یادداشت‌های Mahsa Dmi (16)

          نویسنده‌‌ی کتاب رو با کتابش که الهام گرفته از افسانه‌ی معروف ریش آبی هست می‌شناسم که خب به واسطه‌ی علاقه‌ام به فولکلور واسم جالب بود. نوتومب معمولا کتابهای  کوتاه و سرگرم کننده‌ای داره و به نظرم این کتاب‌ هم از این قاعده پیروی می‌کنه اما  از «سرگرم کننده» بودن فراتر نمیره. بر طبق چیز‌هایی که خوانده و شنیده بودم،  قرار بر این بود که موضوع کتاب باید به شدت جدید و شکه کننده باشه اما مطمئنم بارها شبیه این داستان رو خوندیم و شنیدیم. اون پیچش داستانی که قرار بود متحیرمون کنه چندان اعجاب آور نبود و حتی پایانی  که برای بعضی‌ها پیش‌بینی نشده و نقطه‌ی قوت داستان بوده،‌ حتی ذره‌ای باعث تعجب نمیشه.
        

          تعریف زیاد از این کتاب جوری توقعم رو بالا برده بود که حقیقتا توقع اثری به مراتب بهتر و قوی‌تری رو داشتم.حضور یک موجود غیرانسانی که از خودش عشق و محبت زیادی به جهان اطراف نشون میده موضوع جدیدی نیست “ای.تی” “وال.ای” و اخیرا “ربات وحشی” که کاراکتر‌های دوست داشتنی و عزیزی دارن و همه از نمونه‌های این داستان هستن.  کلارای داستان از همین دسته‌است. اون عاشق خورشیده و انرژیش رو از اون می‌گیره. یادمه توی امتحان‌های زبان یکی از سوالاتی که  همیشه خیلی مطرح میشه اینه که فکر می‌کنید ربات‌ها خوبن یا بد یا مثلا فک می‌کنید باید با هوش مصنوعی برخورد محترمانه‌ای داشته باشیم؟ توی این کتاب نویسنده برخلاف خیلی از فیلم‌های آخرالزمانی رویکردی مثبتی به رباتها و همش‌های مصنوعی داره. ای.اف‌ها در این کتاب بدذات نیستن و هدف کلارا، شخصیت اصلی این کتاب، تجربه کردن و دوست داشته شدن و دوست داشتنه.  در پایان، انسان‌های این کتاب من رو ناامید کردن انگار که ما انسانی ‌ترین ویژگی انسانی(عشق ورزیدن بدون چشم داشت) رو که در  هرموجودی واسمون دوست داشتنی هست گاهی فراموش می‌کنیم. سوالی که موقع خوندن کلارا و خورشید از خودم پرسیدم این بود؟:”اگر ما روزی موفق بشیم آگاهی جدیدی خلق کنیم آیا اون موجود مانند ما اسطوره پردازی خواهد کرد؟”کاری که انسان از ابتدای تاریخ بشریت انجام میداده و انجام خواهد داد.
        

          وقتی کتابای نشر بیدگل رو دوست ندارم یک احساس شرمی در خودم حس می‌کنم که باعث میشه بیشتر به خودم شک کنم تا به کتاب.  به هر حال این رمان کوتاه واقعا مناسب من نبود. برای من بهترین قسمت کتاب شاید انتهای کتاب بود که در مصاحبه‌ای با نویسنده، از تفاوت بین نوشتار تولستوی و چخوف  و دنباله رو‌های اونها گفته. در واقع به عقیده ولف(نویسنده کتاب)  پایان‌های چخوف قطعی نیست و در طی داستان به خواننده و تجربیاتش برای اتمام کار نویسنده  اعتماد داره.
        

          این کتاب رو اتفاقی دیدم.قبلش جستجو کردم بدونم در مورد چیه و چیز زیادی در مورد داستان کتاب پیدا نکردم و الان می‌فهمم چرا. بیست و چهار ساعت مثل چسب این کتاب رو با خودم حمل کردم و در جواب سوال «کتاب در مورد چیه؟» نتونستم جواب درستی بدم. صرفا گفتم درست نمی‌دونم هنوز و به بوکمارکم که نشون می‌داد صفحه‌های پایانی کتابم خیره نگاه کردم. شاید الان بتونم جواب بهتری بدم ولی بهترین توصیف رو خود نویسنده از کتابش می‌کنه:«رمانی درباره‌ی عشق، جنون و وحشت از آزادی.»

