در روزهایی که در خانه و تاکسی و موبایل و فروشگاه حرف از روابط کشورت و سیاستمدارانش با آمریکاست و از آن طرف دلت برای سفر تنگ است و انگار حبس شده ای در خانه چه چیزی بهتر از خواندن سفرنامه ویتنام؟

من فکر میکنم بهترین روزها برای خواندن سفرنامه ویتنام منصور ضابطیان همین روزها باشد. همین روزها که هم به کتاب هایی نیاز داریم که دستمان را بگیرند و  سوار هواپیما کنند و پرواز بدهند تا مرزهای دور تا دنیا را بیشتر ببینیم و جهان درونمان بزرگ تر شود و هم بخش هایی از تاریخ را نشانمان بدهند که خوشبختانه هنوز تجربه نکرده ایم اما هشیارمان کند که داریم سنگ چه کسی را به سینه میزنیم. 

خواندن سفرنامه ویتنام، کشور رنگ ها و طعم ها و عطرهای نو، کشور باران ، کشور بیست سال دست به گریبان بودن با آمریکا پیشنهاد این روزهای من است.

پ.ن: هزینه چاپ کردن عکس‌های کتاب به صورت رنگی مگر چقدر کتاب را گران‌تر می‌کند؟ ما حاضریم آن هزینه را بپردازیم آقای ناشر! آخر حیف این عکس ها نیست؟
          

            منصور ضابطیان شرح سفر تفریحی خود به ویتنام را با زبان ساده در اختیار مخاطب قرار داده است. آشنا کردن خواننده با برخی ویژگی‌های تاریخی، فرهنگی، اجتماعی و... ویتنام از نقاط قوت کتاب است. سادگی و صمیمیت روایت در برخی بخشهای کتاب چنان است که خواننده خود را به جای نویسنده حس می‌کند.

محتوای کتاب از نظر بالا بردن سطح آگاهی خواننده چشمگیر و ارزشمند است ولی کیفیت صفحه‌آرایی و ویرایش کتاب متناسب با محتوای اثر نیست. رعایت نشدن ابتدایی‌ترین اصول ویرایش، مانند فاصله‌گذاری بین واژه‌ها و متمایز کردن نام افراد و مکان‌ها، گاهی اوقات خوانش متن را دچار وقفه می‌کند.
          

            این روزها (و بلکه این سال‌ها) تمرکزم به خواندن کتابی عمیق‌تر از چنین کتاب‌هایی نمی‌کشد. و، خوب، در این رده، کتاب‌های ضابطیان به‌اندازه‌ی کافی راضی‌کننده هست. 
قلم روان، بدون سیخ و سنبه (به قول ما. یعنی از خواندنش آزاری نمی‌بینی. طعن و تکه‌اندازی سیاسی و مذهبی و غرهای روسنفکرانه ندارد.)، همراه با میزان مناسبی از اطلاعات (یاد سفرنامه‌ای به افغانستان می‌افتم که نویسنده‌ی انسان‌شناسش چقدر اطلاعات زائد و بی‌ارزش داخل کتاب چپانده بود). 
خلاصه که ضابطیان خواننده‌اش را اذیت نمی‌کند و همنشین ملایمی برای چند ساعت فراغتِ کم‌تمرکز فراهم می‌آورد. این هنر زیادی می‌طلبد.
          

            موآ در میان سفرنامه های منصور ضابطیان شاگرد ممتاز نیست و به اندازه قبلی ها شیرینی ندارد. او در این کتاب روایت سفر تقریبا یک ماهه اش به ویتنام را می گوید و حال و روز نه چندان خوش مردم این کشور شرقی و البته طبیعت زیبای خلیجش را، همراه با روایت‌هایی پراکنده از جنگ ویتنام و کشوری که به باتلاق آمریکایی ها معروف است. این سفر، می‌توانست کتاب مستقلی نباشد.