مهارت جین آستین در توصیف و توضیح فکر و خیال، حالت و احساس، شخصیت و منش انسان ها فوق العاده بود.

در طول داستان از اما بدم می اومد، اما خوب وقتی تصمیم گرفت عاقل بشه و تغییر رویه بده بهتر شد، سرش به زندگی خودش گرم شد و از دخالت های بی جا دست برداشت.
        

          از میون مجموعه‌ی عاشقانه‌های کلاسیک ترجمه‌ی رضا رضایی این اولین کتابی بود که خوندم. ترجمه‌ی کتاب بعضی موارد اشکال داشت و سرعت خوانش رو کم می‌کرد اما در کل بد نبود. 
کتاب پر از حرف‌های اضافه و خاله‌زنک و طولانی و بی‌فایدست. اتفاق‌های غیرقابل پیش‌بینی و پرهیجان هم پیش نمیاد. اما چون دوست داشتم از سرنوشت نهایی «اما» با خبر بشم با حداکثر سرعت کتاب رو خوندم و تموم کردم.
        

          در مهارت نویسندگی جین آستین هیچ شکی نیست
ترجمه ی رضا رضایی هم مثل همیشه عالی بود
اما
این کتاب پر بود از حرفهای خاله زنکی درباره ی اتفاقات یک روستای دور افتاده در انگلستان
که هیچ جذابیتی برام نداشت
فقط خوندم تا تموم شه
        

          امای نازنین ما کسی بود که سرش توی زندگی همه بود،فضول بود،تصمیم های اشتباه برای ادم های اشتباه می گرفت،مغرور بود و اهل قبول اشتباهش نبود اما همه دوسش داشتن.
چرا؟ اوه اما خوشگل سرزنده و‌پولدار بود.
دخترک نازنینم
        

          خیلی کند پیش میرفت. بعضی از داستان های قصه اون طور که باید از کار در نیومدن. اگر از اشرافیتش کم بشه میشه یک شریال جالب ازش در آورد ولی به عنوان کتاب خیلی خاله زنکی و خسته کننده است. اگر نخونیدش هیچ چیزی از دست ندادید.
        

          بسم اللّه الرحمن الرحیم
خوشحالم بعد از چندین بار تلاش بالاخره برنامه بهخوان یاری کرد تا بیام یادداشت کتاب رو بنویسم:)
و امّا، اِما
چند فصل ابتدایی کتاب ممکنه یک مقدار خوندنش زمان ببره و کشش کافی رو نداشته باشه اما از نیمه دوم به بعد این موضوع بهتر می‌شه و داستان با شتاب بیشتری خواننده رو جذب می‌کنه.
درسته این کتاب داستان هیجان‌انگیزی نداره و نسبت به غرور و تعصب ساده‌تره اما بنظرم نمی‌شه اسم کار سطحی رو روی این اثر گذاشت.
نویسنده بر اساس دغدغه زمان خودش این اثر رو خلق کرده و هر چند مهم بودن موقعیت اجتماعی، هوش، زیبایی و... در زمان حاضر به شعار کم‌رنگ شده باشه اما در واقعیت دغدغه‌های کتاب همچنان زیرپوست فرهنگ مردم این زمان دیده می‌شه:) 
قبل از خوندن کتاب پیشنهاد می‌کنم با جین آستین بیشتر آشنا بشید یا حداقل این کتاب رو بعد از غرور و تعصب بخونید.
و نظرم درباره برخی از شخصیت‌ها: 
آقای نایتلی اینقدر کامل بود که احتمالا همه خواننده‌ها مجذوبش می‌شن و در عوض اِما ما رو عصبی می‌کنه و خودخواهیش می‌زنه تو چشممون، با جین کنار نیومدم اصلا قدرتمند نبود و همچنین هریت، دوست داشتم تا آخر داستان یک رشدی از این دختر ببینم که ندیدم بنظرم اِما راهنما و دوست خوبی نبود براش.