پ.ن(حاوی اسپویل) : چرا دوستش داشتم؟ شاید به همون دلیل که مده‌آ رو!
        

          ای کاش می‌تونستم همه کسایی که حتی یک بار از جلوی هرسازی رد شدنو  مجبور کنم که  صفحه اول این کتاب و بخونن و بعد از اون  مطمئنم  حس الان من رو  تجربه میکنند.
بعد از مدتها کتابی بود که همه چیزش به جا و به اندازه بود از اون معدود کتابایی که بعد از تموم شدنش آرزو میکنی که ای کاش این و من نوشته بودم ...
        

          برای من این کتاب حاصل یک جمع خوانی بود. از اونجایی که معمولا عادت ندارم کتاب‌هایی دراین سبک بخونم، خوندنش برام جالب و جدید بود. نویسنده ۶مدل قصه گویی رو نام می‌بره  وبعد برای هرکدوم از این مدل‌ها ۴ ظرف قصه‌گویی پیشنهاد میده که به کمکشون بتونیم بگیم چه کسی هستیم، 
چرا اینجا هستیم، چه برنامه‌ای برای آینده‌مون داریم و چه ارزش‌هایی رو دنبال می‌کنیم. نکته‌ی جالب اینه که من به جای اینکه به قصه‌هام فکر کنم ذهنم مدام درگیر این حقیقت شد که خوب من واقعا چه کسی هستم که  بخوام قصه‌م روبگم. یا چه چشم اندازی دارم که بخوام قصه‌اش رو تعریف کنم.
        

          ناکلین از مهمترین نظریه‌ پرداز‌های هنر فمینیستیه. تو این کتاب که متن یک سخنرانیه، از انقلاب فرانسه و گیوتین میگه تا به ونگوگ و گوشی که بریده میشه برسه و در این حین مفهوم «قطعه قطعه‌گی»،«تجزیه» و «تلاشی اجتماعی  و روانشناختی» که ویژگی تجربه‌ی مدرن هست رو  با کمک آثار هنری نشون میده.  در انتهای کتاب اشاره می‌کنه که در تلاش نیست تا یک نظریه در مورد «قطعه و نسبت آن با مفهوم مدرنیته» ارائه بده و هدفش  ارائه‌ی یک الگو با موضوع مورد بحث هست.
        

          کتاب‌هایی که به کتاب‌های دیگه یا آثار هنری ارجاع میدن برای من خیلی دوست داشتنی هستن. در عشق با حروف کوچک، علاوه بر اینکه از گوته، برشت و کافکا می‌خونیم یک موسیقی محوری وجود داره به نام آواز بدون کلام از مندلسون که هم نواختنش و هم گوش دادن بهش کلی خاطره رو در من زنده می‌کنه.شاید خوندن این دست کتاب‌ها انتخاب همیشگیم نباشه اما خوندنش مثل دیدن یه دوست قدیمی حس خوبی داشت!
        

          در موخره کتاب مترجم جمله‌ای رو به نقل از خواهر لنین، از زبان لنین   درباره‌ی این کتاب نوشته:«وقتی دیشب این داستان را تا ته خواندم ، حالم واقعا دگرگون شد، نمی‌توانستم در اتاقم بمانم، بلند شدم  و بیرون رفتم. این احساس را داشتم که من هم در اتاق شماره‌ ۶ زندانی شده‌ام.»
باید بگم منم همینطور آقای لنین.منم همینطور.
        

          این کتاب رو وسط یک مریضی از فیدیبو گوش دادم. ترکیب اون حال عجیبی که تو مریضی داری با وهم و فضای خیلی خیلی سرد این کتاب الان که ازش گذشته خیلی موندگار و جالب بود واسم. تو کامنتا خوندم  که یک نفر به درستی گفته بود این کتاب شبیه فیلم‌های شاینینگ و دیگرانه. نقد معروفی از این کتاب هست که گویا خود نویسنده هم پیشنهادش کرده و خوندنش بهم کمک کرد پایان‌بندی کتاب رو بهتر درک کنم.
        

