید رویکردهای عرفانی و صوفی‌گرایانه از هند به جهان اسلام آمده و این بحث جذابی‌ست، بگذریم... در فضای هند نیز داستان همین است، خود بودا، از کاراکترهای رمان مذکور نیز همچین سرنوشتی داشت، داستانِ رهبرِ کیشِ جینیزم نیز مشابه است، خلاصه، داستان کلیشه‌ای است، شاهزاده‌ی پولدار ترک قصر و والدین و احتمالا همسر می‌کند تا به زندگی‌ای جدید و آرامش و معنویت برسد. شاید برای من و احتمالا شما این داستان کلیشه باشد و در وهله اول جذابیتی ایجاد نکند، اما برای مخاطبِ غربی هرمان هسه احتمالا این گونه نیست و شاید دلیل محبوبیتِ داستان در غرب نیز همین جدید بودن ایده‌ی آن باشد.

اما هسه برای مخاطب شرقی‌اش چه آورده‌ای دارد که داستان را از کلیشه درآورد و بدان جذابیت بخشد؟ مطلقا هیچ. سیدارتا یکی یکی و مرحله به مرحله ماجرای خود را پیش می‌برد، داستان را وارد یک فاز و اتمسفر و جدید می‌شود، و سیدهارتا به یک باره آن اتمسفر را ترک می‌کند برای فاز و اتمسفر بعدی، خواه این اتمسفر شاگردیِ بودا باشد و خواه تجارت و زندگی زناشویی‌اش. و در پایان داستان هم که دوست سیدارتا از او درباره آرامش می‌پرسد و این که آیا وی به آرامش و سعادت رسیده؟ سیدارتا بوسه‌ای بر صورتش می‌کند و جوابی می‌دهد که راهگشا نیست و مخاطب احساس رضایت نمی‌کند... خلاصه، ماجرا، ماجرای پریدنِ سیدارتا از مرحله‌ای به مرحله دیگر است، اتفاق خاصی قرار نیست بیافتد، منصفانه بگویم این روایت و داستان جذابیت‌هایی نیز دارد و خواندنش خالی از لطف نیست، اما با داستانی تاثیرگذار که تزها و اندیشه‌های عمیقِ دنیای هند را بخواهد منتقل کند نیز مواجه نیستیم. آن همه زیبایی و هوشمندی و نکات ارزنده‌ای که ادیان و عرفان‌ها و فلسفه‌های هند دارند، از آن‌ها هیچ به مخاطب منتقل نمی‌شود. تنها یک جای داستان شخصا تحت تاثیر قرار گرفتم، آن هم جایی که پسرِ سیدارتا او را ترک می‌کند، همچون خودِ او که پدر را ترک کرده بود، بدون این که بداند چه سختی و رنجی بر پدر تحمیل کرده است. این که روزگار همان درد را بدو چشاند، زیبا بود و غم‌انگیز و تاثیرگذار.

در نهایت به گمانم سیدارتا ارزش خواندن را دارد، اگر اولویت دیگری ندارید. آن را در منتهی‌الیه لیست خود بگذارید، اما در لیست‌تان باشد. من نسخه انگلیسی کتاب را خوانده‌ام و با ترجمه‌ها آشنا نیستم، و بهتر است درباره ترجمه نیز بپرسید. در هر صورت امیدوارم از خواندن کتاب لذت ببرید. 

        

          سیذارتا با مواعظ و تعالیم گوتامای است که به اتفاق دوست برهمنش برای جستجوی «حقیقت» و دانستن «وظیفه‌ی انسان در زمین»،‌خانه‌ی پدر و مادر را ترک گفت و به مرتاضان جنگل پیوست. در جنگل، به فن ریاضت و تفکر به شیوه‌ی مرتاضان پرداخت و سخت کوشید تا نفس یا مانعِ راهِ نیل به «حقیقت» را از بین ببرد. ولی هرچه بیش‌تر در این مرحله پیشرفت و هرچه بیش‌تر نفس را تحت انقیاد درآورد، ‌دید که به همان اندازه‌ی اول از حقیقت به دور است و ریاضت راه وصول به مطلوب نیست. او و دوستش به دنبال شایعه‌ای که دربارۀ گوتاما یا بودا شنیده بودند برای دیدن او گروه مرتاضان را ترک کردند. او از دیدن بودا شگفت‌زده شد و روز دیگر به مواعظ او گوش فردا داد. بودا در آن روز از درد و رنج صحبت کرد و جهان را جز رنج ندید، ولی راه رهایی از آن را نیز دریافته بود. گوویندای جوان در همان مجلس سوگند وفاداری و بیعت را یاد نمود و در زمره‌ی پیروان وی داخل گردید. ولی سیذارتا روز دیگر بودا را از افکار خود مطلع ساخت و در طلب خود شد و دیگر در صدد نفی نفس برنیامد.