        

          قبلا فیلم اما رو دیدم ولی زیاد چنگی به دلم نزد و خب اشتباه کردم اول فیلم رو دیدم چون همیشه اعتقادم این بوده فیلم‌هایی که برگرفته از کتاب‌ها هستن حق مطلب رو کامل ادا نمیکنن و الان برای این کتاب هم این موضوع صدق میکرد.
تصمیم نداشتم این کتاب رو بخونم ولی چند وقت پیش تصمیم گرفتم بخونم که شاید خوشم بیاد و این اتفاق افتاد.
واقعا دنیای جین آستین خیلی پررنگ و لعاب‌تر از دنیای برونته‌هاست؛ فضای نگاشته‌های برونته‌ها علی‌رغم جذابیت داستان گاهی وقتا خیلی سیاه میشه و ناکام میمونه
و کلیسا و تعلیمات اون نقش خیلی پررنگی در نگاشته‌های برونته‌ها داره که به شدت برام کسالت آوره و خداروشکر این کتاب از این قاعده مستثنی بود
        

          قلم جین آستین قشنگه ولی در کل به نظرم این کتاب حرفی برای گفتن نداشت و خیلی کسل کننده بود.
قابل مقایسه با شاهکاری مثل غرور و تعصب نیست.
        

          یادداشتی بر اِما:

اِما، رمان چهارم جین آستن که در سال‌های 1814-15 نوشته شد، به زندگی عمدتا چهار خانواده در ناحیه‌ی هایبری انگلستان می‌پردازد.

اِما شاید دوست‌داشتنی‌ترین قهرمان جین آستن نباشد، اما بی‌شک مدرن‌ترین کاراکتر زنی‌ست که او خلق کرده است. اِما، به‌قول نویسنده، دختری باهوش، زیبا، و با جایگاه اجتماعی بالا و ثروت‌مند است. با این حال او تا حدی لوس، خیالاتی و مغرور است. اِما کاراکتر اصلاح‌پذیری‌ست که در پایان رمان با اوایل آن متفاوت است.

آستن در اِما قدرت نویسندگی‌اش را با طنز قوی و محکمش، و شکل روایت دوگانه‌اش نشان می‌دهد. او درحالی که کل رمان را با دید سوم شخص روایت می‌کند، با ظرافت میان نظرگاه قهرمان داستانش و نظرگاه راوی، با پرده‌ای که یک طرفش حقیقت است و طرف دیگرش خیال، فاصله ایجاد می‌کند. و خواننده بیش از آن‌که در جهان واقعیت قرار گرفته باشد، در دنیای ذهن کاراکتر و خیال‌پردازی‌های اوست و اتفاقات را با گذر از فیلتر دیدگاه کاراکتر مشاهده می‌کند. این هنری بود که بعدها توسط جویس و وولف شکوفا شد. 

دو مسئله ستون‌های اصلی عمده آثار آستن را تشکیل می‌دهند: ازدواج و جایگاه اجتماعی. قرن نوزدهم عصری بود که آدم‌ها براساس چند فاکتور مشخص، جایگاه اجتماعی و ارزش‌شان مشخص می‌شد. فاکتورهایی مانند نام خانوادگی، میزان شهرت، سهم ارث، حلال‌زادگی، ثروت و جنسیت. این فاکتورها مشخصه‌هایی بودند که بیش از خود آن شخص زندگی‌اش را شرح می‌داد. جین آستن با طنز پرقدرت بسیار ظریفش به نقد این جامعه‌ی وابسته به جایگاه‌ها و رتبه‌های اجتماعی می‌پردازد و آن را به سخره می‌گیرد. او این کار را تقریبا در همه‌ی آثار قبلی‌اش نیز انجام می‌دهد. 

و ازدواج، مسئله‌ی دیگری که آستن در آن آن‌قدر تبحر دارد که در رمان‌هایش با خلاقیت‌ و به‌شکل‌هایی گوناگون پرداخته است. در این رمان، اِما با تصور این‌که در بهم رساندن آدم‌ها استعداد دارد، خود را در مسائل عشقی جوان‌ها دخالت می‌دهد و با وجود چندین اشتباه، هم‌چنان نمی‌تواند جلوی خیال‌پردازی‌هایش را بگیرد. اِما گمان می‌کند می‌داند در دل هر کس چه اتفاقاتی در جریان است، غافل از این‌که در آیینه‌ی حقیقت به دل خودش نگاهی بیندازد. رابطه‌ی اِما و آقای نایتلی از بخش‌های دل‌نشین داستان بود.

