داستانی روان و مهیج مثل کتاب‌های قبلی نویسنده. مفاهیمی که در عین سادگی مطرح می‌شوند ولی نیازمند فکر کردن‌های زیاد هستند. حتما پیشنهاد میکنم.

بخشی از کتاب: 
نیچه: ساعت شنی جاودانِ وجود بلاانقطاع سر و ته می‌شود و تو هم همراهش، ای ذره‌ی غبار!
اگر به بعضی از ما، فقط معدودی، اجازه‌ی به خاطر آوردن داده شده باشد چه؟ اگر می‌تونستم با حافظه‌ای دست‌نخورده برگردم به نقطه‌ی مبداء تا کل داستان را تعریف کنم چه؟ آیا اصلا زحمت اخطار دادن به بقیه را به خود می‌دادم؟ بعید می‌دانم و، راستش، کی حرفم را باور می‌کرد؟ ‌
          

            اگر بخواهم درباره‌اش صحبتی جامع ارائه‌داده‌باشم ،باید بگویم که داستانی با چاشنی شدید فلسفی- هستی‌شناسی(از خودم ژانر در کردانیدم؟بله!) است و زندگی پس از مرگ را از دید جانب تولتز خوانا می‌شویم. تجربه‌ی فوق‌العاده‌ای بود. نه که به تنهایی خوانش کتاب؛ که تاثیر و تفکری که در حین و در انتها در خواننده‌ای که من بودم، سبب شد!
فصل آخر به معنای واقعی کلمه برایم نفس‌گیر بود. با کلی پرسشی که از پیش درباره‌ی وجودیتم، فلسفه‌ی پشتش (که گاهی به این می‌رسم که فلسفه‌اش، بی‌فلسفگی‌ست!)، رفتن؟ به کجا رفتن؟ بودن مجدد یا صرفاً سیاهی مطلق؟ و و و داشتم، مواجهم کرد. یک‌جورهایی خفت‌ام کرد! انگار بلندبلند در حال فکرکردن باشم.
در یک‌سوم تا میانه‌ی داستان، نگران بودم. که نکند حرفی برای زدن نداشته‌باشد. انتظارم بالا بود. تجربه‌ی بی‌نظیری در خوانش جزءازکل داشتم و ناخودآگاه می‌خواستم باز خفت شوم! خفت قلم و نگرش نویسنده و تجربه‌ی ناب به فکرفرورفتن‌های بعدش! و سخت خوش‌حالم که ناامید نشدم. فصول پایانی و قسمتی در میان، واقعاً برایم نفس‌گیر بود. قلبم را در یک‌میلی‌متری گوشم احساس می‌کردم که تایید‌گر هیجان و پرسش‌گری بی‌انتها و میل به کشف نادانسته‌هایی که احتمالاً تا ابد (ابد؟ وجود دارد؟!)، نادانسته می‌مانند بود.
آقای تولتز و ترجمه‌ی تمیز و حفظ‌کننده‌ی قلم‌نویسنده‌ی جناب خاکسار، در این لحظه مورد تشکّر خواننده‌ای که بودم، قرار می‌گیرند. :]
          

            قلم تولتز همیشه خاص بوده 
این کتاب یه دنیای پس از مرگ رو برای شما تجلی میکنه که پر‌از هیجان و زیر سوال بردن خیلی از دانستهای ماست .
کتاب ارزش خواندن دارد.
          

            من بعد از «جز از کل» می‌دونستم خیلی بعیده که این نویسنده بتونه دوباره شاهکاری اون چنینی خلق کنه و در «ریگ روان» هم بسیار خسته شدم و هم به نظرم کتابی معمولی بود.

اما در «هرچه باداباد» دوباره کورسوی امیدی به من برگشت.
 هرچند این کتاب هنوز هم به گرد پای «جز از کل» نمی‌رسد، اما خواندنش برای من سراسر لذت بود.

«جز از کل» کتابی درباره مرگ، «ریگ روان» کتابی درباره زندگی و حالا «هرچه باداباد» درباره زندگی پس از مرگ است و بر پایه‌ی استعاره‌ی رجعت ابدی نیچه نوشته شده است.
کتابی که داستانش مرا درگیر خود کرد و از توانمندی تولتز و جمله‌های خلاق و جالبش بسیار لذت بردم.

“زمین تا آسمان فرق کرده بودم، من ناشناخته را کشف نکرده بودم- ناشناخته خودم بودم.”
          

            در  زمان فراگیری کرونا که  ترس از مرگ زندگی خیلی ها رو  درگیر خودش کرده بود . استیو تولتز  با ساختن یک دنیای فانتزی ا ز زندگی بعد از مرگ  برای انسان باعث از بین رفتن ترس از مرگ و حتی  جذابیت زندگی بعد از مرگ برای خواننده میشه .  هر چند از نظر  کتاب  اون دنیا هم جهنمی شبیه  به همین دنیاست که دراون زندگی میکنیم 

البته این فقط یه گوشه از کتاب هست .
          

