یادداشت‌های سید یحیی ابراهیمی (21)

          ظاهرا این اثر دنباله‌ی کتاب اول عزرائیله؛ اما هیچ رنگ و اثری از کیفیتِ نسخه‌ی قبلی نداره. نویسنده بدون هیچ منطق روایی حجمِ بالایی از خشونت عریان رو ریخته تو کتاب که نه تنها کمکی به قصه نمی‌کنه بلکه بارها مشمئزکننده هم میشه.
قصه بسیار ضعیفه و تقریبا بدون گره و افت و خیز روایت میشه.
اینکه گفته بشه این کتاب پیش‌درآمدیه بر اثر بعدی هم پذیرفته نیست. هر اثری خودش باید تواناییِ روایت داشته باشه، نه اینکه با الصاق و وعده به اثر بعدی بخواد تهی بودن و ضعفش رو پوشش بده.
اعتبارِ یک نویسنده خیلی حیفه که بخواد با یک چنین اثری مخدوش بشه. امیدوارم نویسنده این مهم رو درک کنه.
        

          مهم‌ترین نکته درباره‌ی این کتاب اینه که اگر از "کتابخانه نیمه‌شب" خوشت اومده، حتما از اینم خوشت میاد.
یه کتاب که تو چند بخش، زندگی روزمره‌ی افرادی با سنین، شرایط و جنسیت‌های متفاوت رو با قصه‌هایی روان و عادی شرح میده. تا اینجا همه چیز تکراری به نظر میاد، اما در واقع اینطور نیست. این افراد همگی به نوعی دچار انواع احساس سرشکستگی و ناامیدی هستن و همینه که باعث هم‌ذات‌پنداریِ قشر وسیعی از مخاطب با حداقل یکی از شخصیت‌ها میشه. و در ادامه شاهد این هستیم که چطور همین افراد تدریجا به خودباوری می‌رسن و روزنه‌های نورِ امید چطور جاش رو تو دل اینا باز می‌کنه. ناگفته نمونه که بهانه‌ی محوری برای نقطه‌عطفِ تغییر تو همه‌ی این آدما، یه کتابخونه‌ی محلیه.
نویسنده ابدا قصد شعار دادن یا نصیحت کردن نداره و این برای پس نزدنِ مخاطبِ حساس و خسته از حرفای شیکِ روان‌شناسانه، خیلی خوبه. متن پیچیدگی نداره و در عین حال کسل‌کننده هم نیست.
        

          به جرات می‌تونم بگم که از معدود کتاب‌هایی بود که با سختی و زور تمومش کردم! تموم کردنم هم صرفا بابت این بود که بتونم اینجا بدون عذاب وجدان بد و بیراه بگم به کتاب!
نویسنده‌ی باتجربه‌ی ما (که خیلی از آثارش رو خوندم و شخصا اکثرش رو دوست داشتم)، بنا گذاشته بر یک ایده‌ی خرق عادت و با تلفیق دو دوره‌ی زمانی خیلی دور با هم (تلفیق محتوایی، ادبیاتی و حتی تکنیکی)، سعی کرده شرایط تکرارشونده‌ی تاریخ رو از هزار و خرده‌ای سال پیش با امروز تطبیق بده. و ای کاش این کار رو نمی‌کرد!
کتاب از ابتدا تا پایان بسیار گنگ نگارش شده، ضمن اینکه با زبان دو راوی کاملا بی‌ربط بهم این گنگی در روایت چند برابر شده. لحن نقل قول‌ها و روایت‌ها هم کاملا خلط‌شده و بهم‌ریخته‌ست و همین موضوع شکنجه‌ی مطالعه‌ی این اثر بد رو بیشتر می‌کنه. وضع وقتی بدتر میشه که بعد از دو زاویه از دو راوی مختلف، مخاطب انتظار داره که یا راوی جدیدی اضافه بشه یا دو روایت یه نقطه‌ای بهم برسن تا حداقل فرم قصه‌گویی رعایت بشه. اما در کمال ناباوری و البته به نظر من توهین به شعور مخاطب، مواجه می‌شیم با این جمله "آیا این داستان ادامه خواهد داشت؟"!!
واقعا به طور جد و موکدا به جناب حدادپور توصیه می‌کنم هرآنچه در کانال تلگرامی‌شون پست شده رو تبدیل به "کتاب" نکنن که هم برای اعتبار خودشون بده و هم واقعا مخاطب رو سرخورده می‌کنه.
واقعا با خوندن این اثر اذیت شدم، حقیقا سخت گذشت.
        

