«در انتظار گودو» نمایشی از پوچی، معناباختگی و ملال است. تمام آنچه که حادث می‌شود، گفت وگوی میان ولادیمیر و استراگون، دو شخصیت اصلی داستان، است که در پای درختی در ناکجاآباد در انتظاری بی‌پایان برای ملاقات با گودو به سر می‌برند. این سیر تنها با دو بار سررسیدن افرادی به نام‌های پوزو و برده‌اش، لاکی، شکسته می‌شود. اما گودو نمی‌آید. نه در آن روز و نه روز بعد (پرده‌ی دوم نمایشنامه). 
ملال و پوچی که بکت در خلال گفت‌وگوی میان شخصیت‌ها بیان می‌کند و خلأ حادثه همان‌چیزی است که این اثر را به نمونه‌ای بی‌بدیل در ادبیات پوچی تبدیل می‌کند. [عادت] تمام آن‌چیزی است که شخصیت‌ها را نگه داشته است و آنان را وادار به ادامه دادن می‌کند. یک نتوانستن آموخته شده که تمام آن‌ها را از شکستن خط خالی، عذاب‌آور و یکنواخت زندگی باز می‌دارد. مردمانی که به رنج عادت کرده‌اند و مفری را نمی‌جویند. 
زمان نمی‌گذرد. در این کتاب نیز، همچو دیگر آثار بکت، وقایع تا ابدیتی کشدار و چسبنده ادامه پیدا می‌کنند. گذاری مدام میان امید و ناامیدی. هیچ پایانی در کار نیست. هیچ امیدی برای رهایی.
بخشی از کتاب:
[-از نفس کشیدن خسته شدم.
+حق داری...
...
-اون‌ها بالای قبر به دنیات می‌آرن، لحظه‌ای نوری سوسو می‌زنه، بعدش بازم شبه.]

        

          بسیار خسته کننده و کمی مزخرف. واقعا نمی‌فهمم چرا اینقدر معروفه.
        

          اگر اشتباه نکنم، سال 88، همزمان با تئاتر ملانصرالدین این کتاب رو خواندم و جداً از خواندنش لذت بردم. هنوز  هم یکی از بهترین نمایش نامه هایی که خواندم.
        

          نمایشنامه‌ای ابزورد و پوچ‌گرایانه که شاید باب میل هر خواننده‌ای نباشد اما بدون شک شاهکاری تکرارنشدنی است.
        

          این کتاب نخستین نمایشنامه ای بود که خواندم. در نگاه اول، با راهنمایی هایی که دوستان می کردند گیج تر شدم؛ ولی در نگاه دوم با بعضی دیگه از بچه ها که صحبت می کردم، فهمیدم کتاب رو.
موخره ی کتاب درباره ی تئاتر ابزورد بود که خیلی خوب بود و تو فهم سیر نمایشنامه کمک کرد.
        

          یکی از معناباخته ترین نمایشنامه‌هایی که خوندم... کسانی که منتظرن تا گودو (به نظر گاد یا خدا) برسه و در انتظارش یک داستان رو هر روز تکرار می‌کنن... هر روز استراگون کتک می‌خوره! هر روز با پوتین‌هاش درگیره! هر روز ولادیمیر در انتظار گودو به استراگون برمی‌خوره و هزاران و هزاران چرخش و دوباره‌ی دیگه!
        

          این نمایشنامه سرشار از ابهام است. درواقع حفره های خالی بزرگی که کنار مفهوم انتظار یک ترکیب تفسیر پذیر میسازند. خوانندگان مختلف تعبیر خودشان را بر میدارند و طبیعتا راضی میشوند.
تمجید به اوج میرسد و شاهکارش میخوانند که در واقع خودشان را شاهکار میخوانند!
مشکل از جایی بیرون میزند که سایر هنرمندان دست به تکرار و ادامه راه بزنند. غافل از اینکه بخش بزرگی از توجه به این کار به دلیل "اثر بکت بودن" است. به این دلیل است می نشینند و تفسیر میکنند گودو خداست یا سوپر ایگو؟ دو شخصیت همان دو دزد انجیل اند یا یک نفرند اصلا؟ و انبوهی از نشانه شناسی ها.
تفاسیری که برای اثار مشابه بعدی فقط یک خط اند:"نقص و ضعف و ابهام و ..."
اما انتظار؛ مفهوم بزرگ و عمیقی سرشته در انسان. و بکت کاملا آگاهانه ضعف حفره ها را با انتظار جایگزین کرده است. انتظار همان زیربنای همذات پنداری مخاطب با این اثر است. و البته یاسی که بسیاری از مخاطبان منفعل دوستش دارند. شبیه شخصیت های اثر.
در مجموع اثری تلخ و فریبنده است. البته شاهکار نیست اما گزندگی ظریفی دارد و در زمان و مکان درستی زاده شده.
        

