یادداشت‌های زهرا میکائیلی (302)

          بامزه است. مناسب عصرهای کشدار تابستان😮‍💨
        

          برای حرف زدن درباره‌ی اینکه چطوری می‌توانیم در مقابل اضطراب و عصبانیت خودمان را آرام کنیم، خوب است.
        

          رمان تنهایی الیزابت ماجرای چند زن در دهه ۷۰ میلادی است که در یک اتاق در بیمارستان بستری شده‌اند. نویسنده به بهانه‌ی زندگی و مشکلات این ۴ نفر به زندگی زنان و مردان دیگری هم سرک می‌کشد و ما را با داستان زندگی‌شان و غم‌ها ‌ شکست‌هایشان آشنا می‌کند.
ابتدا این زن‌ها خیلی متفاوت به نظر می‌رسند اما به مرور متوجه می‌شویم اگرچه ظاهر زندگی‌ها باهم خیلی فرق دارند اما درنهایت غم‌ها و سختی‌ها در زندگی همه به قدر کافی توزیع شده!
و هیچ‌کس نیست که خیلی خوشبخت یا خیلی بدبخت باشد. هرچند که همدلی، شنیدن و شفافیت به بهتر شدن حال هرکسی کمک می‌کند.

رمان تلخی بود. اما پایانش بهتر از حجم تلخی اواسط داستان بود و نویسنده در امید را به روی خوانندگانش نبسته بود.
        

          رمان کوتاه مدرسه‌ای.
کمی بامزه. البته نمی‌دانم کودک دقیقا چه نتیجه‌ای می‌گیرد. معلم‌مان حساسیت داشت و اژدها  شد اشکالی ندارد؟! زود معلم‌ها را اخراج نکنیم؟! اژدهاها هم قلبی از طلا دارند؟! یا چه؟!!🤔😁
        

          بامزه بود. یک داستان طنز درباره‌ی اهمیت دادن به حیوانات و خودخواه نبودن انسان‌ها. 
و در مذمت شکار.
        

          در اهمیت کلمات و دقت به آنچه می‌خوانیم و می‌شنویم.

برای طرح درس کتاب‌خوانی خیلی خوب است.
        

          دختر و پسر زیر درخت‌ها پناه گرفته‌اند تا خیس نشوند که همان‌وقت دری باز می‌شود و پیرمردی با نقشه‌ای عجیب بیرون می‌آید. پیرمرد از بچه‌ها می‌خواهد با کمک این نقشه بقیه‌ی رنگ‌های رنگین کمان را پیدا کنند و سرزمین خیال را از دست دشمنان نجات دهند. حرفهای پیرمرد تمام نشده که سربازان دشمن از راه می‌رسند و او را به اسارت می‌برند. 
دختر و پسر به دنبال نشانه‌های روی نقشه راه می‌افتند تا مدادهای رنگین کمان را یکی یکی پیدا کنند.
        

          این بار پدر هم همراه بچه‌ها می‌شود. دختر که می‌بیند پدر سرگرم کارش است و به او  توجهی ندارد برایش نشانه‌هایی می‌گذارد و وارد سرزمین خیال می‌شود. 
پدر به دنبال دخترش با او و پسر و پرنده‌ی افسانه ای همراه می‌شود تا برای همیشه سرزمین خیال را از دست اژدهای دشمن و دستگاه بلعنده‌ی رنگها نجات دهند.

        

          گمانم نویسنده آرزوی پسر داشته. تا توانسته‌ برای این خانواده پسر خلق کرده! حتی نوزادی که آخر این جلد به دنیا می‌آید هم پسر است. 
یک خانواده فرانسوی با یک لشگر پسر۱۰، ۸، ۶، ۴، ۲ و نوزاد، در دهه ۴۰ میلادی حتما یک عالمه ماجرای پسرانه ی خنده‌دار دارند.
البته به مقدار کافی کتک هم در کتاب هست!
به یکبار خواندنش می‌ارزد. بخصوص اگر اهل هیجان و شلوغ بازی هستید.
مناسب ۱۱ سال و پایین‌تر.
        

