یادداشت‌های الهام مطیعیان (93)

          بریم واسه جلد بعدی ، که مُردم از انتظار و هیجان🥹✨
        

          خیلی داستان مسخره‌ای بود😂 وضعیت خانواده بعد از ازدواجِ دوتا پسر رو روایت میکنه. ( مادرشوهر زندگی همه رو میریزه به هم) 
اصلا هم هنرمندانه و تکنیکی این کارو نمیکنه، ولی موضوع انقدر فانه که آدم رو تا آخرش می‌کشه. دیالوگ‌هاشون خداست😂😂 مثلا میرن پیش کشیش که مشکل رو حل کنه ، اونم هرچی میگه اینا قبول نمیکنن. کشیش هم درو توی صورتشون می‌بنده و میگه برید انقدر همدیگه‌ رو جر واجر کنید تا بمیرید😂😂😂😂 
اخرش هم خیلی مسخره تموم شد. انگار دیگه نویسنده حال نداشته سناریوسازی کنه برای پایان. در کل فقط موضوع جذابه. اونم احتمالا واسه همه جذاب نباشه. اگر به دعواهای خاله‌زنکی علاقه دارید بخونید.😂
        

          سرتاسر کتاب تصویر دو گروه در تاریخ توی ذهنم تداعی می‌شد. جماعت اول برای هزار و چند صد سال پیش، جماعت دوم برای دو سه سال پیش... 😏😔
        

          کتاب زبان بسیار جذابی داره. ولی امان از محتوا. 
اصلا چیزی ازش نفهمیدم و چیزی در خاطرم نمونده. 
محتوا اصلا شبیه فرهنگ ما نیست و نمیشه باهاش ارتباط گرفت. وقتتونو نذارید پاش. مگر اینکه براتیگان‌خون باشید.
        

          به نظرم کتاب خوبی نیست. اگر یک قلب آسیب‌دیده یا یک ذهنِ ( حتی یکم) مریض اینو بخونه ، دیگه نمیتونه به راحتی بین آدما زندگی کنه. فاکتورها و نشونه‌هایی که نویسنده ازشون یاد کرده لزوما به معنای کنترل ذهن نیست . شاید واقعا هم منظورش این نباشه . ولی به نظرم کتاب خطرناکیه ، چون ممکنه افرادی که گفتم، نتونن بین خیرخواهی یا کمک افراد دور و برشون‌ با کنترل‌گری و بدجنسی تفاوت قائل بشن. در نهایت  نگاه نویسنده  هم خیلی سیاه و بدبینانه‌ست. 
        

          لذت لذت لذت. چقدر نثر لطیف و زیبایی داره. چقدر احساسات رو درگیر میکنه. استرس ، غم، شادی ، هیجان، عصبانیت ، همه درگیر شدن توی این ۵۰۰ صفحه. تند تند خوندمش تا برم سراغ جلد بعدی .
        

          بعد از دیدن عنوان کتاب با خودم گفتم : به‌به قراره وسط جریان‌ها و احساسات جذاب قرار بگیرم. ولی متاسفانه بدجوری خورد توی ذوقم. سناریوی داستان بشدت دم‌دستی و مبتدی بود. دیالوگ‌ها تصنعی و غیرقابل باور. من نمیدونم این خانواده از کجای تاریخ و کجای کره زمین اومدن؟! 
ظاهرا بحران ۴۰ سالگی فقط برای این نوع خانواده‌هاست. نه اونایی که توی واقعیت زندگی میکنن.
        

          خوبیه کتاب این بود که ارجاعات مربوط به جامعه‌ی نویسنده رو نداشت و کتاب رو از ریتم نمینداخت. قرار نیست با چیز جدیدی رو‌به‌رو بشید در این کتاب. همون حرف‌ها و تکنیک‌هایی که هزار بار شنیدیم. 
فقط خوندنش باعث میشه یکم یادتون بیاد که واقعا آدم‌ها ارزش اینو ندارن که بخاطرشون روانمونو خراب کنیم.
        