          زیاد نمایشنامه‌ نخوانده ام، از زیر و بم صحنه و نمایش هم اطلاع چندانی ندارم، اما در انتظار گودو یکی از بهترین هایی بود که خواندم و بی صبرانه منتظر فرصتی هستم که این کلمات جادویی بکت رو بر روی صحنه ببینم
        

          بعد از خوندن این اثر یاد این بیت حافظ افتادم:

شهر خالی‌ست ز عشاق بود کز طرفی
مردی از خویش برون آید و کاری بکند

کتاب فضای عجیب و متفاوتی داشت، جزو اثار پوچ گرایانه حساب میشه اما میتونه برای دوستداران فلسفه جالب باشه.
        

          اگر ميدانستي، بايد الان خيلي هم خوشحال مي شدي.
به خاطر چي خوشحال ميشدم؟
كه دوباره مرا پيدا كرده اي.
اينطور فكر ميكني؟
بگو كه هستى، حتى اگر حقيقت نداشته باشد.
بگويم چه هستم؟
بگو : من خوشحالم.
من خوشحالم.
من هم همينطور.
من هم همينطور.
ما خوشحاليم.
ما خوشحاليم. (سكوت) حالا كه خوشحال هستيم چه كار بايد بكنيم؟

چاپ سال ٤٥ را خوانده ام. ترجمه ى سعيد ايمانى
        

          .

«در انتظار گودو» یک اثر هنری است، اما همین مسأله باعث می‌شود کمتر به ماهیت هنری بودن آن توجه شود، یا حداقل زبان‌های گویا و فضل‌فروشی، در بیان به سمتی دیگر بلغزند. یعنی چه که در انتظار گودو اثری هنری است؟ مگر کسانی که این همه در باب آن سخن می‌گویند، نظری غیر از این دارند؟ نه، همگان می‌دانند که این نمایشنامه اثری هنری است، اما به وجوه سایه مانند آن کمتر توجه می‌کنند. هنر همان قدر که آشکارکننده است، پنهان‌دارنده امور نیز هست. 

در انتظار گودو اثری هنری است، چون برای «نمایش» نوشته شده است. آن قدر که نمایشِ وضعیت انسان در آن مهم است، جملاتی که بر زبان بازیگران ساری می‌شود مهم نیست. این اثر می‌تواند مخاطب را به فکر فرو ببرد: «ما در چه وضعیتی به سر می‌بریم؟» که البته کشیدن این سر نخ به «ما که هستیم؟» و ادامه ان هم منجر خواهد شد. رفت و برگشت های متعدد گفتگوی شخصیت ها در این اثر نمایشی، بیننده را آن قدر بازی می‌دهد تا او هم به همان وضعیتی دچار شود که بازیگران دارند؛ یعنی بلاتکلیفی. یک سوال مهم درباره این اثر این است که «این دیالوگ‌ها تا کجا ادامه خواهند داشت؟» نوع سخنان به گونه ای است که آدم هوس می‌کند بگوید «تا ابد». هرچند تا ابد کش پیدا نخواهند کرد، همچونان که انتظار تا ابد هم ناممکن است، اما واقعا می شود این نمایشنامه را همین طور ادامه داد، یا کمش کرد. ما در برابر آن بلاتکلیفیم. و این حالت، دقیقاً همان چیزی است که اثر درباره زمان درصدد بیان آن است؛ «نه مبدأیی وجود ندارد و نه انتظار مقصد تمام می‌شود. انسان با زمان می‌رود، یعنی برده می‌شود.» همه چیز سر جای خودش قرار گرفته تا بکت حرفش را به تمامه نمایش بدهد. 

در انتظار گودو اثری هنری است چون در میانه ایستاده است. در میانه انتظار و گودو، شاملِ انتظار و گودو، و همزمان خالی از انتظاری واقعی در غیبت گودو. گودو در غیب قرار دارد، و هیچ گاه از آن خارج نخواهد شد. گودو امر الهی است که نه می‌شود به آن رسید، و نه می‌شود منتظرش نماند. چاره‌ای از امر الهی نیست، از گودو. اما این اثر حضوری هم دارد، که همانا «نمایش» انتظار است. انتظار در لحظه‌لحظه‌اش انسانی است با همه دردها و رنج‌هایش. انتظار مخصوص انسان است که به داشته‌ها راضی نیست و پی «چیزی» می‌گردد، یا «کسی«. تمام گفتگوهای این نمایشنامه، نمایش انسان منتظر است، انسان منتظر سعادت، انسان منتظر منجی، انسان منتظر گودو. و این اثر هنری، در میانه انتظار و گودو ایستاده است؛ هم انسانی است هم الوهی. نه انسانی است نه الوهی. بلاتکلیف است این وسط. دعوتی است معنوی، که در چنگال محدودیت‌های انسانی گیر افتاده است. آن فضای خالی بین «انتظار» و «گودو»، دقیقا در مرکز آن «خط فاصله»، اثر هنری متولد شده است و به حیات خود ادامه می‌دهد. بکت روی خط فاصله نشسته است.
        

