اگه در یک جمله بخوام توصیفش کنم: ایده نویسنده خلاقانه و بانمک بود.
لذت بردم.
        

          شیرین بود و گاهی رگه هایی از تلخی را میان آن همه شیرینی میچشیدم،درست مانند زندگی. 
داستان حاصل خیالپردازی نویسنده است اما شاید احساسات این حوای خیالی مانند حوای واقعی باشد. 
از تمام داستان آنجایی را دوست تر داشتم که آدم حوا را بهشتش خطاب کرد:
«هرجا که او بود،بهشت بود».
        

          شاید با زبان اصلی دلپذیر تر باشد
فهم طنز درون مایه نوشته های تواین نسبتاً سهل اما کار هرکسی نیست مخصوصا افراد متعصب یا حتی اعتدال گرا های فکری و مذهبی!
مترجمی که با آن ترجمه آن خواندم آقای طالشیان بود نه این مترجم عزیزی که زیر پست کتابش یادداشت نوشتم.
        

          حوا و هوس به چیدن سیبی سرخ..
نویسنده با بیانی ساده و شیرین در قالب روایات ادم و حوا کوشش کرده طبیعت رفتاری مرد و زن رو در این کتاب به تصویر بکشه
اولش بدون توجه به اسم نویسنده فکر کردم کار یه فمنیسته اما بعد یه گاز زدن از اون سیب قرمز نظرم عوض شد!
        

          خیلی قشنگ بود 
        

          جالب بود
        

          فانتزی قشنگیه از زبانِ حال قدیمی‌ترین کاراکترهای دراماتیک بشری.
در لفافه‌ی حدیث نفس‌های دو کاراکتر، به زوایای تفاوتی روان‌شناسانه‌ی جنس زن و جنس مرد به خوبی پرداخته شده.
        

          عالیه! به نوعی روایتگر تفاوت خانم ها و آقایون.
عاشق اون قسمتش بودم که آدم میگفت : این موجود چرا به هر چیز جدیدی میرسیم، براش یک اسم میذاره؟
و حوا میگفت : هر وقت به یک چیز جدید می رسیدیم، می دیدم مات و مبهوت مونده. دلم می سوخت و زود یک اسم پیشنهاد می کردم که از سردرگمی درش بیارم!😂😂