          رمانی که با سختی میشه پای روایتش تا انتها ایستاد و تمومش کرد. اصول قصه‌نویسی مثل چالش‌ها و گره‌افکنی‌های به موقع، وصف درست شخصیت‌ها و حتی توصیف هنری موقعیت‌های مکانی هم به درستی در این اثر رعایت نشده. مسائل نگارشی، لحنی و ویراستاری هم که به جای خود...
شاید تنها نقطه قوتی که اثر ازش بهره برده و البته داشته‌ی ذاتی خودش هم نیست، بستر واقعی قصه و اخبار و پی‌نوشت‌های شخصیت‌های قصه در دنیای بیرونی باشه.
مشخصا نویسنده تا "نویسنده"شدن راه زیادی در پیش داره.
        

          تابوشکن‌ترین کتاب ژانر سیاسی!
در حقیقت این کتاب، کتاب نیست، گردآوری مجموعه مقالات چاپ شده تو روزنامه‌های عموما توقیف‌شده‌ست؛ با منشی کاملا رادیکال و با نقاب آزادی بیان. نوک پیکان حملات هم شخص هاشمی رفسنجانیه. حجم راست و دروغ آمیخته تو محتوای مقالات، اینقدر بالاست که عملا نه قابل تفکیکه و نه حتی قابل احصاء.
یه روزگاری دست گرفتن و خوندن این کتاب مانیفست دموکراسی تو اِشل دانشجویی بود...
        

          وقتی چارچوب‌های آکادمیک شکسته بشه، شاید گاهی حرفا عمیق‌تر فهم بشن. نمونه‌ش میشه این کتاب.
جاهای زیادی نویسنده مثال‌ها و مصداق‌هایی آورده که خب نه معتبره و نه حتی قابل تعمیم. اما باز هم قابل تامله
مشکلِ دیگه‌ی این کتاب مثال‌هاییه که کاملا زمان‌داره و مربوط میشه به تاریخ نگارش (اوایل دهه هشتاد) و خب این مثال‌ها رو کاملا سوخت می‌کنه و برای نسلی که تجربه نکرده اون دوران رو غیر قابل فهم می‌کنه
        

          اصولا قلم "رضا امیرخانی" ذاتا جذابیت داره. حالا وقتی این نویسنده‌ی رمان‌نویس و داستان‌پرداز با تمام تجربیات و توانایی‌های خارق‌العاده‌ی پرداختِ قصه بره سراغ سفرنامه نویسی و ثبت خاطرات، نتیجه میشه این اثر که واقعا خوبه. ماجرای سفر ده روزه‌ی رهبر انقلاب اسلامی ایران رو به سیستان و بلوچستان، بدون ملاحظاتِ رایجِ سیاسی و اجتماعی و صرفا با دیدگاهِ خودش نوشته و همین عدم وجودِ ملاحظات، باعث شده تا اثر به شدت خوندنی بشه و جذاب.
        

