اولین کتابی بود که من را از ادبیات کودک جدا کرد و با نوعی دیگر آشنا کرد. پدرم اولین روز تابستان آن را آورد و به من داد خودش گفت که عاشق این کتاب هست و هر موقع آن را خواندم میتوانیم در موردش صحبت کنیم. هنوز هم مزه کتاب خوانی و صحبت در مورد آن زیر زبانم هست... هزاردرنای کاغذی و هزار امید ... و چهره دیگری از دنیای واقعی... 
          

            احتمالا این افسانه ی معروف ژاپنی رو شنیدین که میگن هرکی هزار تا درنای کاغذی درست کنه آرزوش بر آورده میشه؟ 
خب این داستان داستان دختری به نام ساداکو هست که دوستش چی‌زو‌کو بهش پیشنهاد میده بیاد و ۱۰۰۰ تا دریای کاغذی درست کنه !
ما روز اول مدرسه تو مدرسه مون معلممون برامون صفحه اول فصل ۵ این کتاب رو خوند و  همه ی مدرسه باهم دریای کاغذی درست کردیم و چسباندیم روی در جا کفشی مون جلوی در   ورودی  . 
این کتاب خیلی قشنگه برین بخونین !!!
          

            چقدر غم‌انگیز که هیچ اشاره‌ای به نقش امریکا در بوجود آمدن این‌همه فاجعه نشده. نویسنده کاملا آسه امده و آسه رفته که پرشالش هم حتی قدر نسیمی، خاطر قدرت اول جهان را مکدر نکند. علت چه‌ می‌تواند باشد؟ ترس از قدرت؟ حماقت؟ هرچه هست از نظر من ضعف محسوب می‌شود.

همزمان چقدر مسخره که در ایران این طرح جلد را برای کتابی که خود هیچ ادعایی در امریکاستیزی ندارد و حتی کوچکترین اشاه‌ای نمی‌کند، زده‌اند. این هم نوعی سانسور است. نوعی انحراف از معنایی که کتاب احتمالا آگاهانه در پی انتقال آنست و تحمیل معنایی کاملا متضاد بر آن.
          

            ای درناهای بهشتی 
با بالهای قشنگ خود
روی کودکم را بپوشانید
***
داستان زیبا و غم انگیزی بود
          

            غم انگیز 
غم انگیز 
غم انگیز 
تو دوره راهنمایی خوندمش ، از اون اولا تا آخرش ، بغض کرده بودم 
          

            این است فریاد ما،
این است آرزوی ما: 
صلح در تمام دنیا.
خیلی خیلی دوسش داشتم.
          

            */حاوی اسپویل/*
دوست دارید در کمترین زمان ممکن دچار غمباد و بغض بشید؟ این کتاب مناسب شماست! ساداکو ۲ ساله بود که بمب اتم هیروشیما، محل زندگیش رو زیر و رو کرد. با اینکه خردسال بود اما همیشه می‌گفت دقیق به خاطر داره که چطوری بمب افتاد انگار که خورشید به زمین افتاده بود. ساداکو خیلی سریع می‌دوید مثل باد، همه می‌دونستند که ساداکو یه روزی دونده‌ی بزرگی میشه اما دست تقدیر برنامه‌ی دیگه‌ای برای ساداکو تدارک دیده بود. ۹ سال بعد از افتادن بمب اتم هنوز افراد زیادی به خاطر تنفس هوای آلوده مریض میشدند از جمله ساداکو که سرطان خون گرفت و به خاطر حرف دوست صمیمی‌ش که گفته بود طبق یک افسانه قدیمی اگه هزار درنای کاغذی درست کنی از بیماری نجات پیدا می‌کنی، شروع کرد به ساخت درناهای کاغذی اما ضعف بدنی اجازه‌ی ساخت هزار درنا رو نداد. در نهایت ساداکو چشمانش رو بست و دیگه باز نکرد. یک مجسمه از ساداکو در پارک صلح هیروشیما برای بزرگداشت ساداکو و تمام کودکان مثل اون ساخته شد.ه
          

            تو این کتاب با چند پدیده منحصربفرد روبرو هستیم:
۱- بمب اتم: کتاب به هیچ عنوان درباره بمب اتم صحبت نمی‌کند،ب بلکه با بیان حال روز ژاپن و مردمش، در لایه های زیرین متن، مخاطب را به این فکر می‌اندازد:«آمریکای وحشی؛ بمب اتم؟!»
۲- ژاپن بعد از بمب اتم: فضای ژاپن بعد از آن اتفاق هولناک یک محیط بشدت آسیب دیده و فرو مانده در باتلاق بود. کشوری که نتوانسته بود هنوز از بمب اتم فرار کند، نتوانسته بود از ۱۹۵۰ پا فراتر بگذارد. (سال ۱۹۴۵ بمب اتم برخورد کرد)
۳- تفکرات و عقاید ژاپنی: کتاب به طور گویی ناخواسته عقاید ژاپنی جماعت درباره، شانس و خوشبختی و این موارد را بیان کرده است و چون هدف کتاب نبوده، توضیحات گیج کننده ندارد و مخاطب راحت با فضای تفکراتی ژاپن آشنا می‌شود.
۴- زندگی با تاثیرات بمب اتم: موضوع همین است؛ بمب اتم انفجارش تمام شد، اما هنوز آسیب می‌زند. شخصیت اصلی داستان همین را می‌گوید. حضور امادهٔ تیم درمان اثرات بمب اتم همین را می‌گوید. رسم و رسومات هر ساله مردم همین را می‌گوید.
۵- امید: ساداکو، خواهد مرد. جز این نیست، خود ساداکو می‌داند.
چی زوکو حتی به این موارد اعتقاد نداشت، اما برای ساداکو، هزار درنا را آورد. همه امیدوار بودند، شاید مهم ترین خصوصیت ژاپنی ها همین باشد؛ آنها خیلی امیدوار هستند. هر تکنولوژی عجیب و غریبی را که دیگران گفتند نمی‌شود، آنها گفتند می‌شود، امید داشتند و توانستند. شاید ژاپن بعد از بمب اتم دیگر سر پا نشد و هنوز هم تحت سلطه هست، اما بین مردمش، یا حداقل مردم روستایی اش هنوز امید وجود دارد.
          

            . 
#کتاب_خواندم
#ساداکو_و_هزار_درنای_قرمز
بسی تلخ و گزنده ولی پر ازحس امید.. 
راجع به دختری که تازه در حال درخشیدن است، که متوجه می شود اشعه های انفجار هسته ایی روی او هم تاثیر گذاشته. 
طبق یک افسانه می‌خواهد هزاردُرنا درست کندتا خوب شود.
اما نهاتیا600دُرنا درست می کندو
تمام ....
ساداکو زندگی است.. 
غم است..
درد است.. 
ولی چه خوب که مرگ وجوددارد..
 چه خوب که پایانی برای تلخی دنیا هست 
درکتاب گرد معرفی شد
.