            این کتاب فقط برای کسانی جذاب است که از مرگ می ترسند چون تئوری را مطرح می کند که امیدی برای زندگی مجدد در جهانی دیگر می دهد
و گرنه نه داستان قوی دارد که بتواند آدم را پای آن نگه دارد و نه کسی از آنجا برگشته است که بخواهد برای ما چیزی تعریف کند
برای تئوری که میشود آنرا در 2خط تعریف کرد (تئوری رجعت ابدی )باید 400 صفحه کتابی را خواند که هیچ جذابیتی هم ندارد
          

            يادمه یجایی خوندم کتابی خوبه که زمان تموم شدنش حس کنی یه دوست رو از دست دادی !
اگر بخوام لیستی از کتابهای مورد علاقم به کسی معرفی کنم حتما هر چه باداباد جزئی جدانشدنی از اون لیسته !
قصه تو دنیای بعد از مرگ میگذره ، دنیایی که خیلی متفاوت از دنیای زندگی نیست.
آدم هایی که با وحشت مرگ روبرو شدن ، هنوز درگیر حسرت هاشون تو زندگین و نمیدونن با مردگیشون چکار کنن!
سر تا سر کتاب پر از سوال هایی که جوابش تو ذهن خودماست
خالق کجاست؟
ما چی هستیم؟
چرا خاطرات و احساسات رو همراه خودمون به دنیای جدید آوردیم؟
واقعیت مرگ و زندگی چیه؟
ما ذره کوچیکی از چی هستیم؟
چرا همه چیز تکرار میشه؟
و از همه مهم تر
این چرخه قراره چندبار تکرار بشه!؟
قسمتی از متن
بعضی وقتا پیش خودم فکر میکردم چرا مردم به خود زحمت می دهند که بروند حمام و رویشان را اصلاح کند یا لباس های شیک بپوشند. وقتی اصرار دارند با حرفاشان خودشان را انقدر زشت ترسیم کنند!
          

            موضوع این رمان، مرگ و دنیاهای پس از این جهان است. این کتاب پر از مفاهیم ضددینی و ضدخدایی  است. از جمله: 1. کسانی که به فرشتگان و ارواح باور دارند همان هایی هستند که با واکسیناسیون مخالفند! 2. زندگی بی‌معناست 3. همه تجلیات عرفانی خودمولدند 4. فهمیدن این که چرا شیطان مکار است کار سختی نیست ولی آخر خدا چرا باید این طور باشد؟! 5. در دوران کودکی مجبور به تحمل خیلی چیزها شدم و قادر مطلق فقط یک اسباب زحمت جزئی بود 6. اسقف با لذت بیمارگونه عیاشی که یک پیروزی جنسی جدید به دست آورده لبخند زد. 7. از نظر عقلانی شیطان هرگز برایم قابل پذیرش نبوده هنوز هم نیست. 8. معنویت می تواند شکلی جلوه‌فروشانه از خودشیفتگی باشد. 9. به نظر من ایمان به کردگار مثل پوشیدن پالتویی طلایی بود که از دور زیبا می نمود ولی سنگینی اش اجازه راه رفتن به آدم نمی داد. 10. اگر هر چیزی به دلیلی اتفاق می افتد آن دلایل، تصادفند و شانس و هرج ومرج. 11. چیزی که بیشتر از هر چیز دیگه‌ای بهش اعتقاد ندارم پروردگاره. چرا؟ سکته نئوناتال. نوزادانی که سکته می کنند. 12. این عالم اموات باورنکردنی است؛ چون چه کسی می تواند جایی تا این حد مبتذل را حتی تصور کند؟ هیچ چیز اعجاب‌آوری نداشت؛ حقیر بود و بوروکراتیک 13. یک لحظه تصور کنید که پروردگار وجود داره. توی این مرحله انگیزه‌ش چی می‌تونه باشه؟ هیچ کس جوابی نداشت. همه توافق کردیم که کائنات وقیح است. خصوصاً با در نظر گرفتن تعداد هولناک دعاهای مستجاب‌نشده‌ای که همه‌جا شناور بودند. در وضعیت فعلی کاری مشمئزکننده تر از ادعای دانستن معنای ابدیت وجود داشت؟ آیا هرگز می‌توانستیم دوباره به کسی که در سلسله مراتب دینی بود اعتماد کنیم؟ 14. تک تک انتخابهای مهم زندگیم هیچ ربطی به نتیجه نداشته‌اند. هیچ علت و معلولی وجود نداره. 15. ما به دایناسورها بابت مرگ سریعشون حسادت خواهیم کرد 16. میلی غلبه‌ناپذیر داشت به این که برود در همه عبادتگاه ها کفر بگوید، محراب کلیسا را ملوث کند، تورات را با انگشتان مربایی ورق بزند. 17. خدا از همان ابتدا انتظار چندانی از شما نداشته 18. اگر او وجود دارد و برای این همه آزار و اذیت عذر نمیخواهد پس من کاری به کارش ندارم. به معنای واقعی کلمه هیچ کاری نمی توانست بکند تا نظر منفی‌ام را به خودش تغییر بدهد 19. به سلاخ‌خانه زمین خوش آمدید 20. آیا تکثر عامدانه گونه ای در معرض خطر یا حتی در حال انقراض عملی غیراخلاقی یا حتی شنیع نیست؟ آیا در فرایند تولیدمثل خیر و صلاح این انسان آینده در نظر گرفته میشه؟ به هیچ عنوان. ما موقع بچه درست کردن به چیزی جز منافع خودمون فکر نمی‌کنیم. 21. طبیعت ضدزن است. یک اندیشکده مردسالار هم نمی توانست چنین سناریو شیطانی را برای زنها پیاده کند. 22. می دانستم عدالتی در جهان وجود ندارد. 23. حتی اگر به او (خدا) اعتقاد نداشته باشی، در چنین مواقعی است که همه نفرتت متوجه یزدان می شود و ابهام مشمئزکننده و عذاب دادن بی محابا و حکومت وحشت نابسامانش. (ص367) 24. آفریدگاری که کیهان رو خلق کرده اصلا ما رو تحت نظر نداره (ص 389) و بسیاری دیگر از جملات ضددین دیگر. به نظر می رسد این رمان برای بیان این جملات نوشته شده و رمان صرفاً ظرفی برای بیان این اعتقادات نویسنده بوده است.
          

