یادداشت معصومه فراهانی

        یک دلیل هست که فکر می‌کنم برای آن دلم می‌خواهد خواندن این کتاب را به همه‌ی کلاس نهمی‌ها و دوازدهمی‌ها پیشنهاد کنم. آن هم این که نویسنده بعد از روایت سال‌ها درس خواندن و تلاش و کلاس‌های بی‌وقفه برای قبول شدن در دانشگاه و رشته خوب، یک‌جایی با خودش مواجه می‌شود. آن‌جا که می‌فهمد دارد با ریاضی خواندن عذاب می‌کشد و برایِ تئاتر هم نیست. آن‌جایی که با این مسئله مواجه می‌شود که باید به چیزی که واقعا دوستش دارد رو بیاورد و قسمتِ توقعات پدر و مادر را از انتخاب‌هایش دیلیت کند. توقعاتی که معمولا ریشه در آرزوهای برآورده نشده خود پدر و مادر دارد.
بعد از آن حتی اگر _ به قول دیگران _هیچی نشود، باز هم انتخاب خودش بوده است و با این هیچی نشدن هم حالش خوب است! :)

امیدوارم به زودی شاهد قطع سلسله پزشکان بی‌انگیزه، مهندسان ناراضی و حقوق‌دانان سرخورده باشیم. (به این لیست می‌شود هر رشته‌ای را اضافه کرد. من فقط پر ابتلاترین‌هایش را نوشتم.)