          سرتاسر کتاب جملات خوشگل‌خوشگل و قصاره. ریتم یکنواخت و خسته کننده‌ای داره و نباید شبیه کتاب‌های دیگه تصورش کرد. به زور خوندمش چون نمی‌خواستم نصفه‌کاره بمونه. رگه‌های همجنس‌گرایی( اونم از نوع پدوفیل) هم توش زیاده و این قضیه واسه شخص من آزاردهنده بود و نمی‌ذاشت با بقیه جملاتش زیاد ارتباط بگیرم. انگار اینکه میدونی یه بخشی از این آدم دچار مشکله و ایراد داره، باعث میشه به بقیه حرفاش هم حس بد پیدا کنی.
        

          قبل از نوشتن این یادداشت ، تحلیل‌ها و نظرات باقی افراد رو در اینترنت خوندم. این کتاب موافق و مخالف زیاد داره. تقریبا همه یا مخالفشن یا موافقش. من ولی حالتی بینابین دارم. یه ذهن ( ظاهرا مریض ) ولی بسیار خلاق این اثر رو خلق کرده و تصویرسازی‌های جذابی داره. از محتوا بخوام بگم ؛ واضحه که پوچ و ناامیده و در واقع چیزی رو به مخاطب اضافه نمی‌کنه. ولی فقط یه آدم افسرده میتونه حس و حال کلماتش رو درک کنه و اتفاقا خیلی هم قشنگ گفته. موازی با این داستان، کتاب کنت مونت کریستو رو میخونم که دقیقا همین امروز جمله‌ای در باب خودکشی نوشته بود : هیچ فایده‌ای ندارد که انسان این‌همه زندگی کنه ، این‌همه رنج رو تحمل کنه و بعد بمیره‌.
فطرت بقاطلبِ آدمی جمله دوم رو بیشتر دوست داره حتی اگر در اوج ناامیدی باشه. 
در کل به نظرم این کتاب رو نمیشه با این تحلیل‌هایی که همه جا پیدا میشه پیش برد. این کتاب یا خیلی خیلی پیچیده ‌تر و  مفهومی‌تر از این حرفاست ، یا خیلی ساده‌تر از اینی که ما الکی بزرگش کردیم.
        

          خوب بود. اخریش که عالی بود.😅
وسط کتاب‌های سنگین و مغز له‌کن بخونید ، یکم حرارت مغز بیاد پایین.😂
        

          هیچی ازش نفهمیدم و اصلا باهاش ارتباط نگرفتم.
        

          میگن هر شاهکار ، یه کپی بی ارزش داره.
حالا اونقدرام بی‌ارزش نبود. ولی خب...
        

          داستان قشنگی بود. خوب شروع کرد و تونست همراه کنه، اما بعد از چند صفحه از ریتم افتاد. ولی دوباره جذاب شد. داستانش رو انگار همه‌ی ما شنیدیم یا فیلمش رو دیدیم. منظورم اینه که ناب و جدید نبود واسم. توجه زیادی به معقوله‌ی افراطی‌گری و تعصب داره که به‌نظرم مفهوم «افراطی» خیلی بحث‌برانگیز و پیچیده‌تر از این حرفاست که بخوایم براش حد و مرز مشخص کنیم. همیشه چیزی هست که از دیدگاهِ بعضی‌ها افراط محسوب میشه و برای بعضی دیگه ارزشه. پس نمیشه این داستان رو به زندگی تعمیم داد. اما مثال‌هایی که نویسنده زده، برای همه‌ی ما به‌عنوان افرطی‌گری شناخته شده‌ست.  بطور خلاصه داستانیه که میخونی و دوسش داری و باهاش ارتباط میگیری، اما بعد از یه هفته از ذهن پاک میشه.
        

          نویسنده تمام هدفش رو توی عنوان داستان گذاشته. تمسخر کرده انگاری.
دقیقا تمثالِ خیلی از ماهاست با آدم‌های بی‌ارزشِ زندگیمون.
و در داستان به این کوتاهی، همه چیو خوب ساخته بود.
        