کتاب ماه ادبیات، سال یکم، شماره‌ی یکم.

        

          حال و هوا و فضای خوبی داره. پیشنهاد میکنم. حجمشم کمه زود تموم میشه. خیلی وقت نمیگیره.
        

          یافتن حقیقت به روش فلاسفه مشرق زمین ، این دومین کتابیست که از جناب هسه میخوانم نوع نگاه وی به جهان ،دیر یاب است و به تفکر بیشتر و شاید خوانش دوباره کتاب ، نیاز باشد
        

          هرچند بار مطالعه کردم تا بلکه بفهمم.. بفهمم چرا و چگونه این کتاب و بخصوص خود هرمان هسه چطور اینگونه بی‌نظیر است و جذاب.. واقعا از دل دوستش دارم 
        

          متن کتاب یا بهتر بگم ترجمه کتاب ادبی و به شکل ادبیات گذشته‌ست. همین یکم از جذابیت داستان کم کرده و باعث میشه بیشتر مطالب کتاب نامفهوم باشن یا به سختی قابل درک باشن. خود کلیات داستانشم زیاد چیز فوق‌العاده‌ای نبود.
جای تعجبه چاپ هشتمشه.

        

          
سیدارتها پسری است که از نوجوانی دغدغه ی رهایی دارد. پسری برهمن زاده که به تعالیم دینی خانواده پایبند است و روزی از پدرش اجازه می گیرد تا خانه را در جست و جوی حقیقت ترک کند. جست و جویی که در هر برحه از زندگی او به یک شکل است، سالهای نوجوانی را به ریاضت و روزه داری می پردازد و سال های جوانی را به مال اندوزی و شهوترانی. سیدارتها یک سفر عرفانی است. سفری برای جدا شدن از من درون و رسیدن به معانی واقعی. سفری که به تو نشان می دهد هیچ راه از پیش تعیین شده ای به این منظور نیست و هرکس باید راه خود را پیدا کند. 

 


        

          بسیار لذت بردم ، این کتاب را بخوانید  گشودگی و شهود رود جاری و روان زندگی و حرکت صورت های ناپایدار را بهتر در می یابید ، در لحظه های سخت مسیر زندگی   رود  سیال  و سیذارتا  فانوس می شود ..
        

          اراجیف جالبی نبود. به هر روی اگر چند ساعت وقت اضافه برای هدر دادن دارید و می‌خواهید با دو روی سکه‌ی عرفان یعنی شارلاتانیسم و حماقتیسم، علی‌الخصوص اولی، آشنا شوید می‌تونید از خزعبلات آقای هسه با ترجمه‌ی خوب سروش حبیبی بهره ببرید.
        

          خوب بود 
خواندنی 
جذاب 
پر از تعلیق های پرکشش 
ولی ساختار معرفتی نوشتار رو باید چیزهایی ازش بدونی تا بفهمی کتاب رو و با این کتاب بعدش تصمیمی نگیری 
در آینده براش می نویسم ...
        

          "بیش از همه چیز گوش‌دادن را از رود آموخت، گوش سپردن با دلی آرام و با روحی جویا و گشوده، بی شور و شتاب، بی آرزو یا داوری و بی عقیده‌ای از خود."
        

          کتابی به شدت عالی 
سیر از اطلاعات به تجربه 
از دانش به آگاهی 
اگر این کتاب رو بفهمید زندگیتون پهن نمیشه بلکه عمیق میشه
بجای اینکه در زمان پیش برید در زمان غرق میشید و این گمشده جهان امروزه
        

          ۱۸ سالم بود که این کتاب را خواندم. اگر امتیاز بر اساس علاقه باشد نمره‌ام ۵ است. اما خود داستان گرچه زیباست اما خاص نیست.
        

