دوستش داشتم. اما بنظرم بابا لنگ دراز یه چیز دیگه ای بود....
        

          دشمن عزیز
این کتاب جلد دوم بابا لنگ درازه. البته اینجا سالی مک‌براید نویسنده نامه هاست. به درخواست جودی، مسیولین یتیم‌خانه رو بر عهده گرفته و از دغدغه های تربیتی و چالش هاش میگه. داستان عاشقانه ش هم خیلی جذاب بود.
«دشمن عزیز» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/18189
        

          بسم‌الله الرحمن الرحیم
بد نبود، از جلد اول بابا لنگ‌دراز، جذاب‌تر بود و از ابتدا و نام کتاب و چندصفحه ابتدایی‌اش، پایانش را حدس زدم.
برای تفریح، گزینه خوبی است.
        

          اهل کتاب صوتی هستی عزیزم؟ 


باد هو می‌کشد. خودش را پرت می‌کند میان شاخ و برگ افرا. با شدت و عصبانی می‌خورد به در و پنجره. شیشه‌ها ناراضی و معذب، تلق و تلق سرجای‌شان جابه‌جا می‌شوند. برای خودم یک غذای بد مزه درست کرده‌ام. یکی دوقاشق بیشتر نخورده‌ام. بی سر وصدا‌. مثل یک دزد گرسنه تویِ تاریکی.
یواشکی قاشق را می‌برم توی بشقاب، حسابی حواسم هست بدون جرینگ جرینگ، بدون هیچ برخوردِ احتمالی با ته بشقاب بکشمش بالا.
دماغم را چین می‌دهم. مزه‌اش هیچ جوره باب میلم نیست.
باد آرام نشده، هنوز هم عصبانی شاخه‌‌های افرا را تکان می‌دهد.
گوینده‌ی کتاب دمِ گوشم پچ پچ می‌کند.مهربان و ملایم. یک لبخند گنده، اخم‌هایم را پس می‌زند. این روزها کار مورد علاقه‌ام گوش دادن به کتاب صوتی‌ست.
گوینده هم‌چنان می‌خواند. صدایش را دوست دارم. حکم یک چاشنی خوش طعم و معطر را دارد.
برای سمیرا می‌نویسم:《 اهل کتاب صوتی هستی عزیزم؟》
می‌دانم عاشق آن شرلی است‌. پس حتما جودی آبوت را هم دوست دارد‌. و سالی مک براید را. تا قبل از《دشمن عزیز 》عمرا فکرش را می‌کردم که سالی مک براید، دختر فرفریِ هم دانشگاهی جودی، شخصیت اصلی یک کتاب باشد. ولی حالا می‌دانم.نیمه‌ی بی ذوق و نق نقوی وجودم دهن کجی می‌کند: چه کشف هیجان انگیزی! محلش نمی‌دهم.
نمی‌دانم به خاطر گوینده‌ است یا نه، اما حالا سالی مک براید هم رفته توی لیست شخصیت‌های محبوبم.
کتاب از آنجایی شروع می‌شود که جودی و جرویس، مادام لیپت را برکنار کرده‌اند و از سالی می‌خواهند سرپرستی پرورشگاه جان گریر را بر عهده بگیرد. سالی هم در نامه‌هایش از وضعیت پرورشگاه و بچه‌هایش می‌نویسد. 
القصه اگر نرم افزار ایران صدا را دارید و به قصه‌های کلاسیک علاقه‌مندید حتما کتاب دشمن عزیز را که جلد دوم بابا لنگ دراز هست بشنوید...


زهرا سادات:)
1:56دقیقه | 13خرداد
        

          شیرینش به اندازه کتاب بابا لنگ دراز بود 🥺🥰!  
نشر افق ترجمه ثمین نبی پور
        

          اگر دلتون برای خوندن یه کتاب واقعا قشنگ تنگ شده تا یه کمی هم دلتنگی برای جودی و سالی و بابالنگ‌دراز رو برطرف کنه؛ دشمن عزیز یه انتخاب بی‌نظیره. :) 💛
 مجموعه نامه‌های سالی مک‌براید که اکثرا برای جودی نوشته شدن. سالی حالا مدیر نوانخانه جان گریر شده و داره سعی می‌کنم جهان قشنگ‌تری بسازه. :) خیلی دوستش داشتم. از طاهره و نوشین ممنونم که من رو تشویق به خوندنش کردن. و طاهره، که کتاب عزیزش رو بهم قرض داد.
گرچه دیروز در مرتب کردن کتابخونه‌ دیدم که خودم یه ترجمه دیگه کتاب رو داشته‌ام. 😂😂😂 خلاصه که حماقت از اون چیزاس که ته نداره.
        

