چند وقتی بود صدایم می‌کرد. هر بار سعی کردم بگویم ندیدمت و از کنارش گذشتم. دیگه نشد که بشه و برش داشتم و خواندمش و الان هم خوشحالم از خواندنش.
کتاب مقداری سنگین است. از آن‌هایی نیست که برداری و یک نفس بخوانی. باید در وجودت ته نشین شود. باید کلمه‌ها را با همان کیفیتی که نویسنده نوشته بخوانی، و الا فقط از روی متن عبور می‌کنی و چیزی دستگیرت نمی‌شود.
یکی از دوستانم می‌گفت:  یک استاد بزرگ الاهیات ایران (من هم می شناسمشان) وقتی در واتیگان به دنبال یک انجیل فارسی بوده این کتاب را به جای انجیل به او داده بودند.
نگاهش به دوران کودکی را خیلی دوست داشتم.