آستن رمان‌هایش را بصری می‌نویسد. به‌گونه‌ای که قصه را هنگام خواندن می‌توان تماشا کرد و کاراکترها را می‌توان دید. او از توصیف بیش از اندازه‌ی اتفاقات در تشخیصی دقیق و به‌موقع خودداری می‌کند و سعی می‌کند بار عاشقانه‌ی رمانش را در تعادل نگه دارد.

حالا دیگر همه‌ی رمان‌های جین آستن را خوانده‌ام و او را بیش از پیش دوست دارم. آستن یکی از مهم‌ترین
نویسنده‌های زن انگلستان و قرن ۱۸/۱۹ ام است. او رمان عاشقانه‌ی غنی را در ادبیات انگلیسی توسعه داد. به‌تر است پیش از زدن برچسب‌هایی هم‌چون «سطحی» و «بی‌ارزش» به این نویسنده، با خودش و عصر معاصرش آشناتر شد و عمیق‌تر آثار او را مطالعه کرد.
        

          برای من خیلی کسل کننده بود ، خوندم تا نیمه کاره رها نکنم ، همین .
        

          کتاب های خانم آستین همگی ارزش خواندن حداقل یکبار را دارند 
کتاب اما ، بازگوکننده ماجرا های روزانه ای است که در یکی از روستا های انگلستان در زمان ویکتوریا اتفاق میفتند
این کتاب ماجرا های هیجان انگیز ندارد اما احساسات و طرز تفکر شخصیت اصلی را به تصویر می کشد و اشتباهات و مشکلاتی که او برای خود و دیگران به وجود می آورد و تلاش خود برای تغییر و کمک به بقیه را تعریف می کند
        

          اما رمان جذابی بود که با هرفصل خوانش این کتاب با شخصیت های اون از جمله اما ، آقای وودهاوس، خانم و آقای وستون ، جین و فرانک و بقیه میشد براحتی همراه شد و در دل جریان ماجرا قرار گرفت ... در بین شخصیتها ، آقای نایتلی رو بشدت دوست داشتم مرد زیرکی که تبحر فوق العاده ای در تحلیل رفتارها و احساسات دیگران داشت ، در این داستان گاهی اما در حدسیاتش دچار اشتباه میشد و بنظرم پیام اصلی این کتاب اینه که بگذاریم جریان زندگی مارو باخودش همراه کنه و نه اینکه برخلاف جریان حرکت کنیم که چیزی جز پشیمانی بدنبال نداره ... 
        

          کراش زدم رو آقای نایتلی 🥲
چی میشه همه ی مردا یه شخصیت پخته مثل آقای نایتلی پیدا کنن که وقتی مونده بودی تو گِل با راهنماییشون یا گاهی غضبشون راه درست و پیدا کنی ؟
خدایا چرا من نباید تو این دوران زندگی میکردم؟😫 
        

          نوع ادبیات نویسنده و انتخاب کلمات توسط مترجم باعث شده که کتاب یکم سخت خوان باشه و وقت بیشتری رو ازمون بگیره. برا من اوایل کتاب خیلی کند پیش می‌رفت ولی کم کم بهتر شد و سرعتم بالاتر رفت.
کتاب اما در مورد دختر جوونی که به نظر من یکم خودشیفته اس و به سبب موقعیتش از بالا به اطرافش نگاه میکنه، کلا فکر میکنه هرچی که به ذهنش میرسه درسته و باید همون باشه. کتاب چالش خاصی نداره و احتمالا این داستان رو اگه نویسنده های الان میخواستن بنویسن بین 300 تا 400 صفحه اش حذف میشد
        