            کتاب‌های تولتز رو باید جرعه جرعه بخونی، چون عمیق هستند و برای درکشون باید به خودت زمان بدی. به هیچ‌وجه کتاب‌هایی نیستن که در زمان کوتاه بشه تمامشون کرد و کنار گذاشت. 
اونقدر عمیق هستن و با سوال‌ها و چالش‌ها درگیرت می‌کنن که گاها ذهنت دچار شوک میشه و نمیتونه ادامه بده و احتیاج به استراحت و زمان پیدا می‌کنه. هرچند که در اون زمان هم باز درگیری و گریبان‌گیرِ کتاب و داستان.
خیلی خوشحالم که با این نویسنده و قلم و جهانِ خارق‌العاده‌اش آشنا شدم و خوندمش :)
          

            «جز از کل» را که خواندم یک تحسین همراه با دلسوزی برای استیو تولتز در درونم شکل گرفت. «بیچاره نویسنده چطور می‌خواهد این عالی بودن را ادامه دهد؟». نویسنده اما با تلاشش در «ریگ روان» ثابت کرد شاید به اندازه قبل عالی نباشد، اما بیچاره و قابل دلسوزی نیست.
«هرچه بادا باد» به گرد پای «جز از کل» نمی‌رسد و شاید از «ریگ روان» هم عقب‌تر باشد، اما قطعا ارزش خواندن دارد. شروعش که می‌کنی، نه پرگویی‌های راوی و ذهن عجیب و غریبش، نه دیالوگ‌های بعضا ثقیل شخصیت‌ها، نه منطق‌های خودساخته و گاها متناقض نویسنده در روایت، نمی‌تواند جلوی پیشروی‌ات را بگیرد، چون استیو تولتز بلد است زیرکانه تو را وارد دنیای شخصیتش کند و وارد دنیایش که بشوی، هرچیزی را می‌پذیری.
اصلا برای خواندن «هرچه بادا باد»، چه محرکی قوی‌تر از اینکه راوی مرده است و از دنیای خودساخته‌ی بعد از مرگش می‌گوید؟
قلم استیو تولتر یک جنون و جسارت دل‌نشین دارد و چقدر خوب که پیمان خاکسار از پس ظرافت این قلم برمی‌آید. دمش گرم.
          

            بعد از مرگ چه اتفاقی برایمان می‌افتد؟ تولتز در این رمانش تصور خود را از زندگی پس از مرگ به تصویر می‌کشد. باز هم در نوشتن دیالوگ، صحنه‌سازی، گذار و شخصیت‌پردازی از این نویسنده‌ی خوش‌فکر یاد گرفتم ولی احساس کردم این رمان به اندازه‌ی دو رمان قبلی قوی و پرجاذبه نبود. به‌خصوص که دو تای قبلی و به ویژه به ویژه اولین رمانش (جز از کل) در آخرین بخش‌ها غافل‌گیری بزرگی برای مخاطب داشتند که این رمان آن را نداشت. گاهی احساس می‌کردم شخصیت‌ها تکراری هستند. بس که لحن و نوع کلماتشان مشابه شخصیت‌های دو رمان قبلی بود. بعضی جاها هم منطق داستان مخدوش می‌شد. مثلا کاملا متوجه می‌شدی نویسنده قصد دارد شخصیتش تنهای تنها باشد. نه پدری، نه مادری، نه عمه و عمو و خاله و دایی‌ای و نه حتی سگی. با همه‌ی اینها از خواندن هرچه باداباد لذت بردم و یاد گرفتم.