خیلی وقت بود می‌خواستم این کتاب رو بخونم و خوشحالم بالاخره موفق شدم. روایت جالب و گیرایی داره. ممکنه اوایلش کودکانه به نظر برسه، اما تا آخر اینطور نیست.
عجیبه که گذشته‌ی بقیه آینده‌ی ماست... یک میلیون لیر برای خرید نان! چقدر مونده تا یک میلیون ریال برای خرید نان؟
        

          محشر بود
مطمئنم بارها و بارها این کتاب رو خواهم خوند!
        

          اعتراف می کنم به تاریخ معاصر ترکیه (این مدعی احیای حکومت عثمانی) تابحال فکر هم نکرده بودم. ترکیه یک همسایه بود که لباس های خوبی داشت و سریال زیاد می ساخت. اصلا تصور نمی کردم می تواند تاریخ و ماجرایی هم داشته باشد. در ذهنم ترکیه بعد از فروپاشی عثمانی مستقیم به دوره حکومت اردوغان می رسید و تابحال به فاصله زیاد این دو تاریخ فکر نکرده بودم. وقتی «بزرگ شدن در ترکیه» به دستم رسید ذوق زده شدم. اول به خاطر اینکه روایتی مصور بود، دوم به این خاطر که احتمالاً می توانستم با خواندنش به گوشه ای از جهان سرک بکشم.

ترکیه در سال های دهه 80 میلادی شباهت زیادی با ایران در همان سال ها دارد. مدرسه های شلوغ، وسایل یکسان به خاطر سیاست های تولیدی، تلویزیون های تک کاناله و همه چیزهایی که ما در دهه شصت ایران تجربه کرده ایم. کتاب نثر روان و طنزی دارد و تصاویرش گرچه ساده ولی جالب اند.  و آنجایی برایم جذاب تر شد که نویسنده قسمت هایی از سیاست ترکیه را در ضمن داستانِ زندگی خودش آورد.
مشخص است که ازگه سامانچی در خانواده ای سیاسی و غیرمذهبی بزرگ شده است. همان طور که خودش در کتاب می گوید پدر و مادرش گرایش چپ داشتند، گرچه با خشونت مخالف بودند. خود او هم از وضعیت سیاسی ترکیه و رویکرد یک بام و دوهوای آن نسبت به دین دل خوشی ندارد. هر چه کتاب جلوتر می رود و ازگه بزرگ تر می شود و اظهارات سیاسی اجتماعی اش هم بیشتر می شود. نمی توانم بگویم نگاهش تا چه اندازه درست و تا چه اندازه مغرضانه است. چون همان طور که گفتم این کتاب اولین مواجهه من با تاریخ ترکیه بود. اما «بزرگ شدن در ترکیه» فارغ از روایت تاریخی اش از دو جهت برای من ارزشمند بود، اول از این جهت که خواندن روایت جوانی دیگران ارزشمند است چون می فهمیم در دنیای مدرن تنها ما نیستیم که با مشکلات دست و پنجه نرم می کنیم. جوان های کشورهای دیگر هم با کنکور و ورود به دانشگاه درگیرند، با آینده و هدفشان درگیرند، با اطرافیانی که می خواهند مسیر آن ها را کانال کشی کنند درگیرند و این ها زیاد ربطی به شخصیت یا حتی تاریخ و جغرافیا ندارد. در قسمتی از داستان وقتی ازگه می گوید می خواهد بازیگر شود تصویری از اطرفیانش وجود دارد که یک صدا می گویند:«اول یک دانشگاه معروف قبول شو بعد بازیگری را هم در کنارش ادامه بده» جمله ای که همه مان در زندگی بارها شنیده ایم. نکته دیگری که کتاب را ارزشمند می کند این است که می فهمیم آن تجربیاتی که تصور می کنیم فقط برای ما و کشورما ست چه قدر گسترده تر بوده و با همسایگانمان چه خاطرات مشترکی داریم. تجربه هایی که اغلب به آن توجه نمی کنیم و تصور می کنیم کشورها از ابتدا همین وضعیت سال 2021 را داشته اند.