          کتاب حول زندگی حرفه‌ای دو روانشناس و دو سه تا از مراجعانشون میچرخه. کتاب خواسته نگاه منفی به روانشناس ها رو بشکنه و همزمان آسیب‌پذیریِ شخصِ روانشناس‌هارو نشون بده. اما چجوری؟ اینجوری که یهو توی دو جلسه شخصیت آدم‌ها از این رو به اون رو میشه...!
هدفی که داشت، روی من محقق نشد. و خوندن این کتاب وقت‌تلف‌کردنِ محض بود.
        

          برام سوال بود که چرا این کتاب توی بهخوان ، امتیاز  پایینی داره؟! رفتم دیدم فقط دو نفر امتیاز دادن😁
کتاب روایت‌گر فضای صمیمی و پر از تفریحِ چندتا دوسته. بشدت دیالوگ‌ها قوی و جذاب بود و احساس می‌کردم منم یکی از بر و بچه‌هام😄 به دنبال رخ‌دادن یه اتفاق عجیب و غریب جلو اومدم و اخرش هم دیدم خبری نیست. اولش خورد توی ذوقم. که اصلا همینگوی به چه هدف و منظوری ۲۰۰ صفحه علافمون کرد؟! بعد فکر کردم دیدم بنده خدا چه کار خوبی کرده ؛ اومده زندگی رو نوشته. زندگیِ یه آدم معمولی، با اتفاق‌های معمولی. ولی چقدر جذاب و دلچسب این کارو کرده. در کل این قیافه‌ی پوکر و بیخیالِ همینگوی توی همه آثارش هست. اینجام بود. و چقدر خوب بود. 
        

          داستان پسربچه‌ی معصومی که در نتیجه‌ی آشنایی با پسری مرموز و بزرگ‌تر خودش، پا به دنیای حقیقی و پرگناه میذاره.
ریتم در سرتاسر کتاب تقریبا ثابته. با این‌حال اول کتاب قلاب خوبی انداخته و کاری میکنه که تا پایان باهاش همراه بشیم و دنبال سرنوشت نقش اول بریم. پایان کتاب برام عجیب بود و در نهایتِ معما و پیچیدگی رهام کرد. پس رفتم و تحلیل های کتاب رو خوندم. فهمیدم نویسنده شدیدا تحت تاثیر نیچه و یونگ قرار داشته. ( اطلاعاتی در این زمینه ندارم.)
تحلیلی که سایت‌ها ارائه داده بودن اینه که نویسنده خواسته تا قواعد و باورهایی که از بدو تولد و زندگی در خانواده باهاش به دنیا میایم رو بشکنه و مستقیما اشاره میکنه : « تغییر فقط درون ماست و ما باید اونو پیدا کنیم. »
اما به نظر من نقش‌اول داستان ( اِمیل) فقط تحت تاثیر یک آدم جدید ( مکس دِمیان) قرار گرفت و لایف‌استایلش تغییر کرد. فقط شاید به این خاطر که دمیان در بحبوحه‌ی بحران ، نجاتش داده بود و از اون در ذهنش یه نیمه‌خدا ساخت. 
        

          وای! وای! وای! 
حدود ۲۰ درصد کتاب رو تحمل کردم تا ببینم میتونه کاری بکنه یا نه. 
پیش خودم گفتم مگه میشه ۶۰۰ صفحه رمان بنویسه و هیچ قلابی توش نباشه؟! رفتم بقیه یادداشت‌هارو خوندم و فهمیدم بهترین موقعست که کتاب رو از قفسه در حال خواندن حذف کنم و تموم این ۲۰ درصد رو دور بریزم. اخه چقدر یه متن میتونه نچسب و پوچ و بی جذابیت باشه؟! 
اصلا اسم کتاب به ما یه تصویر صمیمی و با جزئیات میده ، بعد اونوقت تمام مکالمه‌ها با زبان معیار؟!
خداوندا. خیلی بد بود این کتاب.
        

          کتابی خوش‌خوان و روان که دنیا رو از نگاه یه دختر کوچیک میبینه.  خرد شده توی رفتار آدم‌ بزرگ‌ها و آنالیزشون میکنه و واکنش نشون میده. و از همه بیشتر نژادپرستی و نگاه پر از تبعیض سفید پوست‌های آمریکایی به سیاه‌پوست‌ها اذیتش میکنه.