          این اولین کتابی بود که از جین آستین خوندم و فکر می‌کنم کتاب خوبی برای شروع آثارش نبود!
به نظرم کتاب سطح پایینی بود و جذابیت زیادی  نداشت،انقد کشش کتاب برام کم بود که 4 ماه طول کشید تا تمومش کنم و این باعث شد این مدت اصلا کتاب نخونم . 
با توجه به مطالبی که راجع به این نویسنده شنیده بودم خیلی انتظار زیادی ازش داشتم که اصلا اصلا این انتظار برآورده نشد.
شخصیت اِما خیلی خیلی خیلی خودخواه بود، خیلی زیاد از این شخصیت بدم اومد. به خاطر خوشی خودش احساسات هریت اسمیت بی‌نوا رو بارها به بازی گرفت و مانع این شد که سر موعد به اون زندگی‌ای که حداقل برای خود هریت ایده آل بود برسه. 
اِما خیلی نگاه از بالا به پایین و خیلی خیلی تکبر اشرافی داشت. همیشه این طور آدما برای من منفور و غیر قابل تحمل هستن. انگار تنها دلیل دوستی‌ش با هریت ارضای نیازش به تعریف و تمجید بود، البته که هریت هم شخصیت بدبختی داشت که اجازه می‌داد اِما اینطوری به بازی بگیرتش. 
در مجموع من قهرمان این داستان رو لایق این خوشبختی نمیبینم، درسته که در پایان تصمیم میگیره کمی متواضع بشه ولی من فکر میکنم این فقط در حد حرف بود چون حتی در صفحات پایانی کتاب هم باز خودخواهی این آدم کاملا مشهود بود! 
نکته آخر اینکه گفته شده نویسنده نهایت قدرت طنزش رو در این کتاب پیاده کرده و جالب اینجاست که من حتی یک لبخند هم در طول خوندن این کتاب نزدم😐
من خوندن این کتاب رو به کسی پیشنهاد نمیکنم، شاید خوندنش فقط مناسب کسایی باشه که به این نویسنده علاقمند هستن و یجورایی مرید قلمش شدن چون جز علاقمندی به نویسنده من دلیل دیگه‌ای برای خوندن این اثر نمیبینم. البته بازم سلیقه‌ها متفاوته!

پی‌نوشت: من این کتاب رو دو سال پیش خوندم، درحالی که حسابی اون موقع دلم از جین آستین خون بود اما الان دلم برای فضای این کتاب تنگ شده و شاید اگه دوباره بخونمش مهربانانه‌تر راجع بهش نظر بدم 😅
        

          نمی دانم باید اینطور باشد یا نه، ولی کارهای احمقانه اگر بطور نسنجیده توسط اشخاص باشعور انجام شوند، دیگراحمقانه نخواهند بود
        

          خیلی کند و پر از حرف های خاله زنکی داخل یه روستای کوچک هست. تنها چیزی که باعث شد ادامه‌ش بدم این بود که بفهمم چرا انقدر معروفه. شخصیت اصلی برای من دختر دوست داشتنی‌ای بود. اوایل کتاب به شدت کند پیش میره و از یک سوم به بعد اتفاقات کتاب به صورت انفجاری پیش میاد :)) این کتاب بیشتر درامه تا عاشقانه.
        

          این کتاب را برای پروژه دانشگاهم خواندم تحقیق روی کتاب های کلاسیک، دنیای اما دختری که کم کم عشق را باور میکند و به آن ایمان می آورد و تمام دنیایش عوض میشود، خواندن این کتاب ها کمی حوصله میخواهد تا داستان جلو برود ولی ارزش وقت گذاشتن را دارند
        

          به نام خدا :))) 
سفرم به هایبری(مکانی که اِما و دوستانش آنجا زندگی میکردند) تقریبا یک هفته پیش به پایان رسید. 
اوایل، زیاد حال و هوای هایبری به مذاقم خوش نمی آمد. ولی به مرور زمان که با اِما و ماجرا هایش همراه شدم، احساس کردم که به من خوشمیگذرد.
کتاب زیبایی بود، هرچند که به اندازه ی کتاب غرور و تعصب از آن لذت نبردم،ولی همراه شدن با دختری پرجنب وجوش مانند اِما و خواندنِ تمام افکارش،  درحالی که دارد برای دوست بیچاره اش هریت اسمیت شوهر برگزیده ای انتخاب می کند تجربه خوبی بود. 
        