نام کتاب به خوبی گویای محتوای آن است و گمان می کنم کسانی که به کتاب هایی از جنس سفرنامه و زندگی نامه علاقه دارند حتما از آن لذت خواهند برد. از طرفی مصور بودنش لذت خواندنش را دو چندان می کند.
        

          زندگی در دهه هشتاد ترکیه شبیه دهه شصت ایران بوده پس با خواندن این کتاب با تاریخ سیاسی و اجتماعی این منطقه آشنا خواهیم شد. خوندنش برای کسانیکه اون دوران رو به چشم ندیدن جدیده و بدای اونایی که دیدن خاطره انگیز. این کتاب رو به کسانیکه به آینده ی تحصیلی و شغلی و کشف هدف و استعدادهاشون فکر می کنند، هم توصیه می کنم. خلاصه این کتاب رو بخرید، بخونید و امانت بدید.
        

          واقعا محشر بود!
تا الان می توم بگم ۲۰ بار از اول تا آخر خوندمش ! ( الکی نمیگم جدی میگم) 
و هیچ وقت هم از خواندنش حوصله ام سر نرفت !
درباره ریاست ترکیه هم کلی چیز فهمیدم.
میتونم بگم حتی شاید بعضی از جاهای کتاب طنز هم بود!
ولی نه اینکه کلا کتاب طنزی باشد.
خلاصه باحال و محشر بود!
کاش این کتاب قسمت ۲ هم داشت!
        

          دختر جوانی که خاطرات خود را از قبل از مدرسه رفتنش شروع میکند و پایانش بعد از اتمام دانشگاه است. 
دختری که کنجکاو است برای پیدا کردن علاقه خود در زندگی. 
در طول زندگی اش تصمیمات، آزمون ها، فشار ها و........ های زیادی را تجربه میکند. 
گاه اشتباه میکند، گاه مسیر دور تر و پیچیده تر را انتخاب میکند و گاهی نمیداند کدام راه مناسب اوست. 

اما ازگه با کمک خانواده و دوستانش هیچ وقت ناامید نشد و به تلاش کردن ادامه میدهد.
        

          یه زندگی نامه مختصر از زندگی یک خانم ترکیه ای. شما بعد از خوندن این کتاب هم با کمی فرهنگ و زندگی مردم اون موقع ترکیه آشنا میشین, هم تاریخ و مردم اش.
        

          یک شاهکار بی‌بدیل
        

          این کتاب من رو آروم کرد و بهم امید داد که تو تنها نیستی. 
بلاتکلیفی، ظلم و رنجی که اطرافت موج میزنه و تو کاری از دستت برنمیاد، ادامه‌ تحصیل، آینده، قضاوت‌ آدم‌ها، مهاجرت و هرآنچه که در زندگی واقعی باهاش روبه‌رو هستیم‌. از طرفی، نویسنده اهل ترکیه‌ست و این شباهت فرهنگی، نزدیکی شما به اتفاق‌ها و همذات‌پنداری رو بیشتر می‌کنه. 
طنز نوشته‌ها و تصاویر قویه و قول میدم کلی باهاش می‌خندین:) 
خواندن این کتاب حال‌‌تون رو خوب می‌کنه.
منتظر ادامه‌ی داستان زندگی‌ت هستم ازگه سامانچی.
        

          فکر می‌کردم کتاب کودکه و گوگولی مگولی. ولی اینطور نیست. یه جورایی تاریخ اجتماعی ترکیه‌ست، که یک نفر از دید خودش، در خلال کودکی تا جوانی خودش، داره شرحش می‌ده.
تلخه؛ ولی خیلی قشنگ روایت شده. خیلی همذات‌پنداری می‌کردم باهاش. خیلی می‌فهمیدمش. و خوندنش حداکثر دو سه ساعت زمان می‌بره، پس این لطف رو به خودتون بکنید و بخونیدش. لذت خواهید برد.
        

