سفرنامه ویتنام منصور ضابطیان. توصیف زیبا و اتفاقات جالبی که برایش در این سفر افتاده. لذت بردم از خواندن و تصور کردن مکانها و اتفاقات
        

          تصویر سازی جذاب نوشته های منصور ضابطیان به گونه ای است که لحظه به لحظه همراه ایشان سفر نی کنیم و...
        

          آسته برو آسته بیا که...


از من بپرسی با کدام کتاب به کوبا رفتی و با کدام یکی به ویتنام؟پاسخی بس صریح خواهم داد
_نمیدانم
با یک‌ همسفر به دو مکان متفاوت،آن هم در فاصله زمانی یک‌هفته ای سفر کردم و به کوبا و ویتنام رفتم.مکان متفاوت بود‌، زمان هم.اما نحوه برخورد ها، نحوه آمریکایی شدن کشور ها و شهرها درست شبیه بهم بود.آدمهای همه جای دنیا،شبیه به هم اند.فقط کوبایی ها بیشتر به شیرازی های خودمان شبیه اند و ویتنامی ها کمتر.سفر با منصور ضابطیان برایم،مصداق همان ضرب المثل ^آسته برو آسته بیا...^ست.شناختی که از ضابطیان داشتم، همان مجری موقر ومتین  رادیو هفت است.در سفر هم چیزی بر دانسته هایم اضافه نشد. از حاشیه دوری میکند. بیشتر به دنبال خلوت و آرامش است تا هیجان.اما برای آدمهایی مثل من که سفر هایشان را با امیرخانی که سرش برای چالش و هیجان درد میکند شروع کرده اند.اینطور سفرهای آرام کمی عجیب است.از مهزاد الیاسی یاد گرفتم سیر کردن با سفر کردن فرق دارد.سفری که از قبل همه چیز هماهنگ است و قرار نیست هیچ خللی در روال عادی زندگی ایجاد شود و صرفا برای دیدن جاهای جدید است. برایم جذابیتی ندارد.ترجیه میدهم کنج خانه،زیر باد خنک کولر بنشینم وبا تورق در کتاب ها سفر کنم. اینطوری هزینه اش هم کمتر است.بعد از یک هفته گشت و گذار با آقای سباستین به وطن میرسم و قسم به آن لحظه ای که بعد مدتهای مدیدِ در غربت بودن، پای در خاک وطن میگذاری و صدای یک هموطن به گوشت میخورد...

        

          از ضابطیان به جز آنچه در مجله 40چراغ می نوشت چیزی نخوندم .. و این کتاب خیلی بهم کیف داد.. حتما پیشنهاد میکنم
        

          کلام ضابطیان همیشه جذابه و روان.نمیشه چیز بیشتری اضافه کرد
        

          در روزهایی که در خانه و تاکسی و موبایل و فروشگاه حرف از روابط کشورت و سیاستمدارانش با آمریکاست و از آن طرف دلت برای سفر تنگ است و انگار حبس شده ای در خانه چه چیزی بهتر از خواندن سفرنامه ویتنام؟

من فکر میکنم بهترین روزها برای خواندن سفرنامه ویتنام منصور ضابطیان همین روزها باشد. همین روزها که هم به کتاب هایی نیاز داریم که دستمان را بگیرند و  سوار هواپیما کنند و پرواز بدهند تا مرزهای دور تا دنیا را بیشتر ببینیم و جهان درونمان بزرگ تر شود و هم بخش هایی از تاریخ را نشانمان بدهند که خوشبختانه هنوز تجربه نکرده ایم اما هشیارمان کند که داریم سنگ چه کسی را به سینه میزنیم. 

خواندن سفرنامه ویتنام، کشور رنگ ها و طعم ها و عطرهای نو، کشور باران ، کشور بیست سال دست به گریبان بودن با آمریکا پیشنهاد این روزهای من است.

پ.ن: هزینه چاپ کردن عکس‌های کتاب به صورت رنگی مگر چقدر کتاب را گران‌تر می‌کند؟ ما حاضریم آن هزینه را بپردازیم آقای ناشر! آخر حیف این عکس ها نیست؟
        

          کتاب خوبی است به فرهنگ و غذایی ویتنام  را خوب شرح می دهد  در پایان  فکر کنم خیلی بامزه اسم یک خیابان نام غذا محلی باشد مثلا رسیدی یزد  به گوییم  خیابان  شولی یا میدان آش جو
        

          برای چند سفرنامه منصور ضابطیان، با هم می خواهم یادداشت بنویسم. 
پس در قالب لیست می نویسم
        

          موآ در میان سفرنامه های منصور ضابطیان شاگرد ممتاز نیست و به اندازه قبلی ها شیرینی ندارد. او در این کتاب روایت سفر تقریبا یک ماهه اش به ویتنام را می گوید و حال و روز نه چندان خوش مردم این کشور شرقی و البته طبیعت زیبای خلیجش را، همراه با روایت‌هایی پراکنده از جنگ ویتنام و کشوری که به باتلاق آمریکایی ها معروف است. این سفر، می‌توانست کتاب مستقلی نباشد.
        

