یادداشت‌های یک بهخوان (11)

          به عنوان کسی که ده صفحه هم از کتاب های با مضامین تاریخی نمیتونم تحمل کنم ، تجربه قشنگی بود این  ۲۷۶ صفحه...( باتشکر از نادر ابراهیمی ) 
        

          بعد از خوندن این کتاب فهمیدم که اصلا نمی‌دونستم به چه نمازی میگن نماز خوب ، با خوندنش اول فهمیدم نماز خوب اون نماز عرفانی سیر و سلوکی تو عالم تجرد که فکرش و میکردم نیست، بعدش تازه یاد گرفتم « چگونه یک نماز خوب بخوانم» 
        

          قطعا یکبار دیگه این کتاب و میخونم تا دوباره به چند جمله آخر کتاب برسم :) 
فقط بگم که بخونید این کتاب و که نشناختیم مقام حضرت عباس رو!!
        

          اینطوریه که وسط خوندنش هی یادت میره ۱۹ سالشه، 
فقط میتونم بگم از بین کتاب هایی که راجب شهدا خوندم عارفانه رو بیشتر از همه دوست داشتم.

💔صد حیف که این کتاب ناشناخته مونده...
        

          خیلی عجیبه که قلم نویسنده هم مسحور کننده باشه هم یه جاهاییش دیگه خستت کنه نه؟ 
ولی خب اشکالی نداره من بازم دوست دارم با عسل و گیله مرد کوچک بشینم کنار آتیش، سیب زمینی داغ با گلپر بخورم :))
        

          من که نتونستم با کتاب ارتباط بگیرم
روند خیلی تندی داشت و جزو معدود دفعاتی بود که یه کتاب و نصفه نیمه ولش کردم
البتتهه محتوای کتاب جذاب بود، اما خب روند تندش من و اذیت میکرد
        

          یکی از کتاب هایی که علی رغم قلم عالی نویسنده و محتوای جذاب، اونطور که باید شناخته نشد!!
        

          داستان زندگی آیت الله قاضی، که بعد از خوندنش به سرت میزنه بری نجف زندگی کنی ( البته نجف اونموقع نه الان 🚶🚶)
من از اون دسته آدمایی نیستم که بخوام یا بتونم یه کتاب رو برای بار دوم بخونم، ( نهایتا دلم تنگ شد میرم ورق میزنم ) اما این کتابی بود که قطعا و حتما چند وقت دیگه میخونمش،حال و هوای معنوی که موقع خوندن این کتاب تونستم به دست بیارم وصف نشدنی بود! 
🛑 اما یه چیزی! نمی‌دونم درست فکر میکنم یا نه ولی این کتاب رو مناسب این نمیدونستم که صدا و سیما بخواد براش مسابقه کتابخوانی بذاره، چرا که فکر میکنم کهکشان نیستی مناسب عموم مردم نیست و برای این کتاب،خواننده باید باور های دینیش یه حداقل هایی داشته باشه که بتونه مطالب کتاب رو باور کنه ...