یادداشت‌های فاطمه شاه آبادی (40)

          ارزش خوندن داشت ولی ارزش ادبی چندانی نداشت
 نکته چندانی هم نداشت
از حامد عسکری متن پرمحتوا تری رو انتظار داشتم 
        

          کتاب پرمحتوا و جالبی بود. اطلاعات زیادی راجع به سرزمین های اشغالی و نحوه زندگی و تعامل فلسطینی ها با شهرک نشینان بهم داد. حتی اطلاعات تاریخی خوبی داشت که به طور خلاصه به فراخور ماجرا ارائه‌ شده بود. 
هرچند در مقابل بعضی ظلم و ستم ها نویسنده حالت گزارشگر به خودش گرفته بود ولی در کل به اثنوگرافی ای که ارائه شده بود می ارزید
فقط از طرز نقاشی کشیدنش خوشم نیومد، به نظرم خیلی بهتر و قشنگ تر هم میتونست بکشه 
        

          خیلی جالب نبود، نکته ای نداشت ، به درد نوجوون میخوره 
        

          کتاب نکته مهمی نداشت، تکرار مکررات به صورت خلاصه بود، متن هم کمی شبیه محاوره بود که انگار سخنرانی بنده خدا رو پیاده کردن
توی کل کتاب من ۴-۵ تا نکته دلچسب دیدم
به نوجوانان بیشتر باید پیشنهادش داد
        

          خوشم نیومد از این کتاب، مصاحبه ها رو همینجوری پشت سر هم آورده بود
اونجوری که پشت جلدش نوشته بود انگیزشی هست و فلان، اصلا نبود
فقط در حدی که ایلان ماسک رو بشناسیم که چجوری به این مرحله رسیده شاید در حد کمی کافی باشه 
در کل ارزش وقت گذاشتن نداره
        

          ارایه های ادبی به تناسب به کار رفته و بر جذابیت متن افزوده بودند، نویسنده به طور حرفه ای داستان رو با ماجرای عاشقیِ نقاش علیل درهم آمیخته که باعث کشش داستان شده بود؛ منتها  کتاب چند اشکال داشت:
اول اینکه مرتب و تند تند زمان داستان و روایت ها تغییر می‌کردند که گاها باعث گیج‌ شدن خواننده میشه
دوم به کار بردن کلمات رکیک و زننده که هیییچ لزومی نداشت ذکر شوند
و سوم فصل آخر بود که ناگهان خواننده پرت شد در زمان گذشته و سر و ته داستان به ناگاه بهم اومد!!!
        

          خاطرات مهندس ارتشی، که همون شب اول حضور در عملیات به همراه نیروهای سپاه اسیر دموکرات ها میشه
 سال ۶۰ آغاز اتفاقات بوده، مقایسه نظم و ساختار ارتش و سپاه خیلی جالبه که مهندس خیلی هم تعجب میکنه
خاطرات تلخی نقل میشه، اعدام های بی دلیل و زیاد
اینکه مهندس در شرایطی قرار می‌گرفته که باید منافع شخصی یا جمع رو در نظر میگرفته خیلی چالشیه
جذابیت و کشش کافی رو داشت
        

          کتاب جذابی بود، خوشم اومد ولی حیف که کوتاه بود، چند ساعته تمومش کردم
میتونست جزییاتی خیلی خیلی بیشتری از فرهنگ و اجتماع غزه و فلسطین بنویسه ولی خب کم بود به هر حال
کشش و جذابیت کافی رو داشت و ساختار داستان هم در حدودی رعایت شده بود
        

          میتونست پر محتواتر و پر پیمون تر نوشته بشه. تاریخ بود ولی خیلی متخصر. سعی شده بود نقش زنان رو برجسته تر بیان کنه ولی چندان موفق نبود. ذلت و خاری چاقار بیشتر به چشمم اومد و توی ذهنم موند تا نقش زنان.
خوندنش مفیده به خصوص برای دبیرستانی ها
        

          کتاب جذابیت خودش رو داشت، شخصیت ها به خوبی به تصویر کشیده شده بودن و نقش خوبی داشتن اما یه جاهایی داستان غیر واقعی بودن خودش رو نشون میداد
من سریالش رو بیشتر از داستان دوست دارم
آخرش بهتر هم میشد تموم بشه
        

          سرگذشت دو خواهر سرخ پوست و دایی‌شون ویل بود.
از نظر داستانی به قدر کافی کشش داشت و جذاب بود ولی به شخصه از اینکه جزییات زد و خورد و  حتی مرگ حیوانات شکار شده رو توضیح میداد، رو دوست نداشتم
توقع داشتم زندگی سرخ پوست ها بیشتر از سفید های آمریکا دارای عاطفه و محبت باشه ولی بازم به نسبت کم بود
        

