کریستین بوبن، نویسنده فرانسوی، کتاب قدیس فرودستان را برای بازگویی شاعرانه زندگی فرانسیس آسیزی، معروف به قدیس فرودستان نوشته است. این کتاب مانند سایر کتاب‌های او، نثری شاعرانه و فلسفی دارد که در ترجمه نیز، توسط فرزانه مهری، حفظ شده است. 
فرانسیس آسیزی، که به قدیس فرودستان معروف است، قدیسی برای مسیحیان است و بدلیل عقاید فرودستانه‌ی او، به این نام معروف گشته است. در روند داستان می‌بینیم که فرانسوا آسیزی در قرن سیزدهم میلادی، فرزند مرد تاجر ثروتمندی است که خانواده‌اش برای او آرزوهای بسیاری در سر دارند. فرانسوا در جوانی‌‍اش با بی‌خانمانی روبرو می‌گردد که زندگی او را دگرگون می‌سازد. او روشنایی، عشق و خداوند را در بین بی‌خانمانان و فرودستان می‌یابد و بدین منظور ثروت خانوادگی‌اش را ترک می‌کند تا با فرودستان زندگی کند. فرانسوا آسیزی در لحظه ترک کردن خانه‌اش حتی لباسی که به تن دارد را با یک گونی تعویض می‌کند تا چیزی از ثروت پدری‌اش را با خود نبرد. پدرش نیز فرانسوا را برای همیشه طرد می‌کند. 
قدیس فرودستان، در جریان سفر معنوی‌اش، با تهی‌دستان هم‌کاسه می‌شود، او معتقد است که این طبقه هرگز دیده نشده و در همه حال کلیسای پول پرست این زمانه، آن ها را در تاریکی تصور کرده‌اند. فرودستان همان کسانی هستند که کلیسا آن‌ها را از خدا نیز دور می‌داند. با این حال، فرانسوا آسیزی در می‌یابد که خدا تنها در میان فرودستان است، او عشق را نیز مانند موهبتی الهی می‌داند که در تواضع و فروتنی رخ می‌دهد و زن را موجودی که پیوسته در طلب عشق است و نور خداوند را می‌توان در او دید، می‌انگارد. بطور کلی، داستان فرانسوا آسیزی نشان می‌دهد که علی‌رغم نیاز جسم به رشد کردن برای بزرگ شدن، روح برای بزرگ شدن به پایین آمدن و افتادن نیاز دارد. در نتیجه عشق، تواضع، فرودستی، کودکی و هرچیزی که فضای کلان حاکم آن را دون و ناچیز می‌شمارد، همان چیزی است که خداوند را می‌توان در آن یافت.

          

            این کتاب برندۀ ۳ جایزۀ مهم ادبی فرانسه شده: دوماگو (به‌عنوان اثری بسیار ادبی)، جایزۀ ادبیات کاتولیک و جایزۀ ژوزف دلتی (که به نویسنده‌ای که با دیدی آزاد به ایمان و ادبیات می‌نگرد تعلق می‌گیرد).

این کتاب درمورد زندگی فرانچسکو یکی از قدیسان مسیحیه؛ بنابراین حال و هوای این کتاب همانطور که از موضوعش مشخصه از معنویت و مذهب مسیحی برمیاد.

در بخش پایانی تعدادی از نیایش‌های فرانچسکوی قدیس و مصاحبه‌ای با نویسندۀ کتاب توسط مترجم اضافه و ترجمه شده. (احتمال میدم نیایش‌ها هم کار مترجم باشه و در کتاب اصلی نباشه)

این کتاب به‌طور کامل توقع این‌ سال‌های من رو از پانویس‌‌ درست‌درمون برطرف کرد. واقعا از دیدن دقت و تلاش مترجم در این اثر لذت بردم و اینطوری بودم که نمی‌دونستم این کتاب رو به‌خاطر بوبن، فرانچسکوی قدیس یا مترجمشه که دوست دارم.

در حقیقت و در زبان اصلی -طبق آنچه درمورد نویسنده و در مصاحبه با اون اومده- این کتاب باید نثری شاعرانه داشته باشه که در اثر ترجمه حتما کمی ساده شده؛ چیزی که به نظرم می‌رسه اینه که سبک نویسندگیش احتمالا شبیه نادر ابراهیمی ما بوده.

من این کتاب رو دوست داشتم و از خوندنش لذت بردم؛ همانطور که «فرسودگی» کتاب قبلی‌ای که از این نویسنده خونده‌ام رو هم.

درمجموع کتاب قشنگیه و خوندنش خالی از لطف نیست.
          

            خواندن این کتاب را بلافاصله بعد از تمام کردن رمان "سرگشته راه حق" کازانتزاکیس آغاز کردم. قطعا زندگی سراسر زهد و پرهیزگاری فرانچسکوی قدیس باید برای این دو نویسنده جذاب باشد. چون هر دو کاملا ضد ارزشهای دنیای امروز غرب هستند. زیاده خواهی و شتابزدگی و هیاهو. کازانتزاکیس در زوربا و مسیح بازمصلوب اعتراضش را نشان داده و بوبن هم تقریبا در همه آثارش با تمرکز روی موتیفهایی مثل کودکی و تنهایی جهان امروز را نقد میکند.
جنبه مهم این اثر شاعرانه برای من این بود که بوبن با ستایش از جنبه های خوب قرون وسطی جنبه های منفی قرن بیستم را نقد میکند. این را قبلا هم شنیده بودم که درباره زندگی در قرون وسطی سیاه نمایی هایی شده است و حالا خوانش ستایشگرانه این فرانسوی برایم جالب بود. در واقع بوبن فرانچسکو آسیزی را نه یک استثنا و موجودی غیرقابل فهم در قرن سیزدهم، بلکه محصول و نیاز قرن سیزدهم میلادی و کاملا تافته شده در بافت زمانه خودش تصویر میکند. 
فقط چند ماه از فوت کریستین بوبن، این نویسنده روستانشین شاعرمسلک میگذرد
          

            کتاب فرود از یک کوه بود؛ ابتدایش باشکوه و انتهایش پست و فروافتاده در دشت. آنجا که به مسیحیت و آموزه‌های آن می‌پرداخت به ابتذال و تناقض می‌رسید و آن‌جا که نویسنده با هنر و ریزبینی خود انسان، روابط انسانی و جهان را تبیین می‌کرد، اوج کتاب بود.
با این حال تجربه جذابی بود هرچند کاش تنها تا میانه کتاب ادامه می‌دادم ولی باز هم پشیمان نیستم اگرچه دیگر دوست ندارم کتابی از بوبن بخوانم.
          

            چند وقتی بود صدایم می‌کرد. هر بار سعی کردم بگویم ندیدمت و از کنارش گذشتم. دیگه نشد که بشه و برش داشتم و خواندمش و الان هم خوشحالم از خواندنش.
کتاب مقداری سنگین است. از آن‌هایی نیست که برداری و یک نفس بخوانی. باید در وجودت ته نشین شود. باید کلمه‌ها را با همان کیفیتی که نویسنده نوشته بخوانی، و الا فقط از روی متن عبور می‌کنی و چیزی دستگیرت نمی‌شود.
یکی از دوستانم می‌گفت:  یک استاد بزرگ الاهیات ایران (من هم می شناسمشان) وقتی در واتیگان به دنبال یک انجیل فارسی بوده این کتاب را به جای انجیل به او داده بودند.
نگاهش به دوران کودکی را خیلی دوست داشتم.