          همیشه وقتی بچه‌های مدرسه‌ای رو میدیدم به این فکر می‌کردم که تیم‌کشی‌هاشون، بحثاشون،بدجنسی‌ها یا رفاقت‌هاشون چه شکلیه یا چه جوری کار می‌کنه. این و علاقه‌م به اسطور‌ه‌ها باعث شد این کتاب رو به امید کشف یک جهان برگرفته از آداب و رسوم و حتی رمز و راز شروع کنم. در واقع دختر ذرت اشاره به مراسمی درمیان یکی از قبایل سرخپوست دارد که در آن دختر ذرت را برای افزایش محصولات کشاورزی قربانی می‌کنند. و خب در این کتاب قراره بفهمیم اگر چندتا دختر دبیرستانی بخوان این مراسم رو انجام بدن چه اتفاقی می‌افته. متاسفانه داستان اسطوره‌ای همینجا به پایان میرسه و مخاطبی رو که مثل من شیفته اساطیر باشم ناامید می‌کنه. در واقع هدف اصلی نویسنده پرداختن به جنبه‌های اسطوره‌ای نبوده و من نه با کاراکتر‌ها ارتباط برقرار کردم و نه پایان‌بندی رو دوست داشتم.
        

          این کتاب رو در میانه‌ی یک مریضی خواندم. نوشته‌ی پشت کتاب من رو که به شدت موجود دراماتیکی هستم ترغیب کرد که شروعش کنم. داستانی از ملال  و بی‌حوصلگی در خلال جریان تند زندگی که بی‌تفاوت به ما و افسردگی‌هامون داره از کنارمون عبور می‌کنه. 
قسمتی از نوشته‌ی پشت جلد:«قبلا هیچگاه نمی‌توانستم مثل حالا با گذشت آهسته‌ی زمان کنار بیایم.پیش از این وقتی انتظار قطار را می‌کشیدم یا سر جلسه‌ی امتحان بودم، یک ربع ساعت برایم در حکم ابدیت بود، ولی حالا می‌توانم با بی‌اعتنایی کامل به این فکر کنم که فردا هم شبی به همین درازی و بی‌فروغی خواهم داشت و پس فردا هم…
خلاصه  که اگر انقدر بی‌حوصله هستید و به اصطلاح امروزی ها مود پایینی دارید که حتی به ادبیات روسیه هم بتازید این کتاب رو بخونید!
        

          یادمه  اولین نمایشنامه‌ای که از اشمیت خوندم رو کتاب فروشی که همیشه  بهش سر می‌زدم بهم معرفی کردن. در دوران مدرسه به شدت برای خوندن آثارش ذوق داشتم. اما امروز که این کتاب رو خوندم کمی  دلسرد شدم… شاید باید به آثاری که قبلا از اشمیت خوندم رجوع کنم تا ببینم گذر زمان و تغییرات شخصیم نظرم رو تغییر داده یا واقعا بقیه آثار نویسنده از این کتاب جذاب‌تر بودند.
        

          براستی کدام زبان در باب زیبایی این کتاب و جناب تالکین می‌تواندحق مطلب را ادا کند؟ 
باشد که ایلوواتار روشن کننده‌ی راهمان باشد
        

          کتاب کوتاه پنجشنبه‌های خانم جولیا را در یک پنجشنبه بارانی خواندم. این کتاب داستان ناپدید شدنی زنی رو روایت می‌کنه که هر پنجشنبه در هفته محل زندگیش رو برای دیدن دخترش ترک می‌کنه و در یکی از همین پنجشنبه‌ها ناپدید میشه. برخلاف عنوانش، کتاب بیشتر از اینکه درباره‌ی خانم جولیا باشه درباره‌ی آدم‌ها (یا بهتر بگیم مرد‌هایی است) که خانم جولیا از طریق اونها تعریف میشه. تنها جایی که مستقیما با خود این زن در ارتباطیم نامه‌ای هست که تا به حال گشوده نشده و در واقع هیچگاه به دست گیرنده نرسیده. هرچند این کتاب هیجانی که دوست داشتم رو نداشت، پنجشنبه‌ی  جالبی رو با خانم جولیا سپری کردیم.