یادداشت‌های الهام مطیعیان (77)

          برام سوال بود که چرا این کتاب توی بهخوان ، امتیاز  پایینی داره؟! رفتم دیدم فقط دو نفر امتیاز دادن😁
کتاب روایت‌گر فضای صمیمی و پر از تفریحِ چندتا دوسته. بشدت دیالوگ‌ها قوی و جذاب بود و احساس می‌کردم منم یکی از بر و بچه‌هام😄 به دنبال رخ‌دادن یه اتفاق عجیب و غریب جلو اومدم و اخرش هم دیدم خبری نیست. اولش خورد توی ذوقم. که اصلا همینگوی به چه هدف و منظوری ۲۰۰ صفحه علافمون کرد؟! بعد فکر کردم دیدم بنده خدا چه کار خوبی کرده ؛ اومده زندگی رو نوشته. زندگیِ یه آدم معمولی، با اتفاق‌های معمولی. ولی چقدر جذاب و دلچسب این کارو کرده. در کل این قیافه‌ی پوکر و بیخیالِ همینگوی توی همه آثارش هست. اینجام بود. و چقدر خوب بود. 
        

          داستان پسربچه‌ی معصومی که در نتیجه‌ی آشنایی با پسری مرموز و بزرگ‌تر خودش، پا به دنیای حقیقی و پرگناه میذاره.
ریتم در سرتاسر کتاب تقریبا ثابته. با این‌حال اول کتاب قلاب خوبی انداخته و کاری میکنه که تا پایان باهاش همراه بشیم و دنبال سرنوشت نقش اول بریم. پایان کتاب برام عجیب بود و در نهایتِ معما و پیچیدگی رهام کرد. پس رفتم و تحلیل های کتاب رو خوندم. فهمیدم نویسنده شدیدا تحت تاثیر نیچه و یونگ قرار داشته. ( اطلاعاتی در این زمینه ندارم.)
تحلیلی که سایت‌ها ارائه داده بودن اینه که نویسنده خواسته تا قواعد و باورهایی که از بدو تولد و زندگی در خانواده باهاش به دنیا میایم رو بشکنه و مستقیما اشاره میکنه : « تغییر فقط درون ماست و ما باید اونو پیدا کنیم. »
اما به نظر من نقش‌اول داستان ( اِمیل) فقط تحت تاثیر یک آدم جدید ( مکس دِمیان) قرار گرفت و لایف‌استایلش تغییر کرد. فقط شاید به این خاطر که دمیان در بحبوحه‌ی بحران ، نجاتش داده بود و از اون در ذهنش یه نیمه‌خدا ساخت. 
        

          وای! وای! وای! 
حدود ۲۰ درصد کتاب رو تحمل کردم تا ببینم میتونه کاری بکنه یا نه. 
پیش خودم گفتم مگه میشه ۶۰۰ صفحه رمان بنویسه و هیچ قلابی توش نباشه؟! رفتم بقیه یادداشت‌هارو خوندم و فهمیدم بهترین موقعست که کتاب رو از قفسه در حال خواندن حذف کنم و تموم این ۲۰ درصد رو دور بریزم. اخه چقدر یه متن میتونه نچسب و پوچ و بی جذابیت باشه؟! 
اصلا اسم کتاب به ما یه تصویر صمیمی و با جزئیات میده ، بعد اونوقت تمام مکالمه‌ها با زبان معیار؟!
خداوندا. خیلی بد بود این کتاب.
        

          کتابی خوش‌خوان و روان که دنیا رو از نگاه یه دختر کوچیک میبینه.  خرد شده توی رفتار آدم‌ بزرگ‌ها و آنالیزشون میکنه و واکنش نشون میده. و از همه بیشتر نژادپرستی و نگاه پر از تبعیض سفید پوست‌های آمریکایی به سیاه‌پوست‌ها اذیتش میکنه.
        

          نمیتونم تمومش کنم.بعد از ماه‌ها که باهاش کلنجار رفتم،در نهایت نصفه رهاش کردم. پر از کلمات قلمبه‌سلمبه و قدیمی ( که فکر نکنم حتی در روزگار خودش هم ازشون استفاده میشده( نمیدونم اگر میشده هم پس خیلی حوصله‌سربر بوده)) اصلا داستان‌هاش برام کشش نداشت . کلا جمالزاده ندوست🤧 ( تن و بدنش توی گور لرزید😂)
        

          این چه سمّی بود؟! 😐 پر از توهم ، مغشوش و درهم و برهم.
تقریبا بیست بار تصمیم گرفتم ولش کنم، اما از اینکه کتاب نصفه رو به لیست خوانده‌ها اضافه کنم خوشم نیومد.
اون یه دونه ستاره رو هم از منظر یه آدم روانی دادم😂
پ.ن : نکته وحشتناک اینه که از لای این خط‌خطی ها و آشفتگی‌ها ، باگ بیرون کشیدم😂 فک کنم خودمم مغزم مشکل داره.
        

          برشی‌ست از زندگی یک نوجوان سرخپوست و معاشرتش با هم‌قبیله‌ای‌ها و سفیدپوست‌ها. نوجوان دچار مشکلات و تنش‌های زیادی برای سنِ خودشه ولی امیدش رو از دست نمیده. کنایه‌های زیادی به زندگی همه‌ی ما داره که هرکدوم به چیزی می‌تونیم تعمیمش بدیم. برام مشخص نشد که دقیقا چطور تونست با آدم‌ها ارتباط بگیره ، اما در کل کتابِ حال‌خوب‌کنی بود و آدم رو خسته نمی‌کرد. خوندنش خالی از لطف نیست. 
        

          هیچ چیزی که از قبل ندونم توش نبود؛ و من در حد یه مصرف‌کننده محتوا میدونم...
        