          همیشه نظرم این بوده که کتاب خوب کتابی هست که قادر باشه طرز فکر و شیوه ی نگاه کردن آدم به زندگی رو تغییر بده.حالا مهم نیست این تغییر چقدر بزرگ یا کوچیک باشه، مهم اینه که وقتی به پایان کتاب رسیدی احساس کنی چیزهای جدید و ارزشمندی به دست آوردی که قبلا" به کلی ازشون بی بهره بودی ،احساس کنی یک گام به جلو برداشتی و دیگه آدمی که دیروز بودی نیستی و تغییر کردی
سیذارتا برای من یکی از همین کتاب های با ارزش و آموزنده بود."هرمان هسه" به زیبایی در این کتاب به شما می آموزد که چگونه به زندگی نگاه کنید، چگونه به صداهای اطراف با دقت گوش فرا دهید و در این هستی بی کران در جستجوی چه باشید
داستان سیذارتا داستان پسرک برهمنی است که خانه و خانواده ی خود را در جستجوی حقیقت زندگی ترک می کند و در این راه چیزهای بسیاری به دست می آورد و میبازد اما هرگز دست از جستجو بر نمی دارد تا زمانی که به مقصود خود برسد
        

          «در هر حقیقتی برابر آن و دیگر روی آن نیز حقیقت است. چنان که حقیقت را تنها اگر یک پهلو باشد می‌توان بر زبان آورد و در جامه ی واژه‌ها پوشاند. هر چیز که به اندیشه درآید و با واژه‌ها به زبان آید یک پهلوست و ناگزیر نیمی از حقیقت است.»
        

          این کتاب هدیه گرفتم و استثناعن از تک تک مباحثش لذت بردم، هرچند از اول سلیقه غالب من نبود اما لحاظ موضوع میشه تا حدی این کتاب به لبه تیغ سامرست موآم تشبیه کرد با این تفاوت که هرمان هسه خیلی قشنگ تر و لطیف تر گذر شخصیت اصلی نشون داد یک جور واقعی تری که آدم میتونست باورش کنه و بخواد باهاش همراه بشه و حتی در نهایت بهش ایمان بیاره
هرچند من این کتاب از ترجمه امیر فریدون گرگانی خوندم :)
        

          "سیدارتا" یا "سیذارتا" اثر مشهور "هرمان هسه" آلمانی
خانواده هرمان در هند مبلغ مذهبی بودند و خودش به فلسفه هند علاقه داشت و این کتاب رو در سن ۴۵ سالگی نوشت.
داستان یک پسر برهمن هندی که برای رسیدن به حقیقت یا کمال خانه پدری رو ارک میکنه و قدم در راه سلوک برمی داره ولی آموزه های اساتید مجابش نمیکنه و راه خودش میره حتی با بودا هم ملاقات میکنه و زیربار تعهد به پیروی از دستورات اون نمیره و براهش ادامه میده.
 در مواجهه با یک بازرگان متمول سرمایه هاش رو  'روزه، صبر و تفکر' معرفی میکنه. در این راه تغییرات زیادی میکنه ولی در اواخر عمر که به کسوت قایقرانی دراومده بود، طی گفتگو با دوست قدیمیش (که پیش بودا موند ولی بعدا اقرار میکنه به چیزی که می‌خواست نرسید) نتایج خودشناسیش رو اینطور روایت میکنه که خودش چکیده داستان هم هست: از زمانیکه مرتاض بودم به آموزگاران و آیین ها بدگمان بودم، معلمان بسیاری داشتم یکی روسپی زیبا، یکی بازرگان متمول و یک قمارباز و یک راهبه بودایی آواره ولی بیشترین درس رو از این رودخانه و کسی که در اینجا سابقا قایقران بود آموختم. یک مرد ساده و بی تکلف! مثل گوتاما(بودا) به مسائل اساسی مسلط بود. و درجواب سوال دوستش که تو به چه معرفتی رسیدی میگه، دانش و آگاهی رو میشه به دیگران تعلیم داد ولی عقل رو نمیشه به دیگری انتقال داد! برای همین آموزگاران رو رها کردم و خودم دنبال پیدا کردن حقیقت افتادم.
حرف اصلی نویسنده اینه که انسان ها خودشون باید راهشون رو پیدا کنن نه اینکه فقط دنبال رو آیین و مذاهب باشن و این معرفت با خودشناسی بدست میاد.
راستش من خیلی با داستان ارتباط برقرار نکردم، شاید چون اطلاعاتم از بودیسم، سانسارا و نیروانا و اصطلاحات دیگرشون کمه و نقاط ابهامم زیاد بوده و شاید هم در ذهنم با اسلام مقایسه میکردم و یا شاید با تمرکز به داستان گوش نکردم، نمیدونم هرچه که بود از شنیدن داستان حتی با خوانش بی‌نظیر سلطان آرمان زاده هم لذت چندانی نبردم! ولی ممکنه برای علاقه مندان به این مطالب خیلی جذاب باشه. 

