یادداشت‌های امیرعلی مینکی (86)

          تماشاگر در سایه، مثل نفسِ آرام پشت پنجره‌ی بخارگرفته، نه برای دخالت، که برای دیدن؛ دختری میان اسباب‌بازی‌ها و سکوت، ایستاده بود—نه برای بازی، که برای فهمیدن آن‌چه نباید دیده می‌شد.
        

          هزاران روز خاطره، مثل دفترچه‌ای خاک‌خورده در دلِ برج، پر از زمزمه‌های دختری که نوشت تا فراموش نشه؛ نه برای نجات، که برای زنده موندن در خاطره‌ها. هر صفحه‌اش، یک روز حبس، یک قطره امید، یک تکه از دختری که با کلماتش دیوارها رو شکست.
        

          
افلیا، مثل گلِ وحشی کنار رود، لطیف و بی‌پناه؛ نه برای جنگیدن، که برای شکفتن آمده بود. اما دنیا با او نجنگید—فقط فراموشش کرد؛ و او در آب، آخرین ترانه‌اش را بی‌صدا خواند.
        

          بام‌نشین، مثل سایه‌ای آرام روی بلندترین نقطه‌ی خانه، نه برای دیده شدن، که برای دیدن؛ جایی که سکوت با باد هم‌صداست و خاطره‌ها مثل لباس‌های شسته، روی بندِ آسمان خشک می‌شن.
        

          یه لحظه‌ی کوتاه قبل از خاموشی، جایی که امید مثل نورِ کم‌جونِ غروب، هنوز لج‌بازی می‌کنه؛ اوانز با نگاهی تلخ و مهربون، نشون می‌ده چطور آدم می‌تونه تو تاریکی بدرخشه؛ آخرین درخشش، نه برای نجات، برای اینکه فراموش نشه.
        

          مدرسه‌ای که خودش یه خاطره‌ی زنده‌ست، پر از چیزایی که نباید باشن؛ ترسی که آروم می‌خزه زیر پوست، نه از هیولا، از چیزایی که هنوز تموم نشدن؛ استاین با یه شیطنت خاص، بچه‌ها رو می‌بره جایی که حتی سکوت هم نگران می‌شه.
        

          کودک ۴۴؟ حسش مثل نفس‌کشیدن زیر آب، وقتی حقیقت ممنوعه‌ست و ترس، قانون.  
        

          عاشق این کتاب شدم 
        

          بی‌صدایی مثل ایستادن وسط یک فریادِ نشنیده‌ست—جایی که سکوت، بلندترین حرف را می‌زند. 
        

          بیهوشی حسِ بیدار شدن توی یه زندگی ناآشناست—جایی که گذشته، مثل یه رازِ فراموش‌شده، کم‌کم خودش رو نشون می‌ده. 
        

          بی‌پروا حسِ دویدن وسط آتیشه—جایی که عشق و وظیفه، مثل دو شمشیر متقابل، قلب رو نشونه می‌گیرن. 
        

          باغ مخفی حسِ شکفتنِ خاموشه—جایی که تنهایی، با لمس طبیعت، به امید تبدیل می‌شه. 
        

          زنی در کابین ۱۰ حسِ گیر افتادن توی یه کابوس دریاییه—جایی که سکوتِ آب، صدای یه قتل رو پنهون می‌کنه. 
        

          حسِ یه مونولوگ خسته‌ست—جایی که زن، با خودش حرف می‌زنه تا شاید از خودش فرار کنه. 🫥🗣️
        

          کورالین حسِ یه کابوس رنگی رو می‌ده—جایی که زیبایی، یه نقاب ترسناکه و شجاعت از دل تنهایی می‌جوشه. 
        

          راز داوینچی، یه تعقیبِ نفس‌گیر بین هنر و حقیقت—جایی که هر نماد، یه درِ بسته‌ست به دنیای پنهونِ باورها. 
        

          شگفتی، یه پسر با صورتی متفاوت و قلبی آشنا—کسی که یادمون می‌ده مهربونی، قشنگ‌ترین شکلِ دیدنه. 
        

          زنان کوچک، قصه‌ی دل‌های بزرگ توی تن‌های نحیف—دخترهایی که با نخ و نثر و نذر، زندگی رو قشنگ‌تر از قصه‌ها می‌دوزن. 
        

          ضد، فریادیه علیه روزمرگی و تسلیم—روایتی از کسی که می‌خواد خودش باشه، حتی اگر همه چیز علیه‌اش باشه. 
        

          فتح خون، روایتِ عطش و آگاهی‌ست؛ سفری از دل تاریخ به عمق ایمان، جایی که خون، زبان حقیقت می‌شه.