          واقعاً انگیزه نویسنده از نوشتن این ماجراها چی بود؟
یه مشت جملات رو بدون رعایت دستور زبان بچینی کنار هم که خدا پیغمبر رو به مسخره بگیری؟
درسته داستانِ خودش رو داشت و خواننده وادار میشد ماجراها رو دنبال کنه اما از نظر محتوایی غنی نبود و به من حس پوچی دست داد
        

          از سری کتب مقاومت فلسطین بود، در مقدمه هم در خصوص تاریخچه این ادبیات توضیحات خوبی داده شده بود

 آینده فلسطین و سقوط دولت اسراییل به صورت کمی اغراق آمیز  با کشش خوب نوشته شده
دو تا قسمتش برام جالب بود: هفت کچلون که تو کتاب منِ اوی امیرخانی آورده شده بود
یکی هم
        

          داستان های کلاسیک تقریبا محتوای شبیه به هم دارن
خوبی کردن و خوب بودن و بعد از سختی ها آخر داستان همه چی به خوبی و خوشی تموم میشه
 توجه به ظاهر و زیبایی، مال و منال دنیا و مهمانی و خوشی ، فکر غالب بود
        

          کتاب برای بچه های دبستانه، ولی بیشتر و پر محتوا تر هم میشد باشه
عکس ها چرا رنگی نیست؟
        

          از نظر سبک نوشتاری عالی بود، وصف حالات و اشخاص و اطراف به نحو احسنت انجام شده بود. به خصوص حالات روحی
اوایل کتاب، خاطرات معمولی می نمود ولی با گذر ایام خاطرات به اوج میرسن که دیگه شب و روز عملیات اوجشه
توصیفات ادبی بر جذابیت کتاب افزودن
فکر نمیکنم کسی با خوندن این کتاب غبطه نخورده به حال اون افراد
        

          من مطمئنم این بنده خدایی که اسم خودش رو گذاشته نویسنده این کتاب، حتی قبل از چاپ یه دور کامل مجموع نوشته ها رو نخونده، چه برسه ویرایش کنه
سوژه خوبی بود ولی نویسنده گویا فقط مصاحبه پیاده کرده! حتی زحمت تبدیل زبان محاوره به نوشتار رو هم به خودش نداده، موندم ویراستار دیگه چه کاری کرده؟ نقشش چی بوده دقیقا؟
« انبار و این چیزها میکردندش» 
« من و عروسم هم همینطور بودم»
« خوب گریه هایش را کند»
از این قبیل جملات اینقدر لا به لای متن هست که آدم انگشت به دهن میمونه که نشر معارف یا  انتشارات شهید کاظمی چرا اینجوری سر سری کتاب میفرستن برا چاپ؟
خلاصه گویا با توجیه تاریخ شفاهی داریم میریم به سمت سوخت و هدر دادن سوژه ها
اما متن گاهی  شامل مطالب اضافی ای بود و به نوعی گیجی و سردرگمی به همراه داره اما نقاط قوت داستان دیدارها، حضور و صحبت های حضرت آقاست که خیلی جالبه
ای کاش  به شخصیت حاج آقای جنیدی، امام جمعه رودسر بیشتر پرداخته میشد

        

          خوب بود، آرزو کردم مثل ام یاسر باشم
بعضی جاها خیلی کلی گویی شده بود و صرفاً توصیف خوبی ها بود که البته چون سوژه در دسترس نبوده، شاید محدودیت وجود داشته

        

          واقعا بعضی قسمت های کتاب رو که خوندم به قول رهبری که تقریض کردن واقعا اعجاب آوره، هم دلاوری، شجاعت و از خود گذشتگی آقای امیر سعید زاده و هم اینهمه ایستادگی خانواده ایشان  و  مقاومت قوم کُرد
این کتاب ارزش چند بار خونده شدن رو داره تا هم یاد آوری بشه که چه افرادی با چه مشقت و سختی و شکنجه و عذابی کشور رو حفظ کردن و هم حمیت و غیرت و مردانگی بیش از پیش جاری بشه
بعد اینکه کتاب رو تموم کردم راجع به آقای سعید زاده سرچ کردم و متوجه شدم سال ۱۴۰۰ شهید شدن، یادمه که بعد از اتمام سریال سوران هم آقای گلزار راغب از گمنامی ایشون میگفتن