من چاپ چهارم این کتاب را از نشر چشمه خواندم. کاش در چاپ‌های بعدی از ایرادات ویرایشی و نگارشی‌اش کاسته شده باشد.
کتاب را دوست داشتم. مدت‌ها بود که پایان قصه اینطور درگیرم نکرده بود. ساده و روان و بامزه بود. پر از شگفتی. طوری که بعد فهمیدن ماجرا از حدس‌هایت خجالت می‌کشی. دوست داشتم سالی دوستِ من باشد. جملات کوتاهی که لابه‌لای متن  به ما می‌رسید، خیلی جالب بود. 
هر کس دستور کارِ خودش را دارد...
          

            وای وای وای!

غافلگیری... غافلگیری... غافلگیری...

یه کتاب بی نظیر که وقتی می بندیدش هنوز اشک تو چشماتونه!...
          

            کتاب را که باز کردم برای آشنایی، سالامانکا را دیدم و تقریبا بی تفاوت، همراهی اش کردم. 
اما زمان که گذشت، یک روز روی صندلی های اتوبوس میدان انقلاب بالاخره فهمیدمش و درکش کردم. سالامانکا دست مرا گرفته بود و در خاطراتش می چرخید و من پیوسته دنبالش می دویدم. و من بالاخره دست هایش را فشردم و درکش کردم...

فکر می کنم که خود شارون کریچ هم تنها تماشاچی بوده است. او در حال تایپ کردن یا نوشتن روی کاغذهای متعدد نبوده بلکه اینطور تصور می کنم که دست روی دست نشسته، به تماشا و شنیدنِ خاطرات و احساسات سالامانکا. سالامانکای ذهنش.

پ.ن: ده صفحه ی آخر کتاب تماما گریه بود و گریه برایم.

-هدیه ی بهاره ی عزیزم-
          

            کتاب با کفش های دیگران راه برو، برنده جایزه نیوبری ۱۹۹۵ ؛ کتابی که حتی ترجمه‌اش هم در ایران در سال ۱۳۸۷ برنده جایزه پروین اعتصامی شد.
این کتاب من رو شگفت زده کرد و خیلی از خواندنش لذت بردم؛ چیزی که فکرش رو هم نمی کردم. فکر می کردم با یک رمان نوجوان معمولی رو به رو شده باشم، اما ظرافت های این کتاب واقعا تعریفی و جذاب بودند.

سال یا بهتر بگویم سالامانکا، دختر اصالتا سرخ پوستی که همراه پدرش در خانه ای روستایی در بای بنگز کنتاکی زندگی می کرده، به مدت یک سال است که همراه پدرش در جایی به نام در اوکلید اوهایو زندگی می‌کند، یا به عبارتی پدرش او را مثل یک علف هرز از خانه‌شان کنده! و به یک جای جدید برده است. او در محل جدید به مدرسه رفته و دوستان جدیدی پیدا کرده. 
یکی از دوستانش فیبی وینترباتوم است، دختری که در مدت دوستی با او ماجراهای جدید و غیر قابل انتظاری برایش رخ دادند.
کمی بعد از این ماجراها، پدربزرگ و مادربزرگ سالامانکا می‌خواهند سفری از کنتاکی به اوهایو داشته باشند. در واقع انها با سالامانکا همراه می شوند تا به لویستون آیداهو برود، مقصدی که مادر سالامانکا یک سال پیش برای خود انتخاب کرده بود. در واقع مادرش، سالامانکا و پدرش را موقتا ترک کرد تا خودش را پیدا کند، اما هر چه سالامانکا منتظر شد، مادرش  برنگشت. حالا سالامانکا تمام تلاشش را می کند تا بتواند خودش را در روز تولد مادرش، به آیداهو برساند؛ شاید بتواند او را با خود برگرداند. 
و به این ترتیب سالامانکا برای یک هفته در ماشین پدربزرگش زندانی می شود! و برای انکه بتواند پدر بزرگ و مادربزرگش را سرگرم کند، شروع می کند به تعریف ماجراهای فی‌بی  ... و ما هم زمان با شنیدن این اتفاقات در جریان داستان زندگی سالامانکا و خانواده اش قرار می گیریم و با شخصیت و روحیاتش بیشتر اشنا می شویم، شخصیتی که برای من بسیار دوست داشتنی آمد و به گمانم حالا حالا در گوشه ای از ذهنم باقی بماند. 
روند پیشرفت داستان، نوع روایت، نمک های ریزی که شخصیت سالامانکا از خود بیرون می ریزد و جزییات طنزی را می سازد و غیر قابل پیش بینی بودن اتفاقات، از جمله ویژگی های جذاب این کتاب برای من بود.
          

            تنها دلیلی که باعث شد من این کتاب رو انتخاب کنم برای خوندن، امتیاز بالا و یادداشتهای خیلی مثبت بقیه در مورد کتاب بود. شاید به خاطر همین موارد هم بود که توقع من  از این کتاب که خیلی بیشتر از این‌ها بود، برآورده نشد! 
البته نمیشه خیلی‌هم سخت گرفت، به هرحال رمان نوجوانه و شاید اگه تو اون سنین میخوندمش بیشتر به دلم مینشست.
          

            خیلی وقت بود که با یک کتاب این قدر احساساتی نشده بودم. سالامانکا داستانش رو این قدر زیبا با گفتن داستان بقیه تعریف کرد که اصلا حس نکردم اینارو نویسنده داره می‌گه نه سال.

انسان نمی‌تواند از پرواز پرنده‌های اندوه در بالای سرش جلوگیری کند، اما می‌تواند جلوی آن‌ها را بگیرد تا در موهایش آشیانه نکنند.

گاهی اوقات به خودم می‌گم چرا اوایل نوجوونی من به جای خوندن این کتاب‌ها به فانتزی خوندن سر شد و اواخرش هم غرور بزرگی در من ریشه کرد و گفتم من دیگه کتاب بچه‌ها رو نمی‌خونم. به هر حال اون غرور خیلی ادامه نیافت و الانم خوش‌حالم چون فکر می‌کنم اگه قبلا این کتاب رو می‌خوندم نمی‌تونستم سالامانکا، مامان‌های داستان رو این قدر خوب درک کنم. هر چند یه مقدار تو شخصیت مامان سالامانکا و مامان فی‌بی چیزای کلیشه‌ای و تیپیک یافت می‌شد ولی خب مگه هممون گاهی اوقات این طور نیستیم؟ 

یه قسمتایی از داستان بدون هیچ دلیلی تداعی‌کننده‌ی دنیای سوفی و راز فال ورق گردر بود برام: ازین جهت که نوشته‌های بی‌نام و نشونی سر از ایوان خونه‌ی فی‌بی در می‌اومد مثل این که ارزش و معنی زندگی چیست؟ یا زنی که خانواده‌اش را برای این که قلب و مغزش را از چیزهای بد خالی کند ترک می‌کند. ولی خوب شباهت در همین حد بود نه بیشتر.
          

            کتاب دو پیام کاربردی داشت:
۱.گاهی خودت را جای دیگران تصور کن تا بهتر آن ها را درک کنی و زود قضاوت نکنید.
۲.در دل تلخی و ناگواری ها دستاوردهای لذت بخشی وجود دارد.
سالامانکا یاد میگیرد چگونه با اندوه و خلأ های زندگی اش کنار بیاید و به دستاوردهایش بیشتر توجه کند.