یادداشت‌های شکیلا دلیر (75)

          زنان  رنج بی پایان 
مرد ها تروا به سوی مرگ رفتند در ان لحظه ای که سر بر بالین مرگ میگذاشتند یک رزمنده بودند یه تروایی رزمنده 
اما زنان چه برده دشمن خود میشدند .
اما  چرا این مصیبت دامن زنان را گرفت ؟ آیا سیاست آنها بود که تروا را به آنجا کشاند؟
در زنان تروا دیدیم که هکوب در مقابل هلن بیان مرد که برای صلح تلاش کرده ،اما چرا هکوب از همه بیشتر زجر کشید ؟
مرد ها مردند اما زجر برای زنان   باقی ماند
زمانی که در ان دریا خدایان یونانیان را عذاب دهند همچنان زنان تروا به عنوان برده یونانیان خواهند مرد
        

          لیلا از ضمیر تهی شد .
لیلا صدایش زد .

کتاب ،عاشقانه ای بود متفاوت ،عاشقانه ای بود بدون زمان عاشقانه ای که فعل نداشت چون پایان نداشت چون هیچکس جز لیلا فعل خودش را نیافت .
        

          از یک قربانی به یک انتقام جو 
وقتی بی عدالتی جان آدم را به لبش میرساند وقتی که دیگر گریه جوابگو خشم نیست تغییر آغاز می‌شود .
        

          نمایشنامه پر محتوایی هست ،اما خب من درکی ازش نداشتم چون انگار مال روزگار خودش شاهکار بوده شاید برای همین این امتیاز دادم .
        

          قطعا شاهکار نبود ،عمیق هم نبود اما سطحی هم نبود .

باید بگم از اون کتاب هایی که لازم نیست زیاد غرق بشی داخلش میتونی راحت بخونیش از اون داستان هایی داره که بعد از یه روز سخت میتونی بخونیش و لبخند بزنی .
برامون مرگ رو تزیین میکنه شاید می‌خواد یه کم ترس از مرگ رو از بین ببره یا اینکه بگه جهان معنا داره .
شعارگونه نبود همین باعث می‌شد جالب بشه برام شاید هم شهارگونه نبود چون نویسنده میخواست واقع ببینانه مارو مواجه کنه با مرگ .
        

          اما گناه او چه بود؟

تقدیر برای او چنین نوشته بود که گناهکار باشد ،تقدیر او را خارج از اختیار خودش به هیولایی تبدیل کرد که همه از تبدیل شدن به آن بیم داشتند .
اگر به اساطیر یونان آشنا باشید خیلی شیرین تر می شود .
اولین نکته که برای من در این تراژدی جالب بود گسترش عاقبت کار کوچک و بی فکری بود مه گریبان آدم را می‌گیرد ، یادآوری کوچک به اینکه کار کوچیک تو از سر خشم ممکن است عاقبت باورنکردنی با خود بیاورد.
نکته جالب دیگر برای من نگاه به خدایان بود ،خدایان در این تراژدی دیگر قدرت مطلق بی اشتباه نبودند .

مقدمه بسیار عالی داشت و ترجمه خیلی خوب .
        

          چقدر دلم گرفت از این همه تلاش برای شنیدن سخن صلح .


جنگ ،انگار عضوی جدا نشدنی از بشریت است .
غریزه ای در وجود آدم که علت بقا را اعمال قدرت  میبیند ،غریزه ای که روی همه چیز تعصب میورزد چه یک غار باشد چه خطی فرضی.
        

          قطعا داستان کتاب رو قبلا جایی خونده بودم و مغزم یاری نمیکنه که کجا واقعا داره دیونه ام میکنه  .
ایده اصلی داستان رو قبلا خونده بوم اما پایان فرق داشت مرز باریک بیان احساسات رو نشون داده بود و کاملا با اسم کتاب منطبق بود .
        

          قوه تخیل بچگانه را قلقلک می دهد.
        

          تغییر را دیدم .

کتاب داستان زندگی زنی بود که شصت سال از زندگی اش را برایمان شرح داده بود ،پایان جنگ جهانی زمانی بود برای آغاز این داستان .
داستان آشفته می‌شد مثل زندگی ،تغییراتی که در اروپا افتاد دیگر انقدر عجیب و با سرعت به نظر نمی رسید .
بسیار زیبا بود ،آغاز کتاب برای من سخت بود اما از شیرین ترین کتاب هایی بود که خوندم .
        

          گاهی اوقات باید رفت .

باید بریم از جایی که جای ما نیست از انسان هایی که ما را نمی بینند باید فرار کنیم نباید ماند نباید از رفتن ترسید .

کتاب به نظرم برای بچه ها نیز بسیار اموزنده باید از بچگی یاد میگرفتیم که ما مجبور به سازش نیستیم باید از اول این شجاعت در دل ما کاشته می‌شد تا این جنگ درونی بین مانند رفتن در وجودمان نمی ماند .
        

          از داستانش خوشم نیومد افسانه ای در کار نبود .
        

          دست گذاشت روی زخمی که درد میکرد‌.
نظر دوستم وقتی از حسم راجع به این کتاب گفتم :دست گذاشته جایی که درد میکرد .
دوسش داشتم چون حس. کردم چیزی را می گویید که من لمس کردم .
گریه کردم بله به مراتب جرا وقتی گفت شرم را از بین ببریم برایم شعار گونه شد چون شعار ها هم مانند شرم زدایی همیشه برای آرمانی بود غیر قابل باور .
ممنونم کارن اندرسن کاری کردی خس کنم تنها قربانی نیست و نجات یافته ای از این چرخه وجود دارد .‌
        

          گرافیک جالب. بوی ایرانی دوسش داشتم. 
        

          داستان چی بود ؟

داستان راجع به چی بود واقعا این که یه شاهزاده دنبال سرگرم کردن خودش با قتل یکی دیگه بود اما کس دیگه رو بخاطر این کار شماتت می‌کرد. 
به نظرم داستان خوبی می تونست باشه اما نبود تلاش برای نزدیک کردن نثر به هزار و یک شب اما ناموفق. شاید واقعا غربی ها توان خلق اثری مثل هزار و یک شب رو ندارند .
        

          گل سردرگم مثل ما آدما یه بار زندگی می‌کنیم حداقل همین زندگی که ازش خبر داریم رو، هرچقدر بیشتر راجع به زندگی میپرسیم بیش تر آسیب می‌بینیم .

آقای گل کسی بود که بعد از اون همه آسیب روی خوب زندگی نشون داد اما واقعا زندگی بدی که خوبی به اون اضافه شده یا برعکس ؟
        

          ایده داستان واقعا جالب بود 

به نکات ریز جالبی توجه شده بود اما همچنان کتابی نبود که از خوندنش به هیجان بیفتم .
        

          وای از این قلم .
معرکه بود ، شکسپیر اجازه می‌داد داستان حدس بزنی و بعد در آخرین لحظه همه چیز را عوض می‌کرد. 
شاهکار بود .
        

          من خیلی دوسش داشتم .

چقدر دلم‌تنگ شده بود برای حرف زدن با خدا دلم‌تنگ‌شده بود که به چیزی فراتر از خودم‌تیکه کنم منو یاد بچگی هام انداخت که پشت میزم با تمام وجودم اسم خدا رو فریاد میزدم و بهش باور داشتم‌کاش باورهام مثل بچگی محکم می موند .