حسین آماده است با نگاهش، لبخندش، صدایش و در نهایت شمشیرش، هر آنچه درد است از تن بی رمق دنیا بزداید، تا خون عشق در تمام رگ‌های آفرینش دوباره جاری شود، تا روشن شود دوباره این ظلمت به نور عشق، به نور خدا...

آری حسین همان سفینه‌ نجاتی است که ساحلش نه بر زمین که بر آسمان است، در حریم آفتاب، در حضور خورشید، آنجا که به ساحتش راه نمی‌یابی مگر با ذوب گشتن و از میان رفتن.

حسین آمده تا برود، تا ببرد، حسین همه چیزش فرق می‌کند...

وقتی می‌کوشیم از آن‌چه هستیم بهتر باشیم، همه چیز در پیرامون ما نیز بهتر می‌شود.