یادداشت‌های مهدیه روزبهانی (51)

          اصلا انتظار همچین پایان بیهوده و جبرگرایانه‌ای نداشتم... 
        

          بخوانید. 
برای من شرح هزینه‌ای بود که به بهای ناخوشی برخی سرخوشیِ پست انسانی برخی دیگه  رو ممکن می‌کنه. 
        

          مختصر و مفید و ساده. 
ایده کلی کتاب تشویق به خوش‌گذرانی نبود؛ نوعی اعتراض در برابر حرصِ سرمایه‌داری و مسابقه کار بیشتر بود. به نظر راسل کار فضیلت نیست، اون اوقات فراغتِ مفیدِ بعد کار فضیلته که با تحصیل و تفریح جمعی و...  پر می‌شه. راه‌حل رسیدن به این اوقات فراغت برای همه مردم جامعه اینکه همه با کمک تکنولوژی کم کار کنن و بار کارِکم برخی به دوش بقیه نباشه. اینجوری همه‌ی همه وقت دارن تفریح و فعالیت مفید کنن و همزمان حرص و ولعی برای درآمد بیشتر وجود نداشته باشه. 
پ. ن: البته که پرت و پلاها و نتیجه‌گیری‌های اشتباه کتاب و جناب راسل هم سرجاشه. 
        

          کتاب خوبی بود. قطعا ارزش خوندن داره؛ ولی وقتی کاربردیه که در نظر داشته باشیم تمام این عواملِ واقعی که کتاب گفته همه چیز نیست، حتی مهم‌ترین چیز هم نیست. 
کتاب نمی‌خواست این کار رو بکنه ولی در عمل اراده انسان رو خیلی ضعیف می‌فهمید. 
        

          با احترام فراوان خلاصه کتاب در یک کلمه:  پوچی. 
        

          محتوای کتاب غنی‌تر از چیزیه که بشه شرحش داد. 
ولی تموم کردن یه کتاب قطور بعد از یک ماه و خورده‌ای واقعا لذت‌بخشه:) 
        

          بیشتر اوقات وقتی کسی ازم می‌پرسید وقتی حالت بده و استرس داری چیکار می‌کنی می‌گفتم کتاب می‌خونم. 
موقع استرس و اوج ناراحتی کتاب خوندن خصوصا اگر داستان باشه شما رو از اون غم و نگرانی جدا می‌کنه و می‌بره تو زندگی آدم‌های توی کتاب. 
این اولین کتاب غیرداستانی بود که موقع استرس و ناراحتی خوندمش. قلم روان و بسیار جذاب نویسنده همراه نگاه قشنگی که از زندگی یه آدم کلی نکات آموزنده و مهم در می‌آورد باعث شد حالم بهتر بشه. 
جذاب‌ترین بخشش وقتی بود که از تاثیر معلم توی زندگی آدم‌ها می‌گفت.
و یه چیز بسیار جالب دیگه هم توی روایت کتاب فهم امرجمعی بود. 
خیرجمعی. خیلی فرق داره کسی که یه چیزی رو فقط برای خودش بخواد و زحمتی برای نشرش و هدیه دادنش به بقیه نکشه تا کسی که تمام زندگی و نفع شخصی‌شو می‌ذاره برای اینکه یه خیری رو به جمع کثیری برسونه. 
        

          این بعد از مسخ دومین کتابیه که از صادق هدایت می‌خونم. اینجوری بود که هی می‌گفتم می‌رم جلو یه چیزی میشه به یه چیزی می‌رسم و اینا، ولی کتاب تموم شد و به چیزی نرسیدم. 
        

          برای مایی که سال‌ها بعد از تموم شدن انقلاب و جنگ به دنیا اومدیم، تنها راهی که باعث میشه اون زمان رو بفهمیم خوندن روایت‌های اون موقعست. من زمانی این کتاب رو می‌خوندم که بچه‌تر از اونی بودم که "نادر ابراهیمی"  رو بشناسم. ولی الان ازش ممنونم که باعث شد یجوری اون زمان برام روایت بشه که همیشه از حسرت‌های زندگی‌م نچشیدن اون روزگار باشه. 
        