حدود ۵ ساعت و نیم
#سیدارتا #سیذارتا # هرمان_هسه #فیدیبو #آرمان_سلطانزاده 





        

          .

داستانی روان و راحت بدون پیچیدگی های روایی و فکری. چونان حکمت شرقی کوتاه‌بیان و نوبه‌نوشونده. ترجمه کمی اذیت می‌کند که بیشتر برای انتقال احساس کهن نوشته به ماست. داستان ازلی-ابدی است و کهن روایت می شود. طبیعتا زبان نیز باید در خدمت چنین روایتی باشد تا سیر و سلوک بودیستی به مخاطب منتقل نشود. (نه این که صرفا گزارشی از سلوک یک شخص داده شود.) هستی شناسی نقطه آغاز و غایت چنین سبکی از نوشتار است و نویسنده مدام خطاهای معرفتی ما (به عنوان شهروندان دنیای جدید) را در مسیر هستی شناسی تصحیح می کند. در عین حال پندارهای تثبیت شده از دنیاگریزی شرقی را هم کنار می زند و نوعی مسالمت بین حکمت بودیستی و زندگی و مردم به وجود می آورد. 

در طول مدت خوانش این متن، مدام به این فکر می کردم که اگر نویسنده ای ایرانی چنین متنی می نوشت، چه بلایی سرش می آمد؟ از یک طرف کهنه پرست و گذشته گرایش می خواندند که نمی تواند از زبان و ذهنیت کهن دل بکند و «به روز» نمی نویسد. از طرف دیگر متهم می شد که دشمنی با بازار و نشناختن اقتضائات آن، و محفلی نوشتن، و بی توجهی به مخاطب عام. از بابی دشنامش می دادند که این متن سراسر شعار است و مدام در پی نصیحت کردن است. از آن طرف نویسنده را بی سواد می خواندند که نباید حرف پشت حرف در کتاب آورد و باید نشان داد. حداقل چهل صفحه از کتاب باید حذف شود و از این ژست های بی خود. بالاخره منتقد و ناشر و مخاطب می ریختند سرش که از این متن های نخواندنی ننویس وگرنه تنبیه می شوی. ولی وقتی چنین متنی را هسه بنویسد و ترجمه شود، منتقد و از آن مهمتر مخاطب بارها می خواند و در رثایش حرف ها زده می شود و تبحرش در نوشتن چنین داستان مشکلی ستوده می شود و الی آخر. اگر هیچ موضعی نگیرم، می گویم این دوگانگی نشانه بیماری بزرگی است. باید به فکر درمان بود.
        

          واقعا از این کتاب لذت بردم و از اون کتاب هایی هست که یکبار دیگه میخونمش و اگه کتاب دیگه ای از این نویسنده ببینم حتما یه نگاهی بهش میندازم.
یکی از مشکلات این کتاب اینه که تو زمان قدیم ترجمه شده و شاید کمی تو فهمیدن کتاب و مخصوصا این کتاب گیج بشید به ویژه ترجمه آقای "پرویز داریوش"   
کتاب به خوبی نشون میده که دانش رو نمیشه از شخصی به شخص دیگه انتقال داد کلمات توانایی انتقال دانش رو ندارن کلمات فقط انتقال دهنده اطلاعات هستند و دانش رو هرکسی باید خودش با تجربه بدست بیاره مثال خیلی راحتش اینه که "شما نمیتونید فقط با حرف زدن و توضیح دادن به یک نفر دوچرخه سواری رو بیاموزید هرچقدرهم که توضیحتون کامل باشه ، تا وقتی که شخص خودش تو اون شرایط قرار نگیره و تجربه نکنه نمیتونه به دانش استفاده از دوچرخه دست پیدا کنه."