          بیش از ۸۵ درصد یادداشت‌ها و داستان‌ها را خواندم. بقیه را نگاهی انداختم و جوری نبودند که میلم بکشد بخوانمشان.
از خوانده‌ها هم اغلب خیلی متوسط بودند. شاید چون شماره‌ی اول بود. 
بهترین‌شان که البته بسیار هم درخشان بود، نوشته‌ی احسان عبدی‌پور بود درباره‌ی فرزانه.

فعلا شماره‌ی خواب را هم خریده‌ام. امیدوارم این یکی خیلی بهتر باشد.
        

          کتابی مناسب کودکان معلول و کسانی که با کودک معلول سر و کار دارند.
پوشا بدون لاک به دنیا می‌آید. پدر و مادرش ناراحت نیستند چون ارزش او را بیشتر از لاکش می‌دانند. پوشا به جای لاک، جعبه‌ای دارد که روی دوشش حمل می‌کند، و راضی است تا وقتی که انتقادهای بقیه لاک‌پشت‌ها را می‌شنود.
او به دنبال لاک جدید می‌رود و در این جستجو کم‌کم خودش را بیشتر می‌شناسد.

مناسب ۵ سال به بالا و بلندخوانی در کلاس.
        

          کتابی مناسب کودکان معلول و کسانی که با کودک معلول سر و کار دارند. جوجه بغلی پرنده‌ای است که بال‌های خیلی درازی دارد، آنقدر دراز که نمی‌تواند با آنها پرواز کند. 
کم‌کم همه دوستانش پرواز می‌کنند و می‌روند و او تنها می‌ماند. به نظرش می‌رسد که این بال‌ها به هیچ دردی نمی‌خورند تا وقتی که با یک اورانگوتان گریان روبرو می‌شود.

مناسب ۵ سال به بالا. و بلندخوانی در کلاس.
        

          کتاب تصویری مناسب کودک دبستانی.
دخترک حوصله‌اش سر رفته  و اهالی خانه همه مشغول کارهای خودشان هستند. او یک مدادشمعی جادویی پیدا می‌کند که هرچه می‌کشد به واقعیت تبدیل می‌شود. 
او با کشیدن یک در وارد دنیای متفاوتی می‌شود و ماجراهای جالبی را می‌گذراند.
        

          خواندن این کتاب خیلی سنگین بود. نه چون متن صقیلی داشت، یا مفاهیم سختی؛ بلکه چون غمی در کتاب و روایت‌ها جریان داشت که واقعی بود و از دل آدم‌ها برآمده بود. 
با روایت‌های آدم‌ها از کارخانه‌ای که عمری را در آن گذرانده بودند و به شهرشان هویت داده بود؛ بارها گریستم.
کارخانه که معنی شهر بود و بهشهری‌ها نظم و ساعت زندگی‌شان را با سوت آن تنظیم کرده بودند، بخاطر بی‌تدبیری‌ها به مرور از رشد و سوددهی باز می‌ماند و کم‌کم تعطیل می‌شود.
حالا پس از سال‌ها شیوا خادمی که مادربزرگش کارگر کارخانه بوده  به دنبال بازیابی خاطرات کارخانه به سراغ کارگران و مدیران سابق می‌رود و روایت‌های آن‌ها را از آن سال‌ها و تلخی‌ها و شیرینی‌هایش در این کتاب گردآوری می‌کند.
با اینکه بهشهری نیستم و هیچ‌کدام از آشنایانم در نساجی کار نکرده‌اند؛ اما عکس‌ها و روایت‌ها برایم پر از آه حسرت بودند شاید چون روایت‌ها "جان" داشتند.
 به نظرم خانم خادمی کارش را خوب انجام داده است. 
        