          یک داستان ساده‌ی قتل. از نظر من هیچ رمز و راز و پیچیدگی‌ای نداشت و کاملا حوصله من رو سر برد. فقط دلم میخواست زودتر تموم بشه. نه بخاطر اینکه کتاب بدی بود؛ نه. اتفاقا زبان و دیالوگ های جذابی داشت. اما از یه داستان قتل ، اون هم با این عنوان ، انتظارم خیلی بیشتر بود.
        

          من نمیدونم این محسن مگه ۱۵ سالش نشده؟! پس چرا هنوز شبیه بچه های ۱۰_۱۱ ساله حرف میزنه و رفتار می‌کنه؟! بلوغِ این بچه رو در عمل به ما نشون نداد نویسنده، هی به زور جملات مستقیم ، میخواست بهمون بفهمونه. بعضی‌ جاها هم به نظرم به زمان توجه نشد و بعضی اصلاحات و اتفاقات مناسبِ سال ۷۰ نبود.
        

          سفرنامه جلال به مکه در سال ۴۳. باید بگم که خیلی خیلی از مواردی که گفته میشه، در مقایسه با امروز تغییر کرده . اما خصوصا برای کسی که این سفر رو تجربه کرده ، تصویرسازیِ شیرینی میکنه.
من مدام منتظر بودم تا جلال از شکوه و عظمت کعبه بگه، اما خیلی کم اینکارو کرد و نمیدونم چرا انقدررررر تمرکزش روی دستشویی‌های عربستان بود😐. خیلی هم درگیر آدم‌ها و رفتارها و کارهاشون بود و کمتر به خودشناسی و خداشناسی رسیده بود. گرچه خودش هم به این اقرار میکنه. 
پ.ن: نمیدونم چرا انقدر با مذهبی‌ها زاویه داره...
        

          هی یادداشتم رو نوشتم ، هی پاک کردم ، چون داستان رو فاش می‌کرد و نمی‌خواستم این اتفاق بیوفته. تاثیر رفتار خانواده با کودک و شکل‌گیری شخصیت اون تا پایان کتاب ، پیش میاد. واقعا کتاب جذابی بود. گرچه به نظرم آخرش یکم ماست‌مالی شد و میتونست در پایان قوی‌تر عمل کنه. بخونیدش حتما.
        

          کتاب رو به توصیه مشاورم خوندم. در مقایسه با الباقی کتاب‌هایی با این موضوع، لطیف‌تر و جذاب‌تر بود. بعد از خوندنِ تعداد زیادی کتاب از این دست، باید بگم همشون یه حرف رو می‌زنن و نباید انتظار چیز جدیدی ازشون داشت. فقط تفاوتشون توی قدرت در تلنگریه که به آدم می‌زنن. و این کتاب قدرت خوبی داشت.
        

          والا از این همه تعریف و تمجید و هندونه زیر بغل دادن ، حس خوبی نمیگیرم😂 آخرش بری ته و توشو دربیاری ، می‌بینی همین اقا رفته خیانت کرده.
خیلی دیگه شورش رو دراورده🫣 همیشه در نظرم شعر سرودن در این سبک و قالب‌های شعری ، چیز ساده‌ای بوده و بدون پیچیدگی.
پ.ن: اوج کج‌سلیقگی ناشر رو در شعر آخر خواهید دید.
        

          این کتاب در مقایسه با بقیه سفرنامه‌های ضابطیان، خیلی ضعیف تر بود. کاری به این ندارم که زیاد توش شیطنت کرد و بیش‌ازحد سیاه‌نمایی کرد. مشکلم باهاش این بود که منِ خواننده می‌خوام از خوندن این کتاب به اطلاعات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی از کشور کانادا برسم. اما ضابطیان تمرکز زیادی روی ایرانی‌ها و نمادهای ایرانی در کانادا کرده بود که برای من هیچ فایده ای نداشت. البته شاید علتش این بود که کانادا حرف خاصی برای گفتن نداره😉
        

          کتاب بازه زمانی خیلی طولانی‌ای رو روایت میکنه. بنابراین نمیشه بیشتر از این ازش توقع داشت که توی اتفاقات خورد بشه و اطلاعات بده.
بیشتر از اینکه پیگیر زندگی دزیره باشم، دوست داشتم ناپلئون رو بشناسم. نمیدونم چقدر از اطلاعات و توصیفات کتاب به حقیقت نزدیکه. اما تصویری که از ناپلئون داشتم توی ذهنم، خیلی تغییر کرد.دیگه یه آدم جذاب و دوست‌داشتنی نیست برام. و اینکه نمیدونم چرا انقدر عشق بین ناپلئون و دزیره مشهوره؟! درحالیکه واقعا خسته نباشن با این عشقشون😕
تا آخرش منتظر بودم ببینم این دزیره چرا همش مریضه و خسته؟! اما نویسنده جوابی بهم نداد.
        

          خودافشاییِ بزرگی انجام داده جلال. از دست هرکسی برنمیاد اینجوری پته‌‌ی زندگیشو بریزه روی آب. طنز ظریف و جذابی هم توی کلامش بود که برداشت من اینه که از غمش میاد.
        

          ۳۰ درصدِ کتاب رو تحمل کردم. اما اصلا نتونست قلاب بندازه. درهم برهم و آشفته بود. من که اصلا نفهمیدم توی این ۷۰_۸۰ صفحه‌ای که خوندم ، چی به چی شد.
        

          چه کتاب زرد و چرتی بود. فقط جملاتِ کلیشه‌ای و شعارزده توش بود. نمیدونم چرا همچین چیزی نوشته! اصلا نرید سراغش. سمّ خالص