یادداشت‌های فـاطْ؛ (16)

          عجب کتابی چی نوشتی آقای اورول
به خصوص صفحات 200 به بعد که نگم.
خطاب به وینستون : ‌می تونن به درون ما نفوذ کنن
اگه باوری نباشه که قلبی داره می تپه
که دلیلی هست برای همه چیز 
اگه باوری بود اون موقع ست که نفوذ ناپذیری وینستون.


به عنوان فرد ناچیزی در کتابخونی که به کتاب های پادآرمانشهری علاقه منده باید گفت قطعا از بهتریناست.
هرچند سلیقه هم مطرحه ولی خب
نمیشه نخونیش و رد شدی
می گیرتت و ول نمی کنه.
پس بخونیدش
        

          وای مرد رویا پرور
چقدر جریحه دارم کردی .
نفهمیدم اسمت چیه 
هی گفتی ناستنکا هیچ وقت نپرسید آخه اسم تو چیه؟ 
کاری ندارم کلا ولی قطعا ناستنکا هرگز شخصیت مورد علاقم نیست.
قبل این از داستایفسکی فقط نازنین رو خوندم
الانم که در حین برادران کارامازوف خوندن اینو خوندم
و قطعا که از نازنین بیشتر بهتر بود.
بخونید 
        

          اولش فکر کردم یه کتاب ساده ست
ولی ساده نبود
 کلش یه طرف فصل آخرش یه طرف دیگه.
تو خیلی از کتاب ها یه شخصیت مورد علاقه حتی اگه منفی هم باشه دارم 
اما این کتاب و شخصیت های کمش هیچ شخصیت موردعلاقه ای برای من نداشت. 
هر شخصیت داستان یه جوری برام بد بود. 
جالب، خوندنی و صد البته به فکر فرو برنده 


        

          کوتاه و عجیب.
چه اثری واقعا.
چه تاثیرگذار و به فکر فرو بر
و خوندنی
        

          چه بلوایی در زندگی هامان. 
ولی چه کتابیه ها
چه قلمی داره عباس معروفی. 
دومین کتابی که خوندم از این نویسنده و جفتشون هم سمفونی مردگان و هم این دلپذیر و مشخصا خیلی غم انگیز بودن. 
و میشه گفت که قطعا خوندنی

        

          چه نازنین بود نازنین
برای من که داستایفسکی نخونده بودم تا حالا به نظرم شروع مناسبی بود.
بدون پیچیدگی و ساده؛نازنین
        

          و پایان معجزات خواربارفروشی نامیا.
به قول آقای نامیا اینکه صفحه نقشه های زندگیت خالیه یعنی کلی ایده هست که می تونی پیاده کنی.
درست میگی آقای نامیا ما هم چشممون به هزاران ایده نپرداخته ذهنمونه.
قشنگه ها کتابش مشخصا محشر نیست ولی خب خوبه.
سبکش مثل پیش از آنکه قهوه سرد شود و منم که این ژانر رو دوست دارم و فکر کنم این از اون بهتره.
آره خلاصه
        

          چه غمی
و چه نوایی که سمفونی مردگان نواخت.
        

          قشنگه و روون. سریع تموم میشه.
نمیشه گفت کتاب بدیه ایراداتی داره صد البته.
اما خوندنش خالی از لطف نیست.
حس خوندنش قشنگه و به نظرم که به قول کتاب:
قبل از اینکه قهوه ت سرد شه بخورش
        

          داستان محسن و شیرینی های قصه هاشون هنوز ادامه داره.
بریم برای بقیه آبنباتا
        

          اولین کتاب فانتزی  ایرانی بود که خوندم
و واقعا دوست داشتم.
ژانرش که مورد علاقمه
ولی انصافا خیلی بهتر از تصورم بود
بقیه جلدهاش رو هم باید بخونم
        

          بعید می دونم از اون دسته کتاب های همه پسند باشه.
ولی اونایی که می پسندن دیگه خیلی می پسندن.
من خودم واقعا دوستش دارم.
یه سری وقایع نوجوونی رو بیان می کنه
و واقعا تو اون سنی که خوندمش درک کردم و جالب بود.
نمی دونم شاید الان بخونمش نظرم عوض شه راجع بهش.
ولی به یاد همون موقع که خوندمش برام دوست داشتنیه.

        

          به هیچ وجه خسته  کننده نیست
حتی اگه اون شرایط رو درک نکرده باشی هم برات طنز و جالبه.
متن اینجوریه که انگار تو هم همراه محسن داستانی
و شاهد تمام اتفاقاتی.
واقعا قشنگ بود
و واقعا باید خوندش و باهاش خندید
        

          یه جاهاییش برام گیج کننده بود.
یه جاهایی هم روند کند می شد.
اما از پایانش شوکه شدم.
واقعا فکرشو نمی کردم.
در کل لذت بردم از خوندنش
خوشحالم که خوندم
معمایی خوبی بود
        

          کتابی که چندبار خوندم.
از قلم استاد که نمیشه غافل شد.
کتاب در وجود من یکی که رخنه کرد.
و قشنگ تر از اون اینه که تمام جملات رو تصویر میشه کرد توی ذهن.
و چقدر زیبا بیان شدن چقدر زیبا 
        

          انصافا قشنگه.
کل کتاب نامه نگاریه و شاید همه نپسندن.
استفاده از کلمات قلمبه سلمبه رو دوست داشتم واقعا هرچند که آخر کتاب واژه نامه هست.
هم لطیفه و هم جریحه دار کننده.
خلاصه که خوندنش خالی از لطف نیست.