یادداشت‌های صاری‌آ (37)

          She wanted more than anything to leave Earth behind and go to live among the stars.
So she flashed her light off and on.
        

          به نظرم یکی از خوبای young adult  بوده و خب شخصیت ها و روند داستان برام قشنگ بود
اگه یونیورس سیتی واقعی بود یکی از فن های بزرگش می‌شدم!!
        

          از کتاب های مورد علاقم که بعد از تموم شدنش یه چیزی تو قفسه سینم سنگینی می‌کرد.
        

          کلّ تاریخ همین است: پیکرهایی که قرن‌های آزگار در این کانال‌ها این‌سو آن‌سو می‌روند، مثل غنچه‌ای پیچان در این خانه‌ها و خیابان‌ها شکوفه می‌کنند، تمام تن‌هایی که گرسنه می‌شوند، به هم می‌پیوندند، از هم می‌گلسند، پیش می‌روند، می‌اندوزند، رها می‌کنند، پیر می‌شوند و از پا می‌افتند. بدن‌ها لاله‌هایی‌اند که به فرمان نور خم شده‌اند، غنچه غنچه رنگ گرفته‌اند، پژمرده‌اند.
انگار جهان معبری‌ست که تن از آن عبور می‌کند.
به هنرمندان و افرادی که نقاشن واقعا پیشنهاد می‌کنم..
        

          روز به روز بیشتر به قدرتمند بودن قلم اورول پی می‌برم و نمی‌دونم چی باید بگم!
خط به خطش مثل تیر واقعیت می‌رفت تو قلبم و لحظه به لحظه‌ش درد کشیدم.
دنیای امروزی واقعا شبیه 1984 عه:)
با اینکه خیلی درد داشت خوندن این کتاب، ولی خیلی دوست داشتم که تموم نمی‌شد و هنوز ادامه داشت.
        

          علاقه‌ام به داستایفسکی و قلمش و جنایت و مکافات انکار نشدنیه. لازم به توضیح بیشتری نیست.
کاش تموم نمی‌شد
        

          “به من نگو، اصلاً نگو که این کار احمقانه است. به‌راستی همه چیز احمقانه است، اما حالا که این‌طور است و ما نمی‌توانیم کاری برای تغییرش بکنیم، خودمان دوتایی سعی کنیم به‌بهترین شکل ممکن به آن سر و سامان بدهیم، تا هیچ چیز به خطر نیفتد. با توقع زیادی از زندگی، زندگی را خراب نکنیم. زندگی که شاید… پوچ است، نیست؟”
خیلی زیاد از عشق بین کامو و کاسارس لذت بردم. اصلاً یه جور خاصی هم‌دیگه‌رو دوست داشتن و برام این طرز دوست داشتن بسیار عزیز بود. از اعماق وجودشون به‌هم در نامه‌ها عشق ورزیدن و درکل که خیلی دوستش داشتم.
        

          You know what? I really liked this book even at first you might think it’s totally a mess! But after a while you will get fresh with the author. It was a comfortable book for me and i think it deserves better.
        

          خب راجع به مغازه خودکشی باید بگم کانسپت اینکه همچین مغازه‌ای وجود داشت رو دوست داشتم ولی خیلی خیلی بهتر می‌شد از این کانسپت در راه های دیگه‌ای استفاده کرد. ولی خب این داستان هم بد نبود ولی حس می‌کنم اگه تولی یکم کش‌دار نمی‌کرد داستانو می‌تونست جذاب‌تر باشه. سر پایانش هم نمی‌خوام اسپویل کنم ولی متحیرم نکرد و حالا طبق نظرات خواننده‌ها انتظار پایان خیلی جالبی داشتم ولی اونجوری نبود برام.
حس می‌کنم همین دو سه ستاره کافیه براش.
        

          دیگه بالاخره کامو و قلمش:)
واقعا دوستش داشتم با اینکه ترجمه‌ش یکم پیچیده بود ولی به نظرم همین ترجمه‌ش تونست قضایا و کتاب رو یه حالت خاصی جلوه بده که برام قشنگ بود!
        

          اون‌قدری که فکر می‌کردم برام جالب نبود. اوایل کتاب وایب بامزه‌ای از فضای کافه می‌گرفتم ولی بعد از مدتی همه‌اش عادی شد برام. روند داستان به نظرم خیلی کند بود و می‌تونست خیلی سریع‌تر و بهتر جلو ببره داستان رو. اینکه قلم نویسنده و کلا زبان انگلیسیش خیلی ساده بود اذیتم می‌کرد. خیلی باید سعی می‌کردم که یه حسی از متن بکشم بیرون. درکل ایده داستان هم بد نبود منتهی به نظر من یه سری قوانینی که برای سفر توی زمان وجود داشت مسخره بود و اگه نبود بهتر بود؛ که خب شاید یه سری‌ها همین خاص بودن قوانینو نقطه قوت داستان بدونن.
فکر کنم همین دو ستاره کافی باشه نه؟
        

          “هنوز اندک زمانی برای شادی پیش رویم بود و هنوز آینده فرا نرسیده بود. اما می‌دانستم که آینده تاریک است. شکست، شکست، شکست_شکست پشت سرم، شکست پیش رویم_این باور، با اختلاف عمیق ترین باوری بود که داشتم.”
به نظرم کتاب خوبی بود که ارزش یک بار خوندن رو داشت. کالب درمورد تیکه مقالات بود که تقریبا راجع به موضوع های مختلفی مثل کار در کتابفروشی، خاطرات مدرسه‌اش، کشور های چپ یا راست و بیمارانی که در بیمارستان مردن و …
من موضوع قسمت خاطرات کتابفروشی رو از همه بیشتر دوست داشتم.
        