          این کتاب به نوعی ادامه داستان بابا لنگ دراز است و می توان گفت به همان اندازه داستن قبلی جذاب و گیرا است. من  واقعا دوستش داشتم.
در این کتاب داستان از جایی شروع می شود که جولی با کمک همرسش اقای پندرتون پرورشگاه جان گریر را  خریده و آن را به سالی مک براید می سپارد تا سرپرست آن جا شود و درادامه.... 
        

          دشمن عزیز را در سال های نوجوانی خوانده بودم. آن موقع به شدت برایم غم انگیز بود، در داستان بابا لنگ دراز، فقط با یک یتیم رو به رو هستیم، اما در دشمن عزیز چندین خورده داستان از یتیم ها وجود دارد. برای ذهن نوجوان من تحملش خیلی مشکل بود، اما الان گوش کردن به این داستان خیلی برایم راحت تر و لذت بخش تر بود. هرچند هر از گاهی باز هم گریه کردم به ویژه که گاهی یاد بچه های غزه هم می افتادم. در مجموع کتاب حال خوب کن است. پر از انرژی مثبت و بعضی قسمت ها به خاطر اتفاق های خوبی که برای شخصیت ها رخ می داد، از خوشحالی بی اختیار می خندیدم.
الان که فکر می کنم، به نظرم از بابا لنگ دراز بیشتر دوستش دارم.
        

          این کتاب ادامه بابالنگ دراز وبا همان روش نویسندگی ولی با شخصیت دیگری است. رشد و بزرگ شدن سالی از ابتدا تا انتهای کتاب مشهود بود.
 درست است سبک کتاب مشابه بابالنگ دراز بود، ولی در آنجا یک طرفه بودن نامه‌ها به دلیل درخواست بابا لنگ دراز بود، بنظرم در این کتاب میشد نامه‌های دوطرف را ببینیم، نه اینکه از لحن و پاسخ‌های سالی محتوای نامه دریافتی‌ش را حدس بزنیم..
ایده کلی کتاب جالب بود، اینکه جودی به نوانخانه ادای دین داشته و کسی را آنجا مدیر کردند که آن را تبدیل به محیط زندگی بدای بچه‌های معصوم کند شیرین بود. واقعا بابا لنگ دراز به چنین تکلمه‌ای نیاز داشت.
+ البته که برای من از همان ابتدا، پایان کتاب مشخص شده بود، اما با هنر نویسنده چندین بار شک کردم، ولی در نهایت همان هم شد و حتی خود سالی نیاز به یک حادثه داشت تا متوجه شود :)
        

          دشمن عزیز، دوست عزیز من است. کتابی که خیلی نرم و آرام روی آرزوهای نوجوانی‌ام اثر گذاشت و من همیشه مدیر یک پرورشگاه بود، مثل سالی مک براید. در خیالم همیشه کنار آتش بخاری پرورشگاه نشسته بودم و بچه‌ها، کوچک و بزرگ، اطرافم می‌دویدند و بازی می‌کردند. حتی نقشه‌ی پرورشگاه را هم در ذهنم کشیده بودم و توی کلاس حرفه و فن یک ماکت از آن را ساختم. رویایم آن قدر بزرگ شد که فراموش کردم نقطه آغازش خواندن این کتاب بوده.

دشمن عزیز، دنباله‌ی رمان بابالنگ‌دراز است و گرچه به اندازه آن معروف نیست ولی در نگاه من به شیوه‌ی شگفت‌انگیزی جذاب‌تر است. "سالی" که یک دختر تقریباً ثروتمند بوده و چیزی از نوانخانه نمی‌داند و قرار است نوانخانه‌ی دوران کودکی دوستش، جودی ابوت، را به جای بهتری تبدیل کند. خوش‌به‌حال بچه‌هایی که به جای خانم لیپت زیر دست سالی بزرگ می‌شوند

تماشای تلاش و شکست خوردن سالی، عصبانی شدن و کم آوردنش، دعوا و بحث کردنش با همه برای بهتر کردن اوضاع نوانخانه و رسیدن به نقطه‌ای که در ابتدای داستان حتی فکرش را هم نمی‌کرد، برایم جذاب بود، چه بار اول که خواندمش چه بعدها که دوباره سراغش رفتم. 

کتاب به شیوه نامه‌نگارانه نوشته شده و ما فقط نامه‌های سالی را می‌خوانیم و من نه تنها با این شیوه مشکلی نداشتم که از آن لذت هم می‌بردم.

هنوز هم به یک‌ روزی فکر می‌کنم که جهان را رها کنم و برای بار چندم دوباره دشمن عزیز بخوانم و خدا را چه دیدید شاید بالاخره مدیر یک پرورشگاه هم شدم.
        