          کتاب ناخدای بی کلاه رمانی است که در فصل های کوتاه از زبان دختری 7 ساله نوشته شده است. او برای دختردایی اش ناهید دلتنگ است و با نوشتن خاطرات بازی هایشان سعی می کند این دلتنگی را فراموش کند. ناهید که یک سال از راوی بزرگتر است بیمار است و بچه ها این را نمی دانند، و در آخر داستان همراه خانواده اش برای درمان بهتر به خارج از کشور میروند. ناهید و راوی دائما در حیاط پدربزرگشان مشغول بازی و شیطنت هستند. آنها از درخت بالا می روند، با گل و خاک بازی می کنند، به انبار بیاقاجان (پدربزرگشان) سر می زنند و از آنجا گوشت قرمه برمی دارند و سر به سر برادرهایشان که کوچکتر هستند می گذارند.
خانواده ها در این داستان مهربان و همدل هستند و ارتباط خوبی باهم و با بچه‌ها دارند. 
داستان در قبل از انقلاب می گذرد. فضای داستان گرم و صمیمی است و مطابق با آنچه از یک خانواده ایرانی می شناسیم. هم از عزاداری محرم صحبت می شود و هم از دعا کردن.

برای بچه‌های ۸ تا ۱۱ ساله رمان خوبی است.
        

          فانتزی درخشان و بی‌نظیر تالکین را با صدای آرمان سلطان‌زاده گوش دادم. عالی بود. 
ارباب حلقه‌ها به نوعی پدر همه‌ی فانتزی‌های بعدش حساب می‌شود، اگر فانتزی یا حتی فقط رمان دوست دارید بخوانید و از این همه ابداع و خلاقیت کیف کنید.
        

          چقدر چسبید! هم قصه دارد هم بازی و سرگرمی، طنز است و طنزش برای بچه‌های دبستانی _و حتی من_ جذاب است.
        

          کتاب خوبی است. دو پسر بچه‌ی دبستانی_یکی آمریکایی و دیگری هندی_با نامه از فرهنگ و سبک زندگی‌شان برای هم تعریف می‌کنند. 
و به این نتیجه می‌رسند که درست است در ظاهر باهم خیلی متفاوتند ولی اصل و پایه‌ی زندگی شبیه همدیگر است.

تصویرهای کتاب مکمل خوبی برای متن‌ کوتاه آن هستند و ۰ون کتاب کوتاه است و راحت‌خوان، برای کودکان دو سال اول ابتدایی جذاب به نظر می‌رسد.
آشنایی با فرهنگ دو کشور _بخصوص هندوستان که بچه‌ها چیز خیلی کمی از آن می‌دانند_ از نکات خیلی خوب کتاب است.
تنها نکته‌ی منفی کتاب این است که پسر آمریکایی شهرنشین و ساکن شهری بزرگ است ولی پسر هندی روستایی است و این ممکن است در ذهن کودک تصویر اشتباهی از هندوستان ایجاد کند
        

          سعی کردم بدون پیش داوری بخوانمش. و سعی کردم از خودم ذهن‌خوانی نکنم و چیزی را که به صراحت گفته نشده به کتاب نچسبانم.
چرا؟ 
چون از قبل یک چیزهایی شنیده بودم و می‌خواستم خودم تصمیم بگیرم.

متن کتاب درباره‌ی محیط زیست است. اگر دقیق‌تر بگویم درباره‌ی تقبیح شکار حیوانات است.
و تا اینجا خیلی هم خوب است.

اما دو چیز در کتاب بود که مرا اذیت کرد و باعث شد فکر کنم مناسب کودک نیست:
یکی اینکه والدین کودک اتفاقا طرفدار شکار هستند و هرچه کودک آنها را منع می‌کند و می‌گوید تفنگ دوست ندارد و شکار حیوانات را دوست ندارد؛ 
آن دو به کارشان ادامه می‌دهند و در آخر هم هرکدام راضی از رفتارشان می‌روند سر کار بعدی‌شان.
پدر اخبار جنگ می‌بیند و مادر در حین حمام کردن شعر " می‌خوام برم کوه/شکار آهو" می‌خواند!
اینجا هم احساس اعتماد کودک به والدین خدشه‌دار می‌شود، هم احساس امنیتش.

مشکل دیگرم با داستان در عدم شنوا بودن والدین است. یعنی هرچه کودک می‌گوید که این هدیه و رفتار آنها را دوست ندارد، آن‌دو اصلا اهمیتی نمی‌دهند. 
حتی نشان نمی‌دهند که حرفش را شنیده‌اند و با آن به دلیلی موافق نیستند.
هیچ! در بازی کودکانه‌شان غرق شده‌اند.
و چطور می‌شود به چنین والدینی تکیه کرد؟