          آیا تا به حال شده که در مورد تکراری بودن اتفاقات دنیا و زندان بودنش فکر کنید این کتاب اشاره می‌کند بزرگترین زندان، زندان تفکر ماست زندان اعتقادات و دلبستگی های بدون منطق ماست تا زمانی که فکر شما محدود به وظیفه فکر انتظار و... است شما زندانی اید و آزاد شدن از بند این زندان فقط به دست خودتونه نه ناجی دیگه ای گاهی نمی‌دانید چرا منتظر کسی هستید ولی می‌مانید و می‌مانید و می‌مانید
این نمایشنامه شاهکاری پر از نماد و معناست زیستن زندگی و آزاد بودن ذهن گمشده این داستان است و نویسنده به زیبایی هر چه تمام تر در غالب معنا به آن اشاره کرده است که اکثرا از انجیل الهام گرفته شده است
برای مثال Godot به معنی God و خدا 
پسرک که پیام Godot را می آورد مسیح 
درخت خشک و تنها نماد سلیب و درختی که آدم و حوا از ان سیب خوردند 
استراگون در بخشی خود را Adam می‌نامد که نماد آدم می‌تواند باشد که به واسطه خوردن میوه درخت به جریمه کار خود به زمین آماده است 
اطلاعات بالا رو از مقاله ای که نماد های این نمایشنامه رو بررسی کرده بود گزارش کردم 
من ترجمه نجف دریابندری رو خوندم که عالی بود از نظر من
و سوال جذابی که پس از اتمام مطالعه این نمایشنامه به ذهن شما خطور میکنه اینه که
آیا منم شباهتی به افراد این داستان دارم؟
آیا منم منتظر هیچ گودویی هستم؟
        

          «اشک‌های جهان کمیت ثابتی دارند. هرگاه یه نفر شروع کنه به گریه، به جای دیگه، یه نفر دیگه از گریه می‌ایسته. در مورد خنده هم همینطوره.»

«این فریادهای کمک‌خواهی که در گوشمان زنگ می‌زند خطاب به همه‌ی انسان‌ها است. اما این‌جا، در این لحظه از زمان، چه بخوایم و چه نخوایم، تمام بشریت ما هستیم.»
        

          عالی بود ،  در صورتی که حال نمایشنامه خوانی داشته باشی .
اگر حس خواندن  نداری مثل من این کتاب را بشنو.
سبک پوچ نمایی این نوشته با پوچ گرایی کتاب های آلبرکامو متفاوته به نظرم.
در کل این نمایشنامه و باغ آلبالو به نظر من دوست داشتنی هستند.

        

          سرگشتگی
فراموشی
امید
ناامیدی
این نمایشنامه حرف‌های زیادی برای گفتن داشت.
        

          پرسه‌ای پوچ و شاید آشنا.
        

          من چقدر دارم از خوندن این نمایشنامه لذت می برم و بابت اینکه اینقدر دیر شروع به خوندنش کردم ناراحتم....


زندگی اونقدرهاهم بد و کرخت نبود!
        

          نمایش‌نامه‌ای سمبلیک که پوچی زندگی روزمرۀ آدم‌ها رو تعریف کرده. ازش لذت نبردم. زیادی نمادین بود. کل ماجرای پر از نمادشو می‌شه توی دو سه پاراگراف تعریف کرد. چون‌این قصۀ ساده‌ای که می‌شد مثلاً حکایتی کوتاه و سمبلیک باشه، با دیالوگ‌های هیچ و پوچ هی کش داده شده تا بی‌معنا بودن‌شو به طرز اغراق‌آمیزی نمایش داده باشه؛ و نتیجه، زیادی انتزاعی و روشن‌فکرانه شده.‏

از بس تحسین و تمجید شنیده بودم از این نمایش‌نامه، هرچه پیش می‌رفتم بیش‌تر درمی‌ماندم که چرا ازش سر درنمی‌آرم.‏

من ترجمۀ آقای مرادحسین عباسپور رو از نشر روزگار خوندم؛ از اپلیکیشن طلاقچه.‏ با توجه به نوع نگارش، حدس می‌زنم ترجمه‌های دیگه، متن‌های به‌تر و فاخری بوده باشن.‏
        

          هر روزمان را شب می‌کنیم به امید خوشی‌های آینده و خوشی‌ها نمی‌آیند و ما باز هم منتظر می‌مانیم. شاید هیچ خوشی‌ای در کار نباشد. شاید زندگی همین است. هم‌زیستی با درختی که برگ می‌دهد. (طبیعت)، خوابیدن، خواب دیدن، از خواب پریدن، ورزش کردن، تماشای طلوع و غروب، بغل کردن هم، دیدن آدمهای دیگر، شاهد رنج‌های دیگران بودن، کتک خوردن، کتک زدن، انتقام گرفتن، حرف زدن، فکر کردن. شاید زندگی درخششی یک لحظه‌ای میان تولد و مرگ باشد.
        

          این هم کتاب دیگه‌ای از واحد آشنایی با ادبیات نمایشی 
اینم به لطف دانشگاه خوندم 
راستش رو بخواید نظر خاصی هم ندارم