          کتابی که با زمان طنز و گاهی جدی، به آسیب‌شناسی رفتاری انسان‌ها در جوامع امروزی می‌پردازه. هر چند نسبت به شهرتی که پیدا کرد در اون سطح کتابِ جامع و کاملی نیست اما واقعا خوندنی و قابل تامل هست. و نکته‌ی خوب و جالبش اینه که نکات آسیب‌شناسانه‌ش ناظر به یک جامعه خاص نیست. تقریبا میشه گفت همه‌ی نکاتش قابل تعمیم به همه‌ی جوامع از جمله ایرانِ خومون هم هست و این امتیاز ویژه‌ی این کتابه. نکته‌ی بعدی هم اینکه شاید بعضی جاها لحن نویسنده گزنده به نظر برسه یا نسبت به بعضی مشاغل اغراق‌آمیز و تند برخورد کرده اما سعی کرده با لحنِ طنز تیزیِ نقد رو کم کنه و باعث دفع مخاطب نشه.
 برای همه‌ی اقشار تو هر سنی خوندنِ این کتاب رو توضیه می‌کنم
        

          کتاب دیگه‌ای از دنیای سیاه و سرشار از افسردگیِ صادق هدایت. چیز دیگه‌ای نمی‌تونم بگم
        

          ورود جدی من به دنیای کتاب‌های غیر درسی این کتاب بود. ابتدای سنین نوجوانی بودم و فانتزی‌های موقعیت و گاهی اکشنِ این کتاب شدیدا باب میل افکار نوجوانیم بود.
        

          سری کتاب‌های طوبای محبت، کتاب‌هایی نیست که آدم یه بار بخونه و تمام. باید هر از گاهی که سیاهی جای نور توی دل رو تنگ میکنه، ازش خوند تا بشوره کثیفیای روح رو. مثل کشکول هم هست. از هر صفحه‌ای باز کنی، حتما مطلب حال‌خوب‌کن و با سر و تهی گیر میاد توش
        

          برعکس مجموعه‌های قبلی آقای صدقی با همین کاراکترها (مجموعه آبنبات‌ها)، این یکی که ظاهرا در ادامه‌ی قبلی‌ها بود و در حقیقت یک جور اسپین‌آف از آن مجموعه‌ها بود، از قوت داستانی ضعیف‌تری برخوردار بود. گره‌های قصه کمتر و ضعیف‌تر بود. و البته به طور ملموسی نوع طنزهای موقعیت تکراری بود.
اما خب در هر صورت امضای مهرداد صدقی توی اثر کاملا محسوس بود.
        

          ایده‌ی داستان، جذاب و بکر بوده. اما پرداخت ماجرا و گره‌افکنی و سپس گره‌گشایی و افزودن داستانک‌های ریز در بستر داستان اصلی، به نظرم خیلی ضعیف بود. البته کم‌تجربگی نویسنده هم در ضعیف شدن پرداختِ کار کم‌تاثیر نیست.
مجموعا با یک اثر داستانی با بن‌مایه‌ی جذاب ولی پرداختی ضعیف طرف هستیم. حتی شاید بتوان گفت به نوعی ایده سوخته شده.
        

          فانتزی قشنگیه از زبانِ حال قدیمی‌ترین کاراکترهای دراماتیک بشری.
در لفافه‌ی حدیث نفس‌های دو کاراکتر، به زوایای تفاوتی روان‌شناسانه‌ی جنس زن و جنس مرد به خوبی پرداخته شده.
        

          از این کتاب فهمیدم که هندی‌ها علاوه بر اینکه در صنعت سینما به شدت و خارج از اندازه از مبالغه و تخیلاتِ بی‌منطق استفاده می‌کن، در نویسندگی هم ظاهرا همین رویه رو دارن! یک قصه‌ی مثلا جنایی ـ پلیسی که به بدترین شیوه و غیر قابل باورترین حالت ممکن پرداخت شده. تقریبا می‌تونم بگم هیچ جای اثر گره یا تعلیقی که هیجان منِ خواننده رو برانگیخته کنه وجود نداشت
        