          در داستان «اما» هم تیپ کاراکترهای معمول جین آستین دیده می‌شوند. آقای نایتلی خیلی شبیه کلنل برندون «عقل و احساس» و آقای دارسی در «غرور و تعصب» بود. فرانک چرچیل هم البته تا حدی شبیه ویلوبی در «عقل و احساس» و ویکهام در «غرور و تعصب» بود. در اینجا هم کاراکترها هر کدوم عیب و ایراداتی دارن که در طول داستان کم‌کم برطرف می‌شن. اما به‌نظرم این داستان خیلی پیچ‌وخم‌های بیشتری داشت نسبت به داستان‌های قبلی. مثلاً خود اِما خیلی شخصیت جالبی داره؛ هم می‌تونه روی اعصاب آدم باشه با تمام دخالت‌هایی که در زندگی بقیه می‌کنه، هم قابل‌درک و ملموسه و آدم می‌تونه باهاش همدلی کنه. اِما به‌شدت تنهاست و پدرش به اون خیلی وابسته است و از بچگی انگار همیشه ازش انتظار می‌رفته بی‌نقص باشه و در همه چیز سرآمد بقیه. اینکه سعی می‌کنه با هریت دوست بشه و کمکش کنه بهش نشون بده مهم نیست از خانواده‌ای بااصل‌و‌نسب نباشی، خیلی جالبه و درعین‌حال انگار نشون می‌ده اِما حتی در روابط دوستانه‌اش هم می‌خواد مطمئن باشه که طرف برتر رابطه است و برای همین خطر نمی‌کنه با کسی مثل جین صمیمی بشه که از خیلی جهات برتر از خودشه. فرانک چرچیل هم جالبه؛ در عین شباهتش به کاراکترهایی مثل ویکهام و ویلوبی، نسبت به اونا اخلاق‌مدارتره و در نهایت با وجود دروغ‌گویی‌هایش خیلی هم خوشبخت می‌شه. اما فرانک هم کودکی سختی داشته؛ وقتی مادرش می‌میره می‌ره پیش دایی و زن‌دایی‌اش و زن‌دایی‌اش خیلی کنترل‌گر بوده و نمی‌گذاشته فرانک نفس بکشه. برای همین باز فرانک هم در عین بی‌نقص نبودن قابل‌درک می‌شه شخصیتش. من خیلی دلم برای هریت می‌سوخت، دختر یتیمی که ناگهان وارد فضای طبقهٔ بالای جامعه می‌شه و مدام این حقیقت تو صورتش کوبیده می‌شه که تو اینجا جایی نداری. البته نیت اِما از دخالت در زندگی هریت خیر بود، اما خب هریت آسیب زیادی دید از این حس عدم تعلق و ناکافی بودن صرفاً چون خانوادهٔ بااصل‌ونسبی نداره؛ چیزی که اصلاً تقصیر خودش نبوده. آقای التون من رو یاد آقای کالینز در «غرور و تعصب» می‌انداخت و واقعاً همون‌قدر رفتارها و کارهاش آدم رو عصبانی می‌کرد؛ شخصیت نمایشی و خودخواه و جالبه که در هر دو مورد این دو شخصیت کشیش بودند. آقای نایتلی خیلی مرد آقامنش و دوست‌داشتنی‌ای بود، اما گاهی از اینکه نقش پدر اِما رو ایفا می‌کرد و مدام بهش درست و غلط رفتارش رو یادآوری می‌کرد اذیت می‌شدم، البته اینکه چقدر با هم صمیمی و دوستانه رفتار می‌کردن زیبا بود. جین فیرفاکس تا حدی من رو یاد جین در غرور و تعصب می‌انداخت، البته فقط از لحاظ شخصیت آروم و خوددارش. جین زندگی خیلی سختی داشت و اینکه با تمام استعداد و توانایی‌هاش صرفاً به‌خاطر فقر مجبور بود شرایط سختی رو تحمل کنه خیلی ناراحت‌کننده بود ولی شخصاً دلم می‌خواست بتونه کار کنه و مستقل بشه نه اینکه ماجرای اون هم به ازدواج ختم بشه.