          بین کتابای محل کارم، موآ کتابی بود که دوسال مهمونمون بوده.
برای یه کتاب فروشی کوچیک تو یه شهر کوچیک زمان طولانی‌ایه..
این دوست عزیزمون انقدر پشت ویترین مونده بود که رنگش رفنه بود و منم از سر دلسوزی نگاهی بهش انداختم
تو همون صفحه های اول متن ساده و بی شیله پیله نویسنده با عکس های قشنگ و صمیمیش منو جذب کرد
اولین تجربه ام از سفرنامه‌ خوندن بود و به جرات میتونم بگم یه تجربه فراموش نشدنی
هم خندیدم، هم غصه خوردم . تجربه های باحال نویسنده برام جذاب و گاهی حتی خنده دار بود و روایتش از تاریخ ویتنام پر از طعم تلخ و زننده جنگ...
خیلی کتاب خوش خوان و شیرینی بود و مطمئنم تا مدتها طعمش زیر زبونم میمونه. شاید زین پس بیشتر سفرنامه بخونم... 
        

          ویتنام
مدت‌هاست که اولین تصویری که پس از شنیدن نام ویتنام برای ما ایرانی‌ها پدیدار می‌شود، جنگ پر از خشونت و خون ریزی آمریکایی‌ها در دهه هفتاد میلادی است. جنگی که در آن فجایع عجیب انسانی رخ داد و در مقطعی حدود ۵۵۰ هزار سرباز آمریکایی را به کشوری با فاصله‌ی یک اقیانوس آرام تا کشورشان کشاند!
خب، حال شاهد کتابی هستیم که برگرفته از سفر سال ۱۳۹۶ آقای منصور ظابطیان به این کشور است و #عادی‌سازی فجایع قرن پیش آمریکایی‌ها در دستور کارش! 
بله، گاهی با به حاشیه بردن و کمتر پرداختن به یک اصل، آن اصل را می‌شود به فرع کشاند و فرعیات را اصل کرد.
نگارنده این کتاب بیشتر مسائل روزمره مردم ویتنام مثل باران‌های فراوان و آداب غذاخوری ایشان پرداخته و گاهی هم از مناظر طبیعی این کشور سخن به میان آورده است و در هنگام تقابل تاریخی آمریکا و ویتنام، با اسرار، به کنار آمدن مردم و فراموشی آن‌ها از وقایع جنگ اشاره کرده است. البته که نباید فراموش کرد که این ماجرا سوی دیگری هم دارد که همان مردمی هستند که این تصویر را تا حدودی ساخته‌اند.
البته همین که یک نفر از ایران تنها بلند بشود و کلی پول خرج سفر به کشوری چون ویتنام کند، هم جای سوال دارد و هم جای تقدیر!
.
(به هرحال تفکر سازش با غرب و آمریکا فعال است و برای به کرسی نشاندن حرفشان حتی تا هانوی (پایتخت ویتنام) هم سفر می‌کند! پس نیاییم کم‌کاری خودمان را به گردن دیگران بیاندازیم.)
.
پ.ن: موآ در زبان ویتنامی به معنای باران می‌باشد.

        

          منصور ضابطیان شرح سفر تفریحی خود به ویتنام را با زبان ساده در اختیار مخاطب قرار داده است. آشنا کردن خواننده با برخی ویژگی‌های تاریخی، فرهنگی، اجتماعی و... ویتنام از نقاط قوت کتاب است. سادگی و صمیمیت روایت در برخی بخشهای کتاب چنان است که خواننده خود را به جای نویسنده حس می‌کند.

محتوای کتاب از نظر بالا بردن سطح آگاهی خواننده چشمگیر و ارزشمند است ولی کیفیت صفحه‌آرایی و ویرایش کتاب متناسب با محتوای اثر نیست. رعایت نشدن ابتدایی‌ترین اصول ویرایش، مانند فاصله‌گذاری بین واژه‌ها و متمایز کردن نام افراد و مکان‌ها، گاهی اوقات خوانش متن را دچار وقفه می‌کند.
        