          تو تایم خودش می‌تونست خیلی جالب باشه ولی الان نبود چون مثال همچین کتابایی خیلی زیاد شده.
        

          گرافیک ساده اما دلنشینی داشت و بامزه بود.
        

          تاثیری که کتاب های داستایفسکی در روح و روانم داره رو نمی‌تونم انکار کنم.
حس عجیبی بود.
و خب یه جمله‌ای رو یک جا خوندم که نوشته بود:
“آب برمی‌گرده، ولی ماهی دیگه مرده.”
اهمیت زمان در خواسته های انسان رو واقعاً نمی‌شه فاکتور گرفت.
دقیقا هر آدمی در یه زمانی از زندگیش خواسته‌ای رو داره و قراره زودتر از چیزی که فکرشو می‌کنی دیر بشه.
مثل دوچرخه‌ای که بچگی می‌خواستی ولی تازه پنجاه سالگی صاحب یک دوچرخه می‌شی. مثل عشقی که از آدمی می‌خواستی ولی بعداً از اون متنفر می‌شی. 
کلی مثال های دیگه!
نمی‌دونم ولی امیدوارم حواسمون باشه که دیر نشه…
“من استاد حرف زدن در سکوتم! کل زندگی‌ام در سکوت حرف زده‌ام و در سکوت تراژدی های زیادی را با خودم زندگی کرده‌ام.”
        

          وحشتناک بود…
اصلا یه جوری شدم نمی‌دونم چی بگم. من همیشه می‌گم که انسان واقعا موجودی پست و خوار و خفیف تر از این حرفاست که این کتاب و داستان واقعا بهم ثابت کرد درسته.
یه پادکست قبلا گوش می‌دادم که از گینه نو می‌گفت، که با اینکه الان کل جهان پیشرفت کرده و.. مردم گینه نو به زن‌ها تهمت جادوگری می‌زنن و زنده زنده اونارو می‌سوزنن. اینکه این داستان برای چندین دهه پیشه یکم عادی تره تا اینکه متوجه بشی هنوز هم اینجور چیزا تو جهان رواج داره!
این کتاب هم خیلی با کتاب مغازه خودکشی که چندوقت پیش خونده بودم فرق داشت و بیشتر دوستش داشتم اما به خاظر وحشتناک بودنش نمی‌تونم پنج ستاره بدم(چون من اگه بخوام یه کتاب رو دوباره بخونم پنج ستاره می‌دم بهش)
        

          واقعا یک ستاره هم حس می‌کنم زیادیه براش…
        

          دشت پارسوآ، حومه‌ی سکوت.
من علاقه‌ای به رمان های ایرانی واقعا ندارم و به نظرم رمان هایی که درقالب دنیای جادوگری هم می‌نویسن خیلی کلیشه‌ای نوشته می‌شه.
اما ناگهانی دلم خواست این کتابو بخونم و واقعا از خوندنش پشیمون نیستم. در بین رمان های ایرانی خیلی خیلی خوب جلو رفته و به نظرم خیلی کم بهش توجه شده و آندرریتده.
اوایل داستان براتون کسل‌کننده پیش می‌ره ولی از اواسط به بعد داستان خیلی جالب می‌شه.
اگه به سری داستان‌های هری پاتر علاقه داشته باشید از دشت پارسوآ هم خوشتون میاد.
داستان درقالب دنیای جادوگری هستش که ماندانای آدمیزاد به وسیله احیا شدن توسط یکی از جادوگران دشت پارسوآ به نام رازیان وارد دنیای جادوگری می‌شه. اما این عمل رازیان در دنیای جادوگری خطای بزرگی محسوب می‌شه و خیلی از مردم از وجود ماندانا در دنیای جادوگران ناراضی‌ان. که بعد از گذشت مدتی حکمی توسط بزرگان و کلا مقام های جادوگری صادر می‌شه که اون حکم شرکت کردن ماندانا و دوستش آبتین در مسابقه‌ی وحشتناکی هستش که هرساله برگزار می‌شه.
همونطور که برنده شدن در این مسابقه کلی افتخار و شهرت داره، پس مسابقه خیلی سختیه که پنج شرکت کننده باید از جنگل وحشتناک در دشت بیرون بیان.
و توی حومه‌ی سکوت اتفاقات و درگیری های ماندانا با اهالی و مسابقه و… نوشته شده.
و نمی‌خوام براتون اسپویل کنم ولی آخرش خیلی شوکه شدم و هنوز موندم که چجوری!!
        

          یه کتاب تصویریه که کمتر از نیم ساعت تموم می‌شه.
و رابطه بین دو روح غمگین و درونگرا و خجالتی رو که تو مهمونی باهم آشنا شدن رو نشون می‌ده و خیلی حال خوب کن بود برای من با اینکه از این کتابا نمی‌خونم.
ارزش یه بار خوندنو داشت برای همین چهار ستاره دادم و خب ببخشید کجا رو باید امضا کنم که وارد sad ghosts club  بشم؟!:)