نقطه اوج کتاب داستان آخر بود، آرش در قلمرو تردید. 
آرشی که پیامبرگونه رسالتش نجات مردمش با رها کردن روحش در تیره برای پاسداری از سرزمینِ غصب شده توسط بیگانه. 
ولی آرش تنهاست، تنها کسی که پشت اونه (توده‌ی خوبْ فریادزنِ بیزار از صعود) ه. 
نویسنده معتقده آرشی که تنها باشه و توده مردم روی قله کوه تنها رهاش کنن نمی‌تونه رسالت خودش رو انجام بده، انگار قدرت آرش از مردمه، مردمی که حاضر نشن پا به پای آرش بجنگن و هزینه بدن نمی‌تونن ازش توقع نجات‌بخشی داشته باشن. 
        

          نسبت به بقیه کتابای نادر ابراهیمی این کتابش برام گنگ و عجیب بود. داستان ها خیلی سنگین بودن. داستان آرش خیلی ناراحت کننده بود. اون داستان تلفن خونه جالبه بود برام
        

          *به نام خدا*
آرش در قلمرو تردید بسیار قبل تر از رونوشت بدون اصل نوشته شده و نسبت به آن کتاب ضعیف تر است. هر چند قصه های خوبی هم دارد.
توصیه ی دیگران به خودم را تکرار می کنم: 
اگر هردو را می خواهید بخوانید از این کتاب شروع کنید. 
        

          به نام آنکه همه از اوییم 
این کتاب از سایر کتاب های نادر ابراهیمی تفاوت هایی داشت و به نظرم حتی می توان گفت در بیشتر موارد یک درجه از  کتاب های نادر کمتر بود 
در این کتاب تعدادی از داستان های کوتاه داستان خوبی بودند و بعضی از آنها گنگ بودند و در کتاب جملات خوب هم پیدا می شد 
در کل کتاب بدی نبود و اینکه ما از آن انتقادهایی انجام می دهیم این است که توقعات ما از نادر ابراهیمی بالاست 
البته یک فرضیه دیگر هم وجود دارد اینکه ما و به خصوص من شاید کتاب را به درستی درک نکرده ایم
        

          آپدیتی در سال ۱۴۰۴ برای کتابی که چند سال پیش خوانده شده:

برای من، و به عنوان یک طرفدار پروپاقرص نادر خان، خواندن «آرش در قلمرو تردید» تجربه‌ی چندان جذابی نبود. دارم به این فکر می‌کنم که علت آن شاید این باشد که نادر ابراهیمی، با آن متن شاعرانه و پر از جزئیات و اطناب (که البته من کاملاً علاقه‌مند به آن هستم)، احتمالاً نمی‌تواند در چند صفحه یا چند ده صفحه و در قالب یک یا چند داستان کوتاه، نکات مد نظرش را به خوبی منتقل کند! شاید هم علل دیگری در میان باشد، و شاید هم من نتوانسته‌ام به خوبی با این اثر ارتباط بگیرم.
با وجود نکته‌ی فوق، اخیراً دو جلد کتاب دیگر از مجموعه داستان‌های کوتاه مرحوم نادر ابراهیمی خریده‌ام و در برنامه‌ی مطالعه‌ی پیش رویم قصد خواندن آن‌ها را دارم؛ یکی «مکان‌های عمومی» و دیگری «تضادهای درونی». امیدوارم با این دو بتوانم ارتباط بهتری برقرار کنم.