          مشخصا اولین نکته‌ای که درباره‌ی این (به اصطلاح کتاب خاطرات!) به نظر می‌رسه، اینه که نه با یک کتاب خاطرات، بلکه با یک گزارش مفصل و صدالبته مدیریت شده طرفیم که بیشتر از اینکه منویات درونی جان بولتون رو بازگو کنه، دیدگاه سیاسی و عملیِ ساختار حکومتی ایالات متحده رو بازنمایی می‌کنه.
صداقت جان بولتون بارها به طور جدی زیر سوال میره و حتی گاهی تناقض‌گویی‌هایی هم به چشم می‌خوره.
دیدگاه افراطیِ ضد ایرانی بولتون و تیم مشاورین و حاکمه‌ی کاخ سفید و پنتاگون خیلی شفاف و صریح تو متن اثر دیده میشه. همچنین بخش‌هایی که آگاهانه بیان نشده یا سانسور شده، به وضوح این مطلب رو می‌رسونه که با یک مانیفست سیاست‌گذاری طرفیم نه یک کتاب خاطرات صرف!
ترجمه‌ی کتاب خیلی خوبه و خصوصا پاورقی‌های مترجم هم بسیار دقیق و مفیده. همچنین پاورقی‌های ناشر هم اغلب به فهم دقیق‌ترِ مفاهیم کمک‌کننده‌ست.
        

          به نظرم این کتاب دارای سه فاز هست: فاز اول، روایت کلی از تعقیب‌های اطلاعاتی برای کشف محل اختفای صدام حسین تکریتی (دیکتاتور مخلوع عراق) و روایتی کمی جزئی‌تر از جلسات بازجویی با چاشنی‌های فراوان از نظرات شخصی بازجوی سیا (نویسنده)؛ فاز دوم: سلسله جلسات گزارش به کاخ سفید و شخصِ جورج بوش پسر (رئیس جمهوری وقت آمریکا)؛ و بالاخره فاز سوم، تحلیل پیامدهای جنگ عراق و نکوهش تصمیم‌گیران ایالت متحده.
متن کتاب روانه اما به نظر میرسه به خوبی از پتانسیل کاراکتر پیچیده‌ی صدام حسین و موقعیت جغرافیایی منحصر به فرد عراق استفاده نشده و این هم احتمالا به خاطر اینه که نویسنده، اصولا نویسنده نیست! یک تحلیلگر ارشد سیاست و خب با تکنیک‌های نویسندگی آشنا نیست. شاید اگر از یک تیم متخصص در کنار ثبت خاطرات و افکارش استفاده می‌کرد، می‌شد از پتانسیل بالای این موضوع بهره‌ی بیشتری برد.
ترجمه، روان و خوب بود. پاورقی‌های مترجم و ناشر هم به اندازه و مفید بود.
        

          یک عاشقانه‌ی تمام عیار
عاشقانه‌ترین شیوه‌ای که میشه با خدا حرف زد دعال کمیل هست. فارغ از "دعا" بودنِ این متن، نوع پرداخت به موضوعاتِ بشری، بیان نیازهای درونی و تمنیات روحی به خوبی و در درجه عالی تو این متن نوشته شده. انتخاب واژگان و نهاد و گزاره‌ها خیلی دقیق صورت گرفته (خصوصا در متنِ اصلی عربی). ورود به موضوعات و ترتیبی که داره و پرداخت دقیق و عمیق، باعث شده این متن بیشتر از یک کتاب عادی باشه و نوعی شگفتی تلقی بشه.
حتی به نظرم ترانه‌های ماندگاری هم مثل "نگران منی" مرحوم مرتضی پاشایی هم با الهام از متون و فرازهای این متنِ شگفت‌انگیز و عاشقانه نوشته شده.

بی‌شک حتی برای یک غیر مسلمان یا غیر متدین هم این متن سراسر لذت‌بخشه و پر از عاشقانه‌هاست. حتی در فرازهایی موضوعات علمی هم به خوبی و زیبایی تو این متن گنجانده شده.