این داستانی است بی داستان.مکانش ناکجا آبادی است خشک و بی بر، که فقط یک درخت در آن است و بس. زمانش وقتِ زوالِ خورشید، و آدمهایش دو آواره ی خانه به دوشِ منتظر که گودویی از راه برسد وآنها را از آن وضع فلاکت بار (که همانا انتظار است) در بیاورد. وعده ی دیدارشان امروز است دم غروب زیر همان درخت. دو رهگذر هم، که یکی اربابی است بی رحم و دیگری غلامی است دیوانه، می آیند و چندی  می مانند و می روند...