          این کتاب هم دقیقا مثل بابا لنگ دراز بود واسم،شاید اتفاق خاصی توش نمی افتاد، هیجان خاصی نداشت ،اما باز هم دوست داشتنی بود.
حس میکردم من هم توی یتیمخانه جان گری یر ،کنار بچه ها،سالی ،دکتر مک ری و بقیه زندگی میکنم و اتفاقاتش و جر‌و بحث های سالی و دکتر رو از نزدیک میبینم.
        

          کمتر از جودی قشنگم دوستش داشتم 
با وجود سانسور زیاد عالی بود
        

          خیلی خیلی قبل کتاب بابا لنگ دراز رو خوندم و با تمام وجود لذت بردم ،خیلی خیلی زیاد....
برای همین ، رفتم سراغ کتاب دیگری از خانم وبستر اما متاسفانه خیلی خورد تو ذوقم 😒
داستان کتاب ادامه‌ی همون بابا لنگ درازه . یعنی اگر بابا لنگ دراز رو نخونده باشی ، دشمن عزیز رو هم نمی تونی بخونی.
کل داستان نامه است ، از طرف سالی دوست صمیمی جودی.
سالی در یه پرورشگاه کار می‌کنه یعنی مدیره . در طی نامه هاش به جودی متوجه میشیم ، سالی از یه دکتر که گاهی به پرورشگاه سر میزنه خیلی خیلی بدش میاد و دشمن خودش می نامد.
کلا من از کتابهایی که اولش رو بخونی ، آخرش رو کاملا متوجه میشی خیلی خیلی متنفرم.
این کتاب هم همین شکلی بود . تا اینجای داستان رو که خوندم ، از رو اسمش حدس زدم «دشمن عزیز» ، حدس زدم سالی کم کم عاشق دکتر میشه و همینم شد و همون اواسط داستان بود که ولش کردم . 
واقعا در سطح بابا لنگ دراز نبود .

        

          خوشحالم که فهمیدم جروشا اَبوت یا همان جودی خودمان سرنوشتش با جرویس، همان بابالنگ دراز، به کجا کشیده شد. خداراشکر جودی و جرویس خوشبخت شده و در جهانگردی سیر می‌کردند.
چقدر نقشه‌ی جودی ابوت و جرویس، خوب بود که سالی مک براید را سرپرست نوانخانه‌ی جان گریر کرده بودند.
بعد از بازسازی جان گریر یتیم خانه‌ایی که جودی در آن بزرگ شده بود، نیازمند یک سرپرست مهربان و پرانرژی شبیه به سالی مک براید بود.

        

          بعد مدت ها به شکل دخترانه ای از یه کتاب لذت بردم. خندیدم، برنامه ریزی کردم، عاشق بچه ها شدم و یادم اومد که چقدر دنیا به اصلاح نیاز داره
این کتاب دوست داشتم به اندازه کسی که اونو بهم هدیه داده بود و حتی بیشتر
        

          ادامه‌ی بابا لنگ دراز این بار با نامه های سالی.
خواندنش حس خوبی دارد از این نظر که انگار جودی و بقیه همچنان درحال زندگی کردن هستند، کمی آن‌طرف‌تر از ما!
برای من که عاشق جودی هستم جذاب بود.
        

          I liked it!
        

          سبک کتاب، همان سبک مکاتبه و نامه‌نگاری بود و داستان را باید از لا به لای نامه‌ها دنبال کنیم.
سالیِ داستان بابالنگ‌دراز، نویسنده‌ی نامه‌های این کتاب بود. 
من بابالنگ‌‌دراز را سال‌ها پیش خوانده بودم، برای همین نمی‌توانم سطح کتاب را با آن اثر نویسنده مقایسه کنم، 
اما در مجموع این کتاب را -که بعد از حدود شش سال در کتاب‌خانه به انتظار نشستن، خواندم- دوست داشتم؛ 
شیرین بود، شخصیت‌های جالبی داشت و میشد رگه‌های نگاه روانشناختیِ جاری در شخصیت‌های را حس کرد و همچین شخصیت شاد و سرزنده‌ی سالی که قصد احیای نوانخانه جان گریر را داشت، مجموعه‌ی شیرینی می‌ساخت.
اما به نظرم یک کتاب خاص یا شاهکار قابل توجهی در ادبیات کلاسیک نیامد، 
یک کتاب روان، که تاحدودی بعد تفریحی در خواندنش به نظرم غلبه دارد و خب مطالعه‌ی آن خالی از لطف نیست.
        

          از نشر افق خوندم ولی راجب کتاب.. برخلاف بقیه این رو به اندازه بابا لنگ دراز دوست داشتم حتی شاید بیشتر اما مثل اون ترجیح می‌دادم به صورت نامه نباشه