صفحه اولش پر از تاریکی و ناامیدی بود. داشتم فکر می‌کردم که چطور از سیاهیِ این کتاب یادداشت کوتاهم را بنویسم. اما وقتی به صفحات آخر رسیدم، باران همه‌ی سیاهی‌ها را شست؛ هوا مرطوب شد و لطیف. اما اصل شخصیت هنوز یک شخصیت خاص است؛ شخصیتی که در یک کشتارگاه مشغول به کار است. هر روز مرگِ حیوانات را می‌بیند. از حق نگذریم ترجمه محاوره‌ای متن خوب درآمده بود. دوستش داشتم و از پنج ستاره، لایق سه ستاره می‌بینمش.
          

            آدم هایی رو می شناسم که می رن ماهیگیری، یکشنبه صبح زود، کنار رودخونه ای که دائم کف می کنه. بورچ یکی از اوناست. انگار از این کار خیلی خوشش میاد. مهم نیست چه ساعتی و چه روزی از ماه باشه، حتی طعمه هم نمی خواد، ماهی ها تعارف نمی کنن، سخت نیستن، حتی اگه دلت بخواد می تونی رو ساحل بچری و بالاو پایین بپری، با این کار فراریشون نمی دی که هیچ، خوششون هم میاد.اگه چیزی نداری سر قلابت بزنی، باز مهم نیست، نگران نباش. کافیه یک نخ ماهیگیری رو بندازی تو آب، بعد چند ثانیه، چوب پنبه قلاب حتما می ره پایین. این ماهی ها احمق تر از ماهی های جاهای دیگه نیستن، موضوع این نیست، تنها چیزی که اونا می خوان اینه که از آب بیاریشون بیرون، از اونجا خلاصشون کنی.
بیرون از آب، یک هو بهتر نفس می کشن، تازه از شر سوزش ها و خارش هاشون هم خلاص می شن، واسه همینه که راضین. بعدش می تونی هر کاری دلت خواست باهاشون بکنی، ولشون کنی رو علف ها بمیرن یا سرشون رو بکوبی به یه سنگ، فقط برشون نگردونی به رودخونه به این بهونه که خیلی کوچیکن یا خوشگل نیستن، تنها چیزی که می خوان همینه. توقع زیادی ندارن...
          

            فضا سازی کتاب فوق العاده بود. 
داستان شبیه تعبیری از بعضی کابوس های شبانه ی من بود. خیلی تاثیر گذار بود روم.داستان جماعتی که زندگی شون خالی از نور خورشیده. در جا زدن و در جا زدن. هیچ وقت پای هیچ پیشرفتی در میون نیست،هیچ ارتقا شغلی. زندگی که شبیه راه رفتن توی مهه! شبیه خوابه. با اینکه هر لحظه ش رو زندگی می کنی اما باورت نمی شه واقعا بیداری و داری زندگی می کنی، با این که زمان به کندی می گذره اما تندِ تند می گذره یه جور که کریسمس پارسال انگار همین چن روز پیش بود.
خیلی دوستش داشتم اما یه جاهاییش واقعا ترسیدم. از اون مدل ترسا که بعد از یه خواب بد و وحشتناک تا نیم ساعت گریبان گیرته ،یه عرق سرد رو پیشونیته و هیچ کاری نمی تونی بکنی در ازاش جز خیره شدن به سقف.
و هیچ جاش به اندازه ی باریدن بارون های روغنی نتونست من رو انقدر بترسونه
          

            سه ستاره برای طراحی جلد و عنوان جالب کتاب هست و بس
این سبک داستان ها مورد پسند من نیست، نه در ذهن می‌ماند و...
همین در ذهن نماندنش برای قبول اشتباه در انتخاب کتاب کافیست
باز تاکید می‌کنم که ترجیح من کتابهای با معنا و مفهوم تر است ولو اینکه معنا و مفهوم این کتاب در ذهن من نمی‌گنجد...
باری، دوستش نداشتم
          

            باز هم طنز سیاه!

داستان در مورد پسری است جوان؛ بدون نام در یک مکان بی نام! و البته پر از سیاهی و تعفن.
سبک راوی‌گری "سیال ذهن" است، نویسنده سعی کرده با طنز به نقد زندگی ماشینی و صنعتی بپردازد. اسم "منگی" از حالِ شخصیت اصلی  منشا می‌گیره. کسی که می‌دونه باید وضعیت زندگیش رو عوض کنه ولی دقیقا هم نمی‌دونه می‌خواد کجا بره و باید چیکار کنه.شرایطی که شاید خیلی از ماها درگیرش باشیم..!
فضا سازی‌های کتاب جذابه اما در پایان نباید انتظار یک داستان قوی داشته باشیم.
          

            سرگیجه نام رمانی کوتاه به قلمِ ژوئل اگلوف نویسنده‌ی فرانسوی‌ست که توسط برخی ناشرین همانند انتشاراتِ افق با نامِ «منگی» نیز چاپ و منتشر گردیده است.

بنده این کتاب را با ترجمه‌ی خانم «موگه رازانی» از انتشاراتِ کلاغ خواندم و از متنِ روان و جمله‌بندی‌های کتاب راضی بودم.

