عاشق این کتاب شدم 
      

        بی‌صدایی مثل ایستادن وسط یک فریادِ نشنیده‌ست—جایی که سکوت، بلندترین حرف را می‌زند. 
      

        بیهوشی حسِ بیدار شدن توی یه زندگی ناآشناست—جایی که گذشته، مثل یه رازِ فراموش‌شده، کم‌کم خودش رو نشون می‌ده. 
      

        بی‌پروا حسِ دویدن وسط آتیشه—جایی که عشق و وظیفه، مثل دو شمشیر متقابل، قلب رو نشونه می‌گیرن. 
      

        باغ مخفی حسِ شکفتنِ خاموشه—جایی که تنهایی، با لمس طبیعت، به امید تبدیل می‌شه. 
      

        زنی در کابین ۱۰ حسِ گیر افتادن توی یه کابوس دریاییه—جایی که سکوتِ آب، صدای یه قتل رو پنهون می‌کنه. 
      

        حسِ یه مونولوگ خسته‌ست—جایی که زن، با خودش حرف می‌زنه تا شاید از خودش فرار کنه. 🫥🗣️
      

        کورالین حسِ یه کابوس رنگی رو می‌ده—جایی که زیبایی، یه نقاب ترسناکه و شجاعت از دل تنهایی می‌جوشه. 
      

        راز داوینچی، یه تعقیبِ نفس‌گیر بین هنر و حقیقت—جایی که هر نماد، یه درِ بسته‌ست به دنیای پنهونِ باورها. 
      

        شگفتی، یه پسر با صورتی متفاوت و قلبی آشنا—کسی که یادمون می‌ده مهربونی، قشنگ‌ترین شکلِ دیدنه. 
      

        زنان کوچک، قصه‌ی دل‌های بزرگ توی تن‌های نحیف—دخترهایی که با نخ و نثر و نذر، زندگی رو قشنگ‌تر از قصه‌ها می‌دوزن. 
      

        ضد، فریادیه علیه روزمرگی و تسلیم—روایتی از کسی که می‌خواد خودش باشه، حتی اگر همه چیز علیه‌اش باشه. 
      

        فتح خون، روایتِ عطش و آگاهی‌ست؛ سفری از دل تاریخ به عمق ایمان، جایی که خون، زبان حقیقت می‌شه. 
      

        جای خالی سلوچ، زخمِ بی‌صدای نبودنه—روایتی از زنی که با تنهایی، زندگی رو مثل نان، با اشک ورز می‌ده. 
      

        قیدار، مردیه از جنس مرام و جاده—کسی که با دل و لوطی‌گری، ردّی از انسانیت توی خاک و خاطره جا می‌ذاره.