کافه‌ای قدیمی در توکیوی ژاپن هست که می‌شود با نشستن روی یکی از صندلی‌هایش و سفارش یک قهوه به گذشته سفر کرد. اما چند قانون دارد: نمی‌شود از روی صندلی بلند شد و از کافه خارج شد؛ باید قهوه را تا قبل از سرد شدن سر کشید و به حال برگشت؛ و اینکه هر چی کنی و بگویی، حال تغییری نمی‌کند. 
کتاب نسبتا پرشخصیت است و چهار فصل دارد که در هر کدام یک نفر در زمان سفر می‌کند تا عزیزی را ببیند و آخرین حرف‌هایش را به او بزند. اما فرصت اندک است و خیلی‌ها حتی اگر فرصت مجددی داشته باشند، باز هم حرف دلشان را نمی‌زنند. 
در کل خوب بود، اما نه در حدی که انقدر پرفروش باشد و چند ترجمه‌ی فارسی داشته باشد. این چیزی هم که پشت کتاب نوشته: "این سفر در زمان قرار است ابعادی دیگر هم پیدا کند"، خیلی معمولی است.
          

            برگشتن به گذشته یا سفر به آینده همیشه از آرزوهای انسان بوده! اگه بتونی به گذشته برگردی یا اصلاً به آینده سفر کنی، چیکار می‌کردی؟ ̃o.O

کتابی با سبک رئالیسم جادویی: 
داستانه فونیکولی فونیکولا؛ کافه‌ای کوچک در توکیو، که علاوه بر سرو نوشیدنی به مشتریانش فرصت سفر در زمان رو هم میده! و البته با کلی قانون (ˇ^ˇ)! یکی از قانوناش اینه که باید قبل از سرد شدن قهوه‌شون به زمان حال برگردند! چه فرصت کوتاهی..

داستان‌ به صورت کاملا روان روایت میشه؛ شروع میکنه به معرفی صاحبان کافه و مشتریاش که ۴تاشون در طول این کتاب در زمان سفر می‌کنند که و هرکدوم رو در یک فصل می‌خونیم:
عاشق و معشوق
زن و شوهر
خواهرها
مادر و فرزند

شخصیت‌پردازی خیلی قوی‌ای نداره! آدم‌ها کاملاً معمولی هستن و دیالوگ‌هاشونم معمولیه! へ‿(ツ)‿ㄏ
اما فکر‌می‌کنم از علت‌های معروف شدن این کتاب: ساده بودنشه و همینطور پرداختن به یکی از دل‌مشغولی‌های مهم آدما: گذر زمان، گذشته و آینده.
اگر به گذشته برگردیم قادر هستیم که چیکار می‌کنیم یا چیکار می‌تونیم بکنیم!؟ آیا عوض میشیم؟ این حسرت گذشته، باعث میشه که قدر زمان و حال رو بیشتر بدونیم یا نه؟ آینده چطور؟ 

برای سفر در زمان، توی این کافه، باید روی صندلی خاصی بنشینید که خیلی کم خالی میشه! یک نفر از مشتری‌های قدیمیه این کافه وقتی در زمان سفر میکنه و به گذشته برمی‌گرده، انقدر درون غرق میشه که دیگه نمی‌تونه به زمان حال برگرده و مثل یک روح میشه! روحی سرگردان و بی‌هدف. این برجسته‌ترین نکته‌ی کتاب بود برام.
زمان‌های زیادی بوده که به گذشته برگشتمو غرق شدمو مدت‌ها خودمو گم کردم..! الان خیلی بهتر درکش کردم. اگه قراره به گذشته نگاه کنیم باید این نگاه کوتاه باشه و عبرت‌آموز؛ انقدر مارو غرق نکنه که زندگی حال و آیندمون رو درگیر کنه.‌

🌱اما او همچنان بر این باور است که آدم‌ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه توان مقابله با آن را دارند. موضوع، شهامت است و اگر صندلی بتواند شخصیت کسی را عوض کند، مشخصاً هدفی دارد. اما بجای گفتن این‌ها، با قیافه‌ی بی‌تفاوتش فقط می‌گوید: «قبل از اینکه قهوه سرد بشه، بخورش.»

در کل اگر از این سبک (رئالیسم جادویی) خوشتون میاد، پیشنهاد خوبیه. سبک، روان و بدون پیچیدگی.
حس میکنم خیلی بیشتر میشه در موردش نوشت مخصوصا در مورد هر داستان و نکاتی که داشت؛ اما نمیدونم الان چرا هرچی تلاش کردم نتونستم🫠



❌⚠️احتمال لو رفتن داستان: 
شخصیت‌ها با این قانون: «حتی وقتی به گذشته سفر می‌کنید، نمی‌تونید چیزی رو تغییر بدید» خیلی راحت کنار اومدن. حسرت خوردن واقعا چیزی رو عوض نمیکنه🤷🏻‍♀️.
          