سرگیجه حقیقتا از آن دسته از رمان‌هایی‌ست که حق‌شان توسط یک‌سری چرک‌نویس بلعیده شده٬ رمانی که برخلاف برخی مزخرفات که شهرتِ جهانی دارند همانند خزعبلاتِ «سقوط نوشته‌ی آلبرت کامو» که چیزی جز چرندیاتِ یک ذهن مریض به خواننده القا نمی‌کنند لذت خواندنِ یک کتاب خوب در عین سادگی را نسیبِ خواننده می‌کند.

این رمان تلفیقی از طنزِ تلخ در محیطی سیاه و جان‌فرساست٬ داستانِ سرگیجه از توصیفِ محل زندگیِ راوی آغاز می‌گردد٬ جایی که شاید برخی از مردم توصیف آن را فقط در کتاب‌ها بخوانند یا در فیلم‌ها تماشا کنند و حتی شاید تا آخر عمرشان به آن برخورد نکنند اما چنین فضاها و محل‌های سکونتی در همه‌ی کشورها وجود دارد و در کشورِ عزیز٬ بزرگ اما سرشکسته‌ی ما ایران نیز فراوان است. توصیف‌ها از محل و فضاسازی‌های نویسنده بسیار زیبا٬ دقیق و دوست داشتنی بود به شکلی که می‌توانید یک لحظه چشم‌های خود را ببندید و خود را در محیط احساس کنید. راویِ داستانِ ما به همراه مادربزرگِ خود در محله‌ای که توصیف آن را در کتاب می‌خوانیم در نزدیکیِ یک فرودگاه زندگی می‌کند و در یک کشتارگاه نیز مشغول به کار است. او در فضایی که می‌خوانیم و آن را حس می‌کنیم به سختی بزرگ شده و همینک نیز در دورانِ جوانی در آن کشتارگاه چیزی جز کثافت٬ خون و لجن نمی‌بیند و زندگی او خلاصه شد در همین سیاهی. راوی داستان را خیلی خودمانی برای ما تعریف می‌کند بدون هیچ پیچیدگیِ ادبی یا حرف‌های قلمبه سلمبه٬ انگار یک دوست دستش رو انداخته گردن ما و در ساحل در حالیکه آبجو به دست به دریا نگاه می‌کنیم داستانِ‌خود را به ساده‌ترین شکل ممکن تعریف می‌کند. از آنجایی که خواندنِ این کتابِ دوست داشتنی وقت زیادی از خواننده نمی‌گیرد به هیچوجه به اتفاقاتِ کتاب ورود نمی‌کنم و تنها به یک جمله از کتاب در مورد زندگیِ راوی بسنده می‌کنم: «باید هوای گند یه شب قطبی رو تصور کنی. روزهای قشنگ ما شبیه همونه».

در آخر باید اعتراف کنم هرچقدر دیروز آقای آلبرت کامو حالم را با کتاب سقوط بهم زد این کتاب همه‌ی آن حال بد را با خود شست و برد پایین٬ دوستش داشتم خیلی زیاد ۵ستاره بهش میاد :) خواندنِ این کتابِ کمتر خوانده و کمتر به آن توجه شده را به تمام دوستانم پیشنهاد می‌کنم.
          

            «من کنار خط آهن بازی کرده‌ام، از دکل‌ها بالا رفته‌‌ام، تو حوض‌‌های تصفیه آب‌تنی کرده‌ام. و بعدها، عشق رو تو قبرستون ماشین‌‌ها تجربه کرده‌ام، رو صندلی‌‌های جرخوردهٔ اسقاطی‌‌ها. خاطره‌هایی که دارم شبیه پرنده‌هایی هستن که افتاده‌ان تو نفت سیاه، ولی به‌هرحال، خاطره‌ان. آدم به بدترین جاها هم وابسته می‌شه، این جوریه. مثل روغن سوختهٔ ته بخاری‌ها.»

 راوی در فضای دم‌کردهٔ کشتارگاهی در شهری زشت با مادربزرگ پیرش زندگی می‌کنه ‌و از همون اول مدام به خواننده یادآور می‌شه که قراره به‌زودی اونجا رو ترک کنه. واقعیتش یه کم مشکوک بودم به این کتاب و اینکه بتونم باهاش ارتباط برقرار کنم چون فضای کشتارگاه برام خیلی آزاردهنده است؛ اما انقدر داستان در عین کوتاه بودن زیبا و هنرمندانه نوشته شده که کاملاً جا رو برای تفسیر نمادینش باز می‌ذاره و می‌شه خیلی از اتفاق‌ها و مکان‌های داستان رو به شکل‌های مختلف معنا کرد. راوی انگار هم خود ماست، هم بیرون ما. و حس «منگی»، سردرگمی، اینکه خودت هم ندونی باید چی کار کنی، عدم تعلق به دنیای اطرافت و در عین حال ناتوانی از دل‌کندن ازش، همه و همه به‌شکلی کاملاً تأثیرگذار در این داستان کوتاه به‌تصویر کشیده شدن.