اگر در کلاس دانش‌آموزی داشته‌اید که هیچ‌کس دوست نداشته کنارش بنشیند، دانش‌آموزی که همیشه کمترین نمره را می‌آورد و برای انجام ندادن تکالیفش همیشه بهانه‌ای می‌تراشد، دانش‌آموزی که بدون اینکه شما بدانید آرزوی داشتن یک ستاره را دارد، پیشنهاد می کنم کتاب «ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر» را بخوانید و اگر قبلا خوانده‌اید، دوباره بخوانید و اگر دوبار خوانده‌اید سه باره بخوانید …
        

          جدا از هدیه های ریز و درشتی که گاهی دانش آموز هام بهم میدن، وقتی برام کتابی میگیرن عجیب به دلم میشینه، این کتاب رو از دانش آموزم هدیه گرفتم و بعد از خوندنش برای چندمین بار عاشق شغلم شدم :))
از خودم پرسیدم:من گوشه دنجی در کلاس برای بچه ها دارم؟ اونا احساس امنیت کردن؟ کاری کردم که بتونن خود واقعیشون باشن در کلاس؟ چقدر ثانیه های کلاس درس براشون خوشحال کننده بوده؟ ... بعد از خوندن کتاب همه این هارو مجدد از خودم پرسیدم.
        

          اینکه برای اولین‌بار از آثار جلال عزیز رو می‌خوندم تجربهٔ جالبی بود برام و اینکه لابلای این سفرنامهٔ طنز و نغز، متونی به چشم می‌خورد که جا داره آدم دوباره کتاب رو دستش بگیره و بخونه و بخونه، تا اون متون و جایگاهشون لا به لای اون کتاب درک کنه که نویسنده چقدر قشنگ جای‌گذاری کرده و به افکارش پرداخته.
برای نظردادن راجع به اثر جلال آل‌احمد خیلی بچه‌ام! خیلی کم‌سوادم.(بل بی‌سواد!) باید انقدر بخونم و بچشم از آثار جلال که دستم بیاد چی دارم می‌خونم.

به امید خدا می‌رم سراغ غرب‌زدگی جلال..