            بخوان، تمام که شد، فکر کن؛ ارزشش را دارد

از داستان‌هایی که نویسنده منظورش را خیلی فاش نمی‌گوید ولی خواننده بعد از خواندنش حساب کار دستش می‌آید، خوشم می‌آید. این نویسنده‌ی ژاپنی هم همین کار را کرده. آمده گفته «شما با رعایت یک‌سری قوانین، می‌تونی برگردی به گذشته و یا بری به آینده. اون‌جا می‌تونی یه نفر رو ببینی، اما نمی‌تونی چیزی رو تغییر بدی.» این ایده‌ی سفر در زمان، اگر با قصه‌های درجه یکی پرداخته شود، می‌تواند خواننده را بعد از مطالعه‌ی کتاب، به فکر وا دارد. فکری با این مضمون که «قدرِ اون‌هایی که دور و برم هستن رو بدونم.» به همین سادگی و ظرافت.
رمان در چهار فصل روایت می‌شود. تمام اتفاق‌ها هم در کافه‌ای می‌افتد که افرادش در همه‌ی روایت‌ها ثابت هستند. هر فصل یک نفر قصدِ سفر در زمان را دارد با یک هدف خاص و دیدن یک نفرِ خاص. یکی را لو بدهم، خواننده چیزی را از دست نمی‌دهد: تأثیرگذارترینش، زنی بود که شوهرش آلزایمر داشت و دیگر او را نمی‌شناخت. او می‌خواست به گذشته برود تا... تا همین‌جا بس است.
و اما چند نکته:
ظاهرِ شخصیت‌ها و لباس‌هایشان و غیره خوب پرداخته می‌شد و گاهی هم زیاده‌روی داشت. اما معلوم نبود چند سالشان است. از همه مهم‌تر، دختر و پسر یا مرد و زن‌شان هم گنگ بود. از بس اسم‌های ژاپنی شبیه همدیگر است، شاید تا فصلِ آخر نفهمیدم توماکو، فوساگی، کِی، کومی، هیرای، فومیکو، کازو، ناگاره و چندتای دیگر، مذکر هستند یا مؤنث!
این را نمی‌دانم در ترجمه این‌طور درآمده یا در نسخه ژاپنی هم همین قضیه وجود داشته که همه مثل هم حرف می‌زدند. همه عادی حرف می‌زدند. نمی‌شد تشخیص داد این مدل دیالوگ فقط می‌تواند از دهانِ فلان شخصیت در بیاید.
من به این رمان امتیاز «دوست داشتم» می‌دهم و به راحتی می‌توانم به نوجوان تا مسن، پیشنهاد بدهم بخوانند و فکر کنند.
          

            پیش از آنکه قهوه سرد شود...

ما آدم ها در هیاهوی زندگی و روزمرگی هامون گذر زمان رو شاید کم و بیش حس کنیم و شاید اصلا هم حس نکنیم

گاهی اونقدر درگیر مشغله های کاری و مشکلاتمون میشیم که نه واسه خودمون وقت میذاریم نه واسه آدمای دور و ورمون 
از خودمون، فکرمون،قلبمون،احساسمون و آدم های زندگیم غافل میشیم یهو به خودمون میایم و...

میبینم واسه خیلی چیزها دیر شده و دیگه نمیشه کاریش کرد 

این کتاب واسه خیلیامون میتونه یه تلنگر باشه تا قدر فرصت ها و آدم های زندگیمون رو بدونیم


          

            محتوا و مفهومی آموزنده داشت
اما من زیاد با روندش و نوعی که نویسنده‌ داستان رو پیش برد ارتباط نگرفتم 
چهار بخش داستان درباره چهار نفر که در زمان سفر میکنن
بدون اینکه بتونن گذشته رو تغییر بدن و فقط زمان محدودی دارن
          

            " آدم‌ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه قدرت غلبه بر آن را می‌یابند، فقط دل و جرئت می‌خواهد، و اگر آن صندلی بتواند دل آدم را عوض کند، کارش را کرده است، ولی با همان ظاهر خونسرد فقط می‌گوید: قبل از اینکه قهوه سرد بشه، بخورش:) "


* دوستش داشتم، مخصوصا داستان اولش رو.
فقط بنظرم اگه داستان‌ها کمی کوتاه‌تر و بدون جزئیات اضافه بود، تاثیرگذاریشون بیشتر میشد. و اینکه منم مثل بقیه کسایی که کتاب رو خوندن، با اسامی مشکل داشتم و همش فراموشم میشد که کدومشون کی بود🤓  
ولی به‌هرحال ارزش خوندن رو داره و از اون کتاباییه که میتونم به راحتی به بقیه پیشنهادش کنم👌🏻
          

            ۳۰ فروردین خوندنش رو شروع کردم امروز تمومش کردم
کتاب خوندانی و دوست داشتنی بود ترجمه اش خیلی روان بود
پیش از انکه قهوه است سرد شود اینقد جذاب بود که نمیشد کتاب رو زمین گذاشت و هر چه پیش میری میخوای بدونی بقیه اش چی میشه
مثلا اونجایی که دخترک از آینده اومد بود و برگشت هی فکر میکردم کی بود چرا اومد ....
خلاصه بخونید و لذت ببرید ♥️🌹
          

            چندتا جمله راجع به این کتاب میشه گفت:
۱- اگر خیلی وقت اضافه دارید این کتاب رو انتخاب کنید.
۲-‌اگر هیچ کاری نمی خواید بکنید و به هیچی نمی خواید فکر کنید انتخاب اش کنید. (خوندنش مثل بطالت فرهنگیه‌:))
۳-  چهار فصل داره که به جز فصل چهار هر فصل فقط ۵ الی ۱۰ صفحه ی آخرش یک کمی جذاب میشه.
          