          این روزها (و بلکه این سال‌ها) تمرکزم به خواندن کتابی عمیق‌تر از چنین کتاب‌هایی نمی‌کشد. و، خوب، در این رده، کتاب‌های ضابطیان به‌اندازه‌ی کافی راضی‌کننده هست. 
قلم روان، بدون سیخ و سنبه (به قول ما. یعنی از خواندنش آزاری نمی‌بینی. طعن و تکه‌اندازی سیاسی و مذهبی و غرهای روسنفکرانه ندارد.)، همراه با میزان مناسبی از اطلاعات (یاد سفرنامه‌ای به افغانستان می‌افتم که نویسنده‌ی انسان‌شناسش چقدر اطلاعات زائد و بی‌ارزش داخل کتاب چپانده بود). 
خلاصه که ضابطیان خواننده‌اش را اذیت نمی‌کند و همنشین ملایمی برای چند ساعت فراغتِ کم‌تمرکز فراهم می‌آورد. این هنر زیادی می‌طلبد.
        

          سفرنامه های منصور ضابطیان از بهترین کتاب هایی هستش که تا حالا خوندم.
این کتاب سفرنامه ویتنام است. ویتنام کشوری بارانی است و در ویتنام به باران موآ گفته میشه. به خاطر همین اسم کتاب هم شده موآ. 
در این کتاب کمی درمورد جنگ ویتنام هم صحبت میشه.
و علاوه بر این تا حدودی با فرهنگ ویتنام هم آشنا میشید.
        

          تعریف من از کشورهای شرقی محدود میشد به ژاپن چین و کره ها تا چند وقت پیش که به لطف یکی از اپیزود های پادکست معجون در مورد ویتنام شنیدم و یادگرفتم. اما این کتاب واقعا روی دیگه ای از این کشور و بهم نشون داد روی به مراتب جذاب تر ویتنام رو.از اسم کتاب تا صفحات پایانی همه دست به دست هم دادن تا تجربه ی یک سفرنامه خوانی لذت بخش دیگه رو به کتابخونه ذهنم اضافه کرد.
        

          وقتی موقعیت سفر نداری ، خوندن سفرنامه موهبت بزرگی میشه واست.
انگار که یک دوست عزیزی دعوتت کرده تا در سفر همراهش بشی .
انگار که تک تک اتفاقاتی که واسش افتاده رو تجربه می‌کنی و از دریچه چشم اون ، به اتفاقات نگاه می‌کنی و موهبت بزرگتریه که این دوست عزیز ، منصور ضابطیان باشه با قلم جادویی ، گیرا و دلنشینش.✨

" موا" چهارمین سفرنامه ای بود که از منصور ضابطیان می‌خوندم .
تو این کتاب شرح سفرش به کشور ویتنام رو نوشته .
حالا چرا موآ؟
موآ در زبان ویتنامی به معنی بارانه و به خاطر زیادی که باریده در طول سفر ، نویسنده این اسم رو انتخاب کرده واسش.
برای منی که صرفا ویتنام رو به جنگی که با آمریکا داشته می‌شناختم و اطلاعات دیگه نداشتم راجع بهش جذاب بود .
می‌تونم بگم بعد از "سباستین" جذاب ترین کتابی بود که خوندم ازش.
        

          ﷽
در ادامه سفرنامه‌خوانی‌ها این بار با موآ سفر کردم به کشور ویتنام، سرزمین باران و کشوری زخم خورده از جنایت‌های آمریکا، من کتاب‌هایی که جناب ضابطیان در آن‌ها شرح سفرشان به یک کشور را بیان کرده‌اند به مراتب بیشتر از کتاب‌های دیگرشان می‌پسندم و این را بگویم که هنوز هم دلم پیش چای نعناست و در دلم آرزوی دیدن مراکش را دارم.
.
تاکنون ۶ کتاب از  آقای ضابطیان خوانده‌ام که هرکدام برایم حس خاصی داشته‌اند که به نظرم لحن مناسب و سبک روایت نویسنده ،  توجه به تصاویر و شرح وقایع هر سفر تا آنجا که مورد نیاز خواننده است،دلایل اصلی این حس خوب بوده‌اند.
        

          کتاب رو دوست داشتم. همزمان هم حال سفر رو به آدم می ده و ضد جنگ حرف می زنه. سباستین رو می ذارم توی لیستم که بخونم و ببینم در مورد کوبا چی نوشته.
        

          ساده، کم حجم، مختصر و مفید. بیان آنچه رخداد و لازمه در مواجهه‌ی اول با اون کشور دانست.
        

          کتابی خوشخوان با اتفاقاتی با مزه و توصیفاتی زیبا.