          توی کتاب یه روز که شخصیت اصلی تو خونه تنها بوده زنگ در رو می‌زنن. وقتی آیفون رو بر می‌داره یکی می‌گه امام زمان منتظر شماست.  تشریف بیارید بیرون. شخصیت اصلی توی صداقت اون فرد و اینکه واقعا امام منتظرن شکی نداره. ولی نمی‌ره. انگار نمی‌تونه.  تا جایی که یادمه به فرد پشت در میگه صبر کنید برم لباسمو عوض کنم.  فرد پشت در میگه امام منتظرن و عجله دارن. وقت نیست همین جوری بیاین. 
قبلا وقتی کتاب رو خوندم بارها به این فکر کردم توی اون لحظه‌ای که به ما میگن بیا امام منتظره چه واکنشی نشون می‌دیم؟  مثل بعضی از آدمای تو کتاب می‌گیم صبر کنید ما کارفرهنگی‌مون رو بکنیم و جامعه رو آماده کنیم بعد شما ظهور کنید؟  یا با بهانه‌ی لباس عوض کردن جا می‌مونیم؟ 
        

          "یک بار سربازی اسرائیلی حیرت و تعجب خودش را از چیزی که در طول سال‌های طولانی انتفاضه بارها تکرار شده‌بود، برای او بیان می‌کند که وقتی زنان فلسطینی، جوانی را می‌بینند که به دست سربازان اسرائیلی دستگیر شده، به سرباز حمله می‌کنند و بر سر او فریاد می‌زنند:" پسرم، پسرم، پسرم را ول کن! "سرباز برسرزنان فریاد می‌زند و جوان را به دنبال خود می‌کشد:" دروغ نگویید. مگر یک پسر چند مادر می‌تواند داشته‌باشد؟ صد مادر برای یک پسر؟  راه بیفت! یالا! "
        

          کتاب مجموعه داستانه در مورد فلسطین. خیلی زود تموم میشه و قلم بسیار روانی داره. اینا چند تا نمونه از داستان‌هاشه: 
۱_سمیرِ سه‌ساله را گذاشته بودند روی یک در شکسته و چهارطرفش را گرفته بودند و میان ویرانه‌ها حمل می‌کردند. یکی‌شان هم یک چیزی مثل شعار می‌خواند وبقیه جواب می‌دادند. سمیر مدام می‌گفت: می‌افتم! می‌افتم! یواش! سلما گفت: حواسمون هست.  نزدیک‌تر شدم. در کوله‌ام سه تا سیب داشتم. سیب‌ها را نصف کردم و دستشان دادم. همان‌طور که لبخند می‌زدند و سیب می‌خوردند، پرسیدم: چی‌کار می‌کردید؟ 
_بازی. 
_چه بازی‌ای؟ 
_شهیدبازی. 
نصفه‌سیب در دهانم مزه خون گرفت. 
۲_هر روز یک قوطی کنسرو خالی می‌آورد و به من می‌گفت آب می‌خواهم. آب را از من می‌گرفت و می‌برد به محوطه چمن بیمارستان و می‌ریخت روی زمین. چندروزی حواسم را جمع او کرده‌بودم. آن روز هم ظرف آب را گرفت و برد. وقتی برگشت، پرسیدم: چی کار کردی؟ مردد گفت: مادربزرگم می‌گفت غزه خاک حاصلخیزی داره. اون روز که سلیمه رو آوردن، منم بودم. با هم اومدیم. حواسم بود که کفشش از روی برانکارد افتاد.یه تیکه از پاش هم توی کفش جا مونده بود. کفش سلیمه رو کاشتم و هر روز آبش می‌دم که سلیمه دوباره سبز شه. مادربزرگ‌ها دروغ نمی‌گن. سلیمه سبز می‌شه. 
۳_ماریه خواب بود، بیدار شد و چشم‌هایش را مالید و گفت: چه خبر شده؟ ابوعلا کامی از سیگارش گرفت و گفت: گذرگاه رو باز کردن. کمک‌ها داره می‌رسه الحمدالله. دم حکام عرب گرم. بالاخره غیرت کردن. ماریه گفت: کمک‌ها چی هست حالا؟ ابوعلا گفت: دارو، غذا، شیرخشک، لباس، همه‌چی. ماریه هم گفت: الحمدالله. کرار برگشت بالای پشت‌بام و کامیون‌ها را دنبال کرد. قد بلوار را آمدند تا رسیدند جلوی بیمارستان. پله‌ها را دوتایکی پایین آمد و تا دم بیمارستان دوید. چند کارگر بی‌رمق و رنجور مشغول خالی کردن کامیون‌ها بودند. کرار جلوتر رفت. یکی از جعبه‌های بزرگ از دوش کارگری افتاد و چاک خورد. بسته‌های پلاستیکی روی زمین پخش شد. روی کیسه‌ها نوشته شده بود"کفن مردانه. هدیه به برادران مقاوممان در فلسطین عزیز"
۴_خبرنگار پرسید: بزرگ شدی می‌خوای چی‌کاره شی؟ 
دخترک جواب داد: شهردار غزه. 
_چرا شهردار؟! 
_من اسم همه هم‌کلاسی‌هام و بچه‌محل‌هام و بچه‌هایی رو که می‌شناختم و شهید شدن، توی یه دفتر نوشتم. دوست دارم بزرگ شن و توی غزه اون قدر خیابون و کوچه و بزرگراه و مدرسه بسازم که به هر بچه حداقل یه کوچه برسه. 