            اگر به گذشته بازگردی دوست داری چه کسی را ببینی؟

نویسنده به خوبی نشان داده که تغییر نگاه و عدم قضاوت درباره یکدیگر چقدر می تواند به انسانها در جهت رفع مشکلاتشان کمک کند
          

            ☕رئالیسم جادویی با طعم قهوه .

• فکر کنید می توانید در زمان سفر کنید اما هر تغییری در گذشته ایجاد کنید در زمان حال تغییری ایجاد نمی شود و باید برای برگشتن به زمان خود قهوه ی تان را پیش از سرد شدن بنوشید...

• نوع روایت و نثر کتاب خیلی خودمانی و گرم نوشته شده است ، هر چند که یاد گرفتن اسم شخصیت ها اوایل کمی سخت است اما باعث نمی شود حتی بخشی کوچک از این فضای گرم را از دست بدهید.

• داستان از چند داستان کوتاه مرتبط به هم و شخصیت هایی دوست داشتنی و قابل لمس تشکیل شده که فضایی بسیار شبیه به کتاب معجزه های خواربارفروشی نامیا است ، هرچند که به خوبی آن کتاب نمیرسد. چرا ؟ بهتون میگم.

• داستان و ایده ای که نویسنده برای داستانش انتخاب کرده بود پتانسیل مثبت و جذابی در دل خود داشت و برای یک رمان بلند ایده ای فوق العاده جذاب بود اما تعداد صفحات کم و کلی حفره های پرنشده رانندگی در دل قصه را در آخر نا امید کننده میکرد.

• هرچقدر که به نکات درونی شخصیت های پرداخته شده بود همان‌قدر به نکات بیرونی شخصیت ها مانند سن یا جنسیت بی توجهی شده بود به گونه ای که چند شخصیت در اوایل تشخیص جنسیتشان برام سخت بود.

• ترجمه نشر مون فوق العاده روان و عالی بود که با حق کپی رایتی که از نویسنده ها خریداری می‌کنند یک نشر ده از ده رو می‌سازند. 

• اگر خواننده سخت گیری نیستید و از خواندن معجزه های خواربار فروشی نامیا لذت بردید خواندن این کتاب خالی از لطف نیست و همانند یک داستان قبل خواب دلنشین اما ناماندگار است.
          

            زندگی مثل یک فنجون قهوه است تا سرد نشده ازش لذت ببر.
سفر در زمان! چیزی که آرزوی همیشگی بشر بوده و هست.نویسنده ما رو به کافه ای می‌بره که با نشستن روی یک صندلی و قبول شرایط میشه در زمان سفر کرد....
آه از فرصت هایی که می‌سوزند و از دست میرن و آه از لحظه هایی که می‌شد بهتر بود اما با لجبازی، یک دندگی، ندانم کاری از  دستشون دادیم.

از خوندن این کتاب لذت ببرید💝
          

            من چاپ نشر چشمه رو‌خوندم.این کتاب ،کتاب عجیبی بود...اوایلش زیاد گیجم میکرد و برام نامفهوم بود ولی از یه جایی به بعد خیلی خیلی خوب بود ،فضای ساده کتاب ،کارکتر های هم (ولی با اسم های جدید و ...).کتاب خوب و آموزنده ای بود ،مثل بقیه کتاب ها جمله های خوب و... برای کوت و هایلایت نداشت ولی در عوض به طور غیر مستقیم خیلی چیزا رو بهت انتقال میداد.فضای کتاب با اینکه خیلی نمایش گونه و... است باعث دوتا چیز شده ؛یک ،سادگی کتاب ‌و داستان ۲, یکنواختی اون که سطح بالایی از تخیل رو درگیر نمیکنه.
امیدوارم بقیه جلد های این کتاب هم ترجمه شه
اگه دنبال کتابی میگردین که فضای آرومی داشته باشه و توی ۱_۲روز تموم شده کتاب خیلی خوبیه.
          

            ایده ای که شاید هزااران بار تو هر فیلم و کتابی دیدیم .. ولی اینجا یه ریزه کاری هاش فرق داره 
و همینا باعث میشه یه حرفی توش گنجونده شه ؛ اونم اینکه زودتر از اون چیزی که فکرشو بکنیم ممکنه آذمای دور‌و‌برمونو ازدست بدیم . هیچ فرصت دیگه ای نداشته باشیم که بتونیم حرفامونو بهشون بگیم 
.
.
کتاب از چند داستان کوچک تشکیل  شده که ارتباط زیادی باهم ندارن ... قسمت «خواهران» رو‌خیلی دوس‌داشتم 
تنها عیب کتاب عدم گیراییه قلم نویسنده اس