نقطه اوج کتاب داستان آخر بود، آرش در قلمرو تردید. 
آرشی که پیامبرگونه رسالتش نجات مردمش با رها کردن روحش در تیره برای پاسداری از سرزمینِ غصب شده توسط بیگانه. 
ولی آرش تنهاست، تنها کسی که پشت اونه (توده‌ی خوبْ فریادزنِ بیزار از صعود) ه. 
نویسنده معتقده آرشی که تنها باشه و توده مردم روی قله کوه تنها رهاش کنن نمی‌تونه رسالت خودش رو انجام بده، انگار قدرت آرش از مردمه، مردمی که حاضر نشن پا به پای آرش بجنگن و هزینه بدن نمی‌تونن ازش توقع نجات‌بخشی داشته باشن. 
        

          نسبت به بقیه کتابای نادر ابراهیمی این کتابش برام گنگ و عجیب بود. داستان ها خیلی سنگین بودن. داستان آرش خیلی ناراحت کننده بود. اون داستان تلفن خونه جالبه بود برام
        

          *به نام خدا*
آرش در قلمرو تردید بسیار قبل تر از رونوشت بدون اصل نوشته شده و نسبت به آن کتاب ضعیف تر است. هر چند قصه های خوبی هم دارد.
توصیه ی دیگران به خودم را تکرار می کنم: 
اگر هردو را می خواهید بخوانید از این کتاب شروع کنید. 
        

          به نام آنکه همه از اوییم 
این کتاب از سایر کتاب های نادر ابراهیمی تفاوت هایی داشت و به نظرم حتی می توان گفت در بیشتر موارد یک درجه از  کتاب های نادر کمتر بود 
در این کتاب تعدادی از داستان های کوتاه داستان خوبی بودند و بعضی از آنها گنگ بودند و در کتاب جملات خوب هم پیدا می شد 
در کل کتاب بدی نبود و اینکه ما از آن انتقادهایی انجام می دهیم این است که توقعات ما از نادر ابراهیمی بالاست 
البته یک فرضیه دیگر هم وجود دارد اینکه ما و به خصوص من شاید کتاب را به درستی درک نکرده ایم