        

          "با نفس‌های بریده‌بریده، آهسته گفت: چی؟! یه بادمجان؟! آخه می‌خواد باهاش چه غلطی بکنه؟ 
هوپر با ادا و اطوار نمایشی، بادمجان را محکم نگه داشت. سپس، با حرکتی جسورانه آن را بلند کرد، سمت دهانش برد و کمی از ساقه‌ی سبزش را گاز زد. رفتارش درست مانند آن بود که دارد ضامن نارنجکی را بیرون می‌کشد! بعد بادمجان را به سوی تانک نشانه گرفت و پرتاب کرد! 
سرباز روی برجک تانک، که حسابی زره‌پوش بود و کلاهخود آهنی به سر داشت، سعی کرد با تفنگ ام‌شانزده‌اش، پسرک چست و چابک را، که جلوی تانکش جولان داده بود، نشانه بگیرد. اما بی‌فایده بود. سرباز در همان حال که بادمجان به سویش می‌آمد، فریاد می‌کشید و هشدار می‌داد. بامجان به بدنه‌ی تانک خورد و متلاشی شد! 
        

          زبان در مدح این کتاب و "مرتضی انصاری" قاصره. 
        

          اول کتاب ظاهر به نسبت ساده‌ و غلط اندازی داره که خب اینا به چه درد من می‌خوره. ولی هرچی می‌ره جلوتر هم بسیار عمیق‌تر میشه هم انقدر جامعه که یه نظام فکری به آدم میده. خوبی کتاب اینکه در عین بیان بسیار ساده و خلاصه‌ای که داره، جدی‌ترین مباحث رو هم مطرح می‌کنه و پاسخ میده. خوندن اینچنین کتاب‌هایی برای هر مسلمانی لازمه. 
        

          هر کس در مدح پهلوی یا انگلیس چیزی گفت می‌تونید بدید کتاب رو بهش تا بخونه. خوندن این حجم از شکنجه و کارای ضدانسانی رو بهتون پیشنهاد میکنم تا کمتر گرفتار فراموشی و روزمرگی بشید. تا بهمون یادآوری بشه جایی که ایستاده‌ایم راحت به دست نیومده و برای ثانیه به ثانیه‌ش مسئولیم. 
        

          کتاب واقعا قوی هستش. حتما بخونید.