راوی، پسر کوچک خوانواده‌ای اهل جنوب کشور در دهه ۵۰ است که با عمه، عمو و پدربزرگش زندگی می‌کند.
برگ هیچ درختی داستانی رئالیستی است
روایت جوانانی که علیه نظام هستند و در آخر باید در پشته هایی(قبرهای بدون نام افراد سیاسی)خاک شوند که‌ در اطراف آن جز گیاه خارشتر نمی‌روید.

کتاب از نظر سبکِ روایت و داستان‌پردازی شباهت‌هایی با کتاب "سخت‌پوست" داشت و داستان خط زمانی ثابتی ندارد و در گذشته و حال در چرخش است.
          

            ابراهیم حسن‌بیگی را نمی‌شناسم. اما همراه شدن اسم نشر نیستان با عنوان قدیس و علی در دل آن باعث می‌شود دلم بخواهد خودم را به کتاب بسپارم. ابراهیم حسن‌بیگی در این کتاب به امام علی (ع) پرداخته است. اما در داستانی جذاب و از زاویه دید کشیشی مسیحی، طوری که کشش و تعلیق لازم را برای بیشتر دانستن در دل و ذهن مخاطب نیز ایجاد می کند. 
          

            عنوان کتاب به اندازه کافی گویاست. در این کتاب در مورد غیبت عاطفی مادران و تاثیر آن در بزرگسالی صحبت شده است. نویسنده در سه بخش مختلف موضوع را به خوبی موشکافی کرده، خواسته‌های کودک از مادر، انواع غیبت‌ها و آسیب‌ها را آورده و در ادامه به روش‌هایی برای التیام دادن به این آسیب‌ها پرداخته است. نیمه دوم کتاب را می‌توان بیشتر برای روان‌کاوان مناسب دانست. اما خواندن‌شان خالی از لطف نیست و مطالب مفید بسیاری در دل آن‌ها نهفته است.
          

            کافه‌ای قدیمی در توکیوی ژاپن هست که می‌شود با نشستن روی یکی از صندلی‌هایش و سفارش یک قهوه به گذشته سفر کرد. اما چند قانون دارد: نمی‌شود از روی صندلی بلند شد و از کافه خارج شد؛ باید قهوه را تا قبل از سرد شدن سر کشید و به حال برگشت؛ و اینکه هر چی کنی و بگویی، حال تغییری نمی‌کند. 
کتاب نسبتا پرشخصیت است و چهار فصل دارد که در هر کدام یک نفر در زمان سفر می‌کند تا عزیزی را ببیند و آخرین حرف‌هایش را به او بزند. اما فرصت اندک است و خیلی‌ها حتی اگر فرصت مجددی داشته باشند، باز هم حرف دلشان را نمی‌زنند. 
در کل خوب بود، اما نه در حدی که انقدر پرفروش باشد و چند ترجمه‌ی فارسی داشته باشد. این چیزی هم که پشت کتاب نوشته: "این سفر در زمان قرار است ابعادی دیگر هم پیدا کند"، خیلی معمولی است.