این روزها (و بلکه این سال‌ها) تمرکزم به خواندن کتابی عمیق‌تر از چنین کتاب‌هایی نمی‌کشد. و، خوب، در این رده، کتاب‌های ضابطیان به‌اندازه‌ی کافی راضی‌کننده هست. 
قلم روان، بدون سیخ و سنبه (به قول ما. یعنی از خواندنش آزاری نمی‌بینی. طعن و تکه‌اندازی سیاسی و مذهبی و غرهای روسنفکرانه ندارد.)، همراه با میزان مناسبی از اطلاعات (یاد سفرنامه‌ای به افغانستان می‌افتم که نویسنده‌ی انسان‌شناسش چقدر اطلاعات زائد و بی‌ارزش داخل کتاب چپانده بود). 
خلاصه که ضابطیان خواننده‌اش را اذیت نمی‌کند و همنشین ملایمی برای چند ساعت فراغتِ کم‌تمرکز فراهم می‌آورد. این هنر زیادی می‌طلبد.