          از همان نگاه اول، تصاویر روی جلد، برج گالاتا و مناره‌های اباصوفیه و پرنده‌های دریایی و آب آبی‌رنگ که یادآور مرمره و بوسفور و دریای اژه است، دریچه‌ی ورودمان به خودزندگی‌نامه‌ی مصور ازگه سامانچی(1975) است؛ طراحی که در ترکیه متولد و بزرگ شده و استاد دانشگاه نورث‌وست آمریکاست. ما در خلال شنیدن خاطرات او با شرایط فرهنگی و اجتماعی کشور همسایه در دوران معاصر آشنا می‌شنویم؛ با ترکیه‌ای که 454 کیلومتر مرز خشکی با ایران دارد و به خصوص در دو دهه‌ی گذشته مقصد سفر خیلی از ما ایرانی‌ها بوده است. جایی که شاید فکر کنیم به خوبی می‌شناسیم اما قرار است از زبان هنرمندی ترکیه‌ای به واکاوی لایه‌های تودرتو و پیچیدگی‌هایش بپردازیم؛ گاهی از شباهت عجیب جزییات روایت با تجربه‌ی زیسته‌ی خودمان در اقلیمی دیگر لبخند بزنیم و گاهی از تصور دوری که از نزدیک از آن پیدا کرده‌ایم تعجب کنیم. 
نویسنده با طرحی داستانی به کمک سبک طراحی کودکانه‌نما داستان زندگی خود را در بستر اتفاقات روز باز می‌گوید. او از هر شیﺀ آشنایی راهی جسته برای بیان چیزی. مثلا پرده‌ها که در دوران کودکی «جون می‌دن برای بازی کردن»، پرده‌هایی که «می‌تونی پشتشون قایم شی»، «می‌تونی باهاشون ادای روح دربیاری»، «می‌تونی باهاشون تور عروس درست کنی»، «می‌تونی بتکونی‌شون و ذره‌های گرد و غبار رو که تو هوا می‌رقصن، تماشا کنی»، به قول مادر راوی «اسباب بازی نیست.» پرده‌ها را خریده‌اند برای خاموشی. شب‌ها مجبورند پنجره‌ها را با پرده‌های کلفت بپوشانند و در تاریکی بنشینند چون در سال 1974 ارتش ترکیه دارد در جزیره‌ی قبرس با یونانی‌های قبرسی می‌جنگد و باید خاموشی بدهند تا دشمن نتواند چراغی در شب ببیند و خانه‌ای را بمباران کند. یا خط‌کشی که خواهر راوی از کیف مدرسه‌اش درمی‌آورد و به او می‌دهد. خط‌کشی است که می‌شود با آن شکل‌های مختلف هندسی، دایره، مثلث، مربع، کشید و حتی شکل سر آتاتورک را. و یا خط‌کش صورتی که عنوان فصل پنجم است؛ خط‌کشی که در سال 1982 وقتی سامانچی مدرسه می‌رود به 25 کروش برایش می‌خرند، یک شیﺀ مقدس است که با همان از معلم کتک می‌خورد. «خط‌کش من رو برداشت و گفت: دستت رو بیار جلو.»
در این کتاب روایت‌های مشابهی از زندگی خودمان پیدا می‌کنیم. پدری که نگران آینده‌ی دخترش است و هیچ‌وقت راضی نمی‌شود؛«از دنیا ناراضی است» و مادری که نگران است مخ بچه‌ها از درس خواندن عیب کند و به پدر می‌گوید: «بذار خودش تصمیم بگیره.» با روایتی همذات‌پندارانه مواجهیم چه به سبب اینکه شرح‌ تلاش دختری است برای رسیدن به جایی که خودش می‌خواهد، حتی اگر خلاف خواسته‌ی جامعه و خانواده باشد، چه به سبب اشتراکات جامعه‌ی ما با آن‌ها؛ مثل مصائب کنکور و بحث‌های اعتقادی؛ «هر دو ناراضی بودیم. هر دو هم تا حدی راست می‌گفتیم.» یا مثلا زندگی در دورانی که تلویزیون فقط یک شبکه داشته و همه یک برنامه را نگاه می‌کرده‌اند؛ «همین‌طوری که تو خیابون بازی می‌کردیم یهو یکی داد می‌زد: پاپ‌آی داره شروع می‌شه!»«دالاس یه سریال آبکی آمریکایی بود که از لحظه‌ی شروعش، همه کار وزندگی‌شون رو ول می‌کردن.»«و خیابون‌ها خلوت می‌شد.» 
«گرافیک‌ناول»ها بیشتر برای دیدن‌اند تا خواندن؛ داستان‌های مصور بلندی که با مضمونی عمیق‌تر از قالب‌های دیگرِ روایت تصویری مانند «کمیک» خلق می‌شوند تا کتابخوان‌های جدی با تردید کمتری سراغشان بروند. هنوز زمانی طولانی نگذشته که روایت‌های غیرداستانی چون روایت‌های تاریخی و خودزندگی‌نامه‎‌ها و سفرنامه‌ها و گزارش‌های مطبوعاتی، هنرمندانه‌ و با فرمی شخصی‌تر، به این دسته پیوسته‌اند و محبوب شده‌اند. سامانچی روایت نبرد شخصی‌اش برای رسیدن به رویاهایش را در این قالب بیان کرده است. نمی‌داند چه می‌خواهد اما می‌داند چه نمی‌خواهد. دلش نمی‌خواهد موقع مرگش از زندگی‌ای که کرده پشیمان باشد. می‌گوید: «بعد از یه چشم کبود و یه چشم خونی، چشم‌هام به زندگی باز شد.» «بیا مخالف جریان آب شنا کنیم.»
منتشر شده در نشریه‌ی جهان کتاب.
        

          یک دلیل هست که فکر می‌کنم برای آن دلم می‌خواهد خواندن این کتاب را به همه‌ی کلاس نهمی‌ها و دوازدهمی‌ها پیشنهاد کنم. آن هم این که نویسنده بعد از روایت سال‌ها درس خواندن و تلاش و کلاس‌های بی‌وقفه برای قبول شدن در دانشگاه و رشته خوب، یک‌جایی با خودش مواجه می‌شود. آن‌جا که می‌فهمد دارد با ریاضی خواندن عذاب می‌کشد و برایِ تئاتر هم نیست. آن‌جایی که با این مسئله مواجه می‌شود که باید به چیزی که واقعا دوستش دارد رو بیاورد و قسمتِ توقعات پدر و مادر را از انتخاب‌هایش دیلیت کند. توقعاتی که معمولا ریشه در آرزوهای برآورده نشده خود پدر و مادر دارد.
بعد از آن حتی اگر _ به قول دیگران _هیچی نشود، باز هم انتخاب خودش بوده است و با این هیچی نشدن هم حالش خوب است! :)

امیدوارم به زودی شاهد قطع سلسله پزشکان بی‌انگیزه، مهندسان ناراضی و حقوق‌دانان سرخورده باشیم. (به این لیست می‌شود هر رشته‌ای را اضافه کرد. من فقط پر ابتلاترین‌هایش را نوشتم.)
        

          کتاب نطلبیده حقیقتا مراده!
قهرمان اصلی این کتاب مصور، که اولش فکر کردم شاید کمی بچه گونه باشه ولی سخت در اشتباه بودم، خیلی خیلی شبیه من بود. هر صفحه رو حس می‌کردم خودم نوشته‌ام. از مصائبی که با پدر و مادرش داشت، از رشته‌ای که فقط برای دولتی بودن دانشگاه رفته بود، از حس عقب موندن از بقیه و بی سرانجامی، همه و همه رو انگار یکی روح منو اسکن کرده بود و نوشته بود.
همه چیزش آشنا بود. مدل حکومت ترکیه اون زمان و مدل زندگی‌ها، و باعث تعجب بسیار من. که چرا همه حکومت‌های دیکتاتوری شبیه همن. چرا آدمها در طول تاریخ اشتباهات مشابه رو بارها و بارها تکرار می‌کنن.
تصویرسازی‌های کتاب به غایت بامزه بود. متنش روون و دوست‌داشتنی بود. خیلی دوستش داشتم...