این کتاب رو در دوران کودکی خوندم و هنوز هم برای آرزوهام درناهای کاغذی درست می‌کنم
        

          کتابی ساده و کوتاه درباره افسانه ی هزاردرنا 
        

          اولین کتابی بود که من را از ادبیات کودک جدا کرد و با نوعی دیگر آشنا کرد. پدرم اولین روز تابستان آن را آورد و به من داد خودش گفت که عاشق این کتاب هست و هر موقع آن را خواندم میتوانیم در موردش صحبت کنیم. هنوز هم مزه کتاب خوانی و صحبت در مورد آن زیر زبانم هست... هزاردرنای کاغذی و هزار امید ... و چهره دیگری از دنیای واقعی... 
        

          کتاب به شدت زیبا یی بود
داستان دختری که رفت اما یادش در ذهن همه ماند و به خوبی ازش یاد شد و مردی که بمب اتم را ساخت و قدرت و شهرت به دست آورد اما همه جا از او با بدی و ترس یاد می شد
داستان امید

        

          احتمالا این افسانه ی معروف ژاپنی رو شنیدین که میگن هرکی هزار تا درنای کاغذی درست کنه آرزوش بر آورده میشه؟ 
خب این داستان داستان دختری به نام ساداکو هست که دوستش چی‌زو‌کو بهش پیشنهاد میده بیاد و ۱۰۰۰ تا دریای کاغذی درست کنه !
ما روز اول مدرسه تو مدرسه مون معلممون برامون صفحه اول فصل ۵ این کتاب رو خوند و  همه ی مدرسه باهم دریای کاغذی درست کردیم و چسباندیم روی در جا کفشی مون جلوی در   ورودی  . 
این کتاب خیلی قشنگه برین بخونین !!!
        

          این کتاب پایان خوشی نداره و کتاب غم انگیزی هست اما می تونیم با این کتاب ،کسانی که بیمار هستند و درمانی ندارند رو بیشتر درک کنیم. 
        

          روایتی واقعی و تلخ از اثرات بلند مدت بمب های اتمی بر نابود کردن زندگی و شوق و امید انسان ها.❤️‍🩹
و درناهای کاغذی ای که همچنان با یاد ساداکو و به امید صلح ساخته می شوند....
        

          فهم تاریخ از دل داستان هاست که فهم آن را برای همه  جذاب می کند و این داستان نیز ماجرای انفجار هیروشیما و  فجایعی که به خاطر این جنایت بزرگ  دامن‌گیر مردم شد را در قالب داستانی کوتاه و مختصر برای مخاطب نوجوان بیان می کند.
        

          زیبا اما غم انگیز بود... 

این است فریاد ما
این است آرزوی ما :
صلح در تمام دنیا 🫠
        

          نثر قوی‌ای نداشت اما داستان جالبی بود. با اینکه شنیده بودم دوست داشتم خودم بخونم
        

          یک لحظه انفجار، سالها تبعات....

کتاب ساداکو احتمالا از خفیف‌ترین و لطیف‌ترین چهره‌‌های انفجار اتمی در ژاپن است. دخترکی که چندین سال بعد از انفجار، بر اثر تشعشعات آن، سرطان خون گرفته و با وجود هزاران امید و صدها درنا، نتوانست مقاومت کند و پرواز کرد. 

در کتاب  درباره‌ی دلیل انفجار و عامل آن هیچ صحبتی به میان نمی‌آید!!!! 
انتخاب ژاپن صلح از موضع ذلّت است.
        

          خیلی وقت پیش این کتاب رو خوندم، شاید حدود 15سال پیش، ولی مزش هنوز زیر زبانم هست...شیرین تلخ...امید...تلاش...امید...
دوست دارم دوباره بخونمش
        

          چقدر غم‌انگیز که هیچ اشاره‌ای به نقش امریکا در بوجود آمدن این‌همه فاجعه نشده. نویسنده کاملا آسه امده و آسه رفته که پرشالش هم حتی قدر نسیمی، خاطر قدرت اول جهان را مکدر نکند. علت چه‌ می‌تواند باشد؟ ترس از قدرت؟ حماقت؟ هرچه هست از نظر من ضعف محسوب می‌شود.

همزمان چقدر مسخره که در ایران این طرح جلد را برای کتابی که خود هیچ ادعایی در امریکاستیزی ندارد و حتی کوچکترین اشاه‌ای نمی‌کند، زده‌اند. این هم نوعی سانسور است. نوعی انحراف از معنایی که کتاب احتمالا آگاهانه در پی انتقال آنست و تحمیل معنایی کاملا متضاد بر آن.
        

          
اولین و آخرین باری که یک بمب هسته‌ای بشریت را مبهوت و غمزده کرد، بمباران شیمیایی ناکازاکی و هیروشیما ژاپن در سال ۱۹۴۵ میلادی بود.
جهان شاهد دیوانگی و بدمستی حاکمان آمریکا بود. این فاجعه دنباله‌های دردناکی زیادی برای دنیا به ارمغان آورد. جنگ‌های بعدی و تروریسم و تحریم و...
 
از ابتدایی‌ترین حوادث بعد از بمباران شیوع بیماری سرطان در میان نجات‌یافتگان فاجعه بود. ساداکو دختری ۱۱ ساله است که در زمان اتفاق ۲ ساله بود. دختری سرشار از امید به زندگی، شور و شوق دویدن و آرزوهای بزرگ....
کتابی کوتاه که نسخه الکترونیکی آن در طاقچه موجود است و برای آشنایی نوجوان با یکی از مهمترین وقایع تاریخ معاصر جهان توصیه می‌شود. برای شناختن روش آمریکایی در حکمرانی دنیا...

#معرفی_کتاب
#کانون_پرورش_فکری
#الینور_کوئر
#ساداکو_و_هزار_درنای_کاغذی


https://eitaa.com/vazhband
        

          خیلی خیلی خوب و البته غم انگیز بود...!:):
یه دوست خیلی خوبی داد بم بخونمش.....!
        

          ای درناهای بهشتی 
با بالهای قشنگ خود
روی کودکم را بپوشانید
***
داستان زیبا و غم انگیزی بود
        

          در خاطره‌ی انسان هایی که جنگ را ندیدند ولی دردش را کشیدند.
بچه هامون باید این کتاب ها رو بخونن.
        

          قلبم...
برای مادر یک دختر زیادی غم‌انگیز است...
        

          غم انگیز 
غم انگیز 
غم انگیز 
تو دوره راهنمایی خوندمش ، از اون اولا تا آخرش ، بغض کرده بودم 
        

          این است فریاد ما،
این است آرزوی ما: 
صلح در تمام دنیا.
